7 Pułk Strzelców Polskich (7 psp)
7 Pułk Strzelców Polskich to jednostka piechoty Wojska Polskiego działająca na Wschodzie.
Pułk ten został utworzony w jesieni 1917 roku jako część 2 Dywizji Strzelców Polskich, będącej częścią I Korpusu. Na dzień 14 grudnia 1917 roku, pułk dysponował 612 żołnierzami frontowymi.
Żołnierze pułku
Dowódcy pułku:
- płk Dominik Dunin-Marcinkiewicz (VIII 1917 – II 1918)
- płk Bolesław Frej
Żołnierze pułku, którzy po raz pierwszy otrzymali Krzyż Walecznych:
- mjr Stanisław Wszebor
- kpt. Włodzimierz Borowski
- kpt. Stanisław Kobyliński
- ppor. Władysław Baliński
- ppor. Józef Mieleszczuk
- sierż. Stanisław Karczmarek
- sierż. Filip Matniejczyk
- plut. Jan Mieleniewicz
- plut. Jan Nowaczyk
- plut. Feliks Pawłowski
- plut. Jakub Piotrowski
- plut. Paweł Szkoda
- kpr. Wacław Miecznikowski
- kpr. Antoni Wysocki
- szer. Józef Archimowicz
- szer. Jan Pyćko
- szer. Józef Rosiak
- szer. Antoni Steckiewicz
- szer. Stefan Tomaszewski
- szer. Jan Trzcinka
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
Polskie formacje wojskowe w Rosji 1914-1920 w świetle dokumentów CAW. archiwumcaw.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. dostęp 23.10.2016
Kawalerowie Wstęgi Amarantowej. „Placówka. Miesięcznik myśli i czynowi Dowborczyków poświęcony”. 11,12, 1934. Warszawa: Zakłady drukarskie F. Wyszyński i spółka.