Pułk Haubic Polowych Nr 7 (niem. Feldhaubitzregiment Nr. 7) to jednostka artylerii polowej należąca do cesarskiej i królewskiej Armii.
Historia pułku
W roku 1872 zorganizowano 13 Pułk Artylerii Polowej. W dniu 1 maja 1885 roku, oddział przeszedł reorganizację i przyjął nazwę 7. Węgierskiego Pułku Artylerii Korpuśnej (niem. Ungarisches Korpsartillerieregiment Nr. 7), a także został włączony do 7 Brygady Artylerii.
W 1889 roku sztab pułku, wraz z 1. i 2. Dywizjonem oraz 7. Dywizjonem Artylerii Konnej i zapasową kadrą, stacjonował w Temeszwarze, podczas gdy 32. Ciężki Dywizjon znajdował się w Lugoj (węg. Lugos).
W dniu 6 kwietnia 1908 roku jednostka została przekształcona w 7 Pułk Haubic Polowych.
Do roku 1914 pułk stacjonował w Temeszwarze (obecnie Timișoara) i był częścią 7 Brygady Artylerii Polowej.
Od 1872 roku pułkiem dowodził książę Bawarii Leopold.
W 1914 roku struktura jednostki obejmowała dowództwo pułku, kadrę zapasową oraz dwa dywizjony haubic, z których każdy składał się z dwóch sześciodziałowych baterii. W tym samym roku przestarzałe haubice M99 zostały zastąpione nowoczesnymi 100 mm haubicami polowymi M.14.
Komendanci pułku
płk Jakob Peter ( – 1890)
płk Anton Kronholz (1905)
płk Dominik Žagar (1914)
Przypisy
Bibliografia
Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1890. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1889. (niem.).
Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.).
Juliusz Bator: Wojna galicyjska. Działania armii austro-węgierskiej na froncie północnym (galicyjskim) w latach 1914-1915. Kraków: Wydawnictwo EGIS Sp. z o.o., 2008. ISBN 978-83-7396-747-2. (pol.). Brak numerów stron w książce