7 pułk pontonowy (7 ppont) to jednostka Wojsk Inżynieryjnych Sił Zbrojnych PRL.
Historia pułku
7 pułk pontonowy został utworzony na mocy rozkazu Nr 0043/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 17 maja 1951 roku, w Płocku. Powstał według etatu Nr 13/36 ciężkiego pułku pontonowego z 23 marca 1951 roku, który zakładał 800 żołnierzy (w tym 83 oficerów, 186 podoficerów oraz 531 szeregowców) oraz 34 pracowników cywilnych. Jednostka została zorganizowana na podstawie dwóch kompanii pontonowych i plutonu technicznego, które wydzielono z 1 pułku pontonowego w Brzegu oraz 3 pułku pontonowego we Włocławku.
Podstawowym wyposażeniem pułku był ½ ciężkiego specjalnego parku pontonowego PS-19 (ros. специальный парк понтонный тяжелый СП-19), który został wprowadzony do Armii Radzieckiej w 1939 roku.
Zgodnie z rozkazem Nr 0087/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 12 grudnia 1952 roku, jednostka została przekształcona do 20 stycznia 1953 roku na etat Nr 13/45 zmotoryzowanego pułku pontonowego i przemianowana na 7 Zmotoryzowany Pułk Pontonowy. W wyniku tej reorganizacji stan osobowy pułku zmniejszył się o 49% do 407 żołnierzy. Utworzono jeden batalion pontonowy oraz jedną kompanię w drugim batalionie.
W latach 1952–1956 żołnierze pułku brali udział w rozminowaniu miast i powiatów, takich jak: Płock, Sierpc, Ciechanów, Płońsk, Sandomierz, Opatów, Staszów, Busko Zdrój, Kazimierz Dolny, Pińczów, Jędrzejów, Włoszczowa, Opoczno, Lipsko, Starachowice, Kielce, Przysucha, Radom, Kozienice, Końskie, Garwolin, Łuków oraz Puławy.
Na podstawie rozkazu Nr 0047/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 października 1956 roku, jednostka została przeformowana do 20 grudnia 1956 roku na etat Nr 13/67, z liczbą 405 żołnierzy. W tym samym czasie zmieniono nazwę oddziału na „7 Pułk Pontonowy”.
Na podstawie rozkazu Nr 031/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 kwietnia 1957 roku, dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego przeformował jednostkę do 15 sierpnia 1957 roku na etat Nr 13/78 pułku pontonowego o stanie 576 żołnierzy. Drugi batalion pontonowy został całkowicie skadrowany, a pułk przeniesiony z Płocka do Dęblina.
W 1960 roku jednostka została przeformowana na etat Nr 13/100 pułku pontonowego, osiągając stan 737 żołnierzy. W skład wyposażenia pułku wchodził park pontonowy TPP (ros. Тяжёлый понтонный парк ТПП), 12 kutrów holowniczych, 24 pływające transportery gąsienicowe K-61 (ros. гусеничный плавающий транспортёр K-61), 6 amfibi MAW (ros. малый автомобиль водоплавающий) oraz 4 amfibie BAW (ros. большой автомобиль водоплавающий).
Latem 1964 roku jednostka została przekształcona na etat Nr 13/117 pułku pontonowego Warszawskiego Okręgu Wojskowego, z liczbą 779 żołnierzy. Oprócz wcześniej wymienionych pojazdów, pułk otrzymał również dwa samobieżne promy gąsienicowe K-71 (ros. Гусеничный самоходный паром K-71).
W czasie konfliktów pułk był bezpośrednio podporządkowany Dowództwu Frontu. Był również jednostką mobilizującą, formującą 111 Batalion Desantowo-Przeprawowy dla 4 Armii zgodnie z planem mobilizacyjnym.
Na podstawie zarządzenia Nr 011/Org. szefa Sztabu Generalnego WP z dnia 13 września 1966 roku, jednostka została przeformowana w 7 Pułk Pontonowy Wojsk Obrony Wewnętrznej.
Zgodnie z rozkazem Nr 024/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 23 maja 1972 roku, jednostka została przekształcona do 1 stycznia 1973 roku na nowy etat z jednoczesną zmianą nazwy na „7 Pułk Pontonowy”.
Na podstawie rozkazu Nr 017/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 29 września 1985 roku, jednostka została przeformowana do 1 stycznia 1986 roku na nowy etat z jednoczesną zmianą nazwy na „7 Pułk Pontonowo-Techniczny OT”.
Na podstawie zarządzenia Nr 013/Org. szefa Sztabu Generalnego WP z dnia 28 stycznia 1989 roku, pułk został przekształcony w 7 Ośrodek Przechowywania Sprzętu do 1 stycznia 1990 roku.
1 maja 1995 roku w Dęblinie, na bazie 7 Ośrodka Przechowywania Sprzętu oraz 60 Ośrodka Szkolno-Remontowego Wojsk Inżynieryjnych, powstał 1 Pułk Drogowo-Mostowy.
Od 6 maja 1966 roku do 31 grudnia 2007 roku tradycje 7 pułku pontonowego były kontynuowane przez 1 pułk drogowo-mostowy, a od 1 stycznia 2008 roku dziedzictwo tradycji przejął 1 Dębliński batalion drogowo-mostowy.
Kadra zawodowa
Dowódcy pułku:
- płk Juliusz Okuniewski (1954-1957)
- płk Józef Dyrynda (1956 – 1961)
- płk Stanisław Padlewski (1960-1963)
- płk Feliks Jackiewicz (1964-1966)
- płk Stanisław Padlewski (1965-1970)
- płk Stanisław Stacholec (1974-1977)
- płk Henryk Tacik (1979-1982)
- płk Ryszard Szpak (1981-1995)
Przypisy
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960. Skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Jerzy Kajetanowicz, Polskie wojska inżynieryjne i chemiczne w latach 1961-1970, Zeszyty Naukowe WSOWLąd nr 2 (132), Wrocław 2002, ISSN 1731-8157.
- Jerzy Kajetanowicz, Wojska Obrony Terytorialnej Kraju w systemie bezpieczeństwa Polski w latach 1959-1989, „Poligon” Magazyn Miłośników Wojsk Lądowych Nr 2 (37), Magnum X Sp. z o.o., Warszawa marzec-kwiecień 2013, ISSN 1895-3344.
- Franciszek Kaczmarski, Stanisław Soroka, Wojska inżynieryjne LWP w latach 1945-1979, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1982, ISBN 83-11-06710-4.
- Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński, Sylwetki saperów, Dom Wydawniczy „Bellona”, Warszawa 2001, ISBN 83-11-09287-7.