Pułk 7 Piechoty
Pułk 7 Piechoty był oddziałem piechoty w Armii Księstwa Warszawskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Jednostka ta została sformowana w 1808 roku jako 3 Pułk Piechoty Legii Kaliskiej. Po zakończeniu działań wojennych, zgodnie z rozkazem z 10 sierpnia 1807 roku, 7 pułk piechoty pod dowództwem płk. Sobolewskiego został ulokowany w garnizonie w Kaliszu, gdzie stacjonował do 1 sierpnia 1808, a następnie został wysłany do Hiszpanii.
W trakcie przygotowań do inwazji na Rosję w 1812 roku, pułk wszedł w skład 28 Dywizji pod dowództwem generała Girarda.
Już w Niemczech Napoleon polecił utworzyć nowy 4 pułk piechoty z pozostałości 4., 7. i 9 pułku, pod dowództwem płk. Michała Cichockiego. Z początkiem lipca 1813 roku, pułk ten został przydzielony do Dywizji Jana Henryka Dąbrowskiego.
Po abdykacji Napoleona, car Aleksander I zgodził się na repatriację polskich oddziałów do kraju, które miały stanowić podstawę do tworzenia Wojska Polskiego pod dowództwem wielkiego księcia Konstantego. 13 czerwca 1814 roku pułkowi wyznaczono miejsce koncentracji w Bydgoszczy.
Walki
W sierpniu 1808 roku, 7 pułk piechoty, już doświadczony w walkach, został wysłany z pułkami 4 i 9 do Hiszpanii jako część Dywizji Księstwa Warszawskiego. Brał udział w bitwach m.in. pod Talaverą i Toledo. W dniach 27-28 lipca 1809 roku, podczas bitwy pod Talavera de la Reina, jednostki Wielkiej Armii poniosły porażkę w starciu z brytyjsko-portugalsko-hiszpańskimi siłami dowodzonymi przez Arthura Wellesleya Wellingtona. Pod koniec 1809 roku pułk liczył 1905 żołnierzy.
W trakcie kampanii rosyjskiej w 1812 roku, pułk zdobył zaszczytną reputację, osłaniając odwrót resztek Wielkiej Armii przez Berezynę. Ciężkie warunki konfliktu w Hiszpanii przyczyniły się do nabycia przez żołnierzy 7 pułku cennego doświadczenia, które okazało się przydatne w walkach przeciwko armii carskiej.
Bitwy i potyczki, w których uczestniczył pułk, to:
- oblężenie Grudziądza, Nibork, Koła (1807)
- Ciudad Real (27 marca 1809)
- Toledo (9 sierpnia 1809)
- Almonacid (11 sierpnia 1809)
- Ocana (10 i 19 listopada 1809)
- Venta Nueva (20 stycznia 1810)
- Sierra Morena, Ronda, Malaga, Baza, Vera, Salinas (marzec 1812)
- Smoleńsk (17 sierpnia 1812)
- Czaszniki
Żołnierze pułku
Dowódcy pułku to:
- płk Walenty Skórzewski (10 marca 1807)
- płk Maciej Sobolewski (1808, poległ 11 sierpnia 1809)
- płk Stanisław Jakubowski (12 października 1809)
- płk Paweł Tremo (24 października 1810)
Wśród oficerów pułku byli:
- ppłk Teodor Pretwicz
- Michał Antosiewicz
Mundur
Przepisy dotyczące ubioru z 3 września 1810 roku nie doprowadziły do całkowitego ujednolicenia mundurów piechoty, a niektóre pułki różniły się od ustaleń regulaminowych. W 7 pułku piechoty mundur był podobny do mundurów 4 pp, z wyjątkiem kolorów: kołnierz granatowy z karmazynową wypustką, karmazynowe wyłogi oraz granatowe naramienniki z karmazynowymi wypustkami, a guziki były białe.
Chorągiew
Chorągiew batalionu 2 pułku 7 piechoty była wykonana na jedwabnej tkaninie o wymiarach 55 cm x 55 cm, z malowanym złotem orłem francuskim na środku, a pod nim widniał napis „2me B-on”. Odwrotna strona była identyczna, z rysunkiem orła i napisami w odwrotnej orientacji, a na rogach znajdowała się siódemka wpisana w trąbki strzeleckie. Na drzewcu chorągwi znajdowała się tablica z napisem: „Pułk… piechoty”, a na odwrocie: „WOYSKO POLSKIE”. Na tablicy znajdował się posrebrzany orzeł.
W 1898 roku chorągiew była przechowywana w Soborze Kazańskim w Petersburgu.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Szymon Askenazy, Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie: Księstwo Warszawskie 1807–1814. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-47-5.
Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
Bronisław Gembarzewski: Żołnierz polski. Ubiór, uzbrojenie i oporządzenie od wieku XI do roku 1960. T.3 od 1797 do 1814 roku. Warszawa: 1964.
Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
Wiesław Wróblewski: Działania militarne w Wielkopolsce i na Ziemi Lubuskiej. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny AON. Departament Systemu Obronnego MON, 2002. ISBN 83-88329-25-1.
Gabriel Zych: Armia Księstwa Warszawskiego 1807–1812. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961.