7 Pułk Ułanów – jednostka jazdy w polskiej Armii Księstwa Warszawskiego.
Opis
Formowanie pułku zaczęto 20 kwietnia 1809 roku z inicjatywy prefekta płockiego Rajmunda Rembielińskiego w departamentach łomżyńskim i płockim. Początkowo nosił on nazwę pułku jazdy płockiej. Do 28 grudnia 1809 roku był znany jako 1 pułk jazdy galicyjsko-francuskiej. Od 1810 roku funkcjonował jako 7 pułk ułanów.
Na koniec 1809 roku pułk liczył 610 żołnierzy.
Wiosną 1811 roku pułk dotarł do Warszawy, gdzie zakwaterował się w Koszarach Mirowskich. Po sześciu tygodniach przeniósł się w okolice Radomia, gdzie ćwiczył razem z 2 pułkiem ułanów. Zakład pułkowy pozostał w Sieradzu, a później przeniósł się do Gniezna.
Według Henryka Dembińskiego, 7 pułk ułanów nie miał najlepszej reputacji w zakresie wyszkolenia: „W pułku był taki zarodek nieporządku, że do końca istnienia swego był zawsze ruchawką”.
Mundur
Od 1810 roku wprowadzono następujący wzór munduru:
- Kołnierz żółty z pąsową wypustką.
- Rabaty granatowe z pąsową wypustką.
- Wyłogi rękawów żółte z pąsową wypustką.
- Lampasy spodni żółte.
Żółty kolor był również eksponowany na jednej ze stref proporczyka, nawiązując do barwy przypisanej legii warszawskiej, na obszarze której formowała się ta jednostka.
Dowódca pułku
Płk Augustyn Zawadzki (od 26 kwietnia 1809).
Walki pułku
Pułk brał udział w działaniach wojennych podczas wojny polsko-austriackiej oraz inwazji na Rosję w 1812 roku.
30 kwietnia 1809 roku pułk przeprawił się przez Bug i zaatakował austriackie posterunki graniczne, zdobywając licznych jeńców. 2 czerwca, między Górą a Piasecznem, skutecznie ścigał austriackich huzarów. 4 czerwca przeszedł na lewy brzeg Wisły i zdobył Kozienice. Niektórzy ułani pułku, podczas walk, dopuszczali się „nieprawych rekwizycji, w sposób szpecący dostojność żołnierza polskiego”, za co ich dowódca otrzymał surową reprymendę od naczelnego wodza.
Bitwy i potyczki:
- Góra Piaseczna (2 czerwca 1809)
- Kozienice (4 czerwca 1809)
- Kobylin (5 czerwca 1809)
- Konary (7 czerwca 1809)
- Grabowo (14 czerwca 1809)
- Sulejów (16 czerwca 1809)
- Mir (10 lipca 1812)
- Borujsk, Kojdanów (20 listopada 1812)
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Szymon Askenazy, Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie: Księstwo Warszawskie 1807–1814. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-47-5.
Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
Karol Linder: Dawne Wojsko Polskie. Ubiór i uzbrojenie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960.
Ryszard Morawski, Adam Paczuski: Wojsko Księstwa Warszawskiego. Ułani, gwardie honorowe, pospolite ruszenie, żandarmeria konna. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-61229-03-2.
Gabriel Zych: Armia Księstwa Warszawskiego 1807–1812. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961.
Zdzisław Żygulski jun., Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.