7 Kołobrzeski pułk piechoty (7 pp) – jednostka piechoty ludowego Wojska Polskiego.
Pułk został sformowany w Sielcach na mocy rozkazu nr 95 dowódcy 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR z dnia 27 grudnia 1943, w oparciu o sowiecki etat pułku strzeleckiego nr 04/501. Wchodził w skład 3 Pomorskiej Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta z 1 Armii WP.
Po zakończeniu działań wojennych pułk został przeniesiony do miejscowości Majdanek w pobliżu Lublina, a jego II batalion piechoty zakwaterowano w Puławach. W 1962 roku pułk został przekształcony w 7 Kołobrzeski pułk zmechanizowany.
Obsada personalna
Dowódcy pułku:
- kpt. Włodzimierz Piotrowski (27 XII 1943 – 6 I 1944)
- kpt. Antoni Jabczyński (7 – 17 I 1944)
- mjr Paweł Wierchowodko (18 – 30 I 1944)
- ppłk Stanisław Russijan (31 I 1944 do końca wojny)
Zastępcy dowódcy do spraw liniowych:
- ppłk Adam Eustachiewicz (od 4 X 1945)
Odznaczeni Srebrnymi Krzyżami Orderu Virtuti Militari
Skład etatowy
- dowództwo i sztab
- 3 bataliony piechoty
- kompanie: dwie fizylierów, przeciwpancerna, rusznic ppanc, łączności, sanitarna, transportowa
- baterie: działek 45 mm, dział 76 mm, moździerzy 120 mm
- plutony: zwiadu konnego, zwiadu pieszego, saperów, obrony pchem, żandarmerii
Razem:
liczba żołnierzy wynosiła 2915 (w tym oficerowie – 276, podoficerowie – 872, szeregowcy – 1765).
Sprzęt:
W skład wyposażenia wchodziły: 162 rkm, 54 ckm, 66 rusznic ppanc, 12 armat ppanc 45 mm, 4 armaty 76 mm, 18 moździerzy 50 mm, 27 moździerzy 82 mm, 8 moździerzy 120 mm.
Marsze i działania bojowe
Od momentu sformowania aż do zakończenia wojny pułk działał w ramach 3 Dywizji Piechoty. Najcięższe starcia miały miejsce na przyczółku warecko–magnuszewskim, a następnie w rejonie Pragi. Na Wale Pomorskim przełamywał pozycje obronne w okolicy Nadarzyc i Czaplinka.
W Kołobrzegu zdobył południowo–wschodnią część miasta, w tym kościół św. Jerzego. Odpierał atak desantu morskiego w rejonie dworca kolejowego. Podczas forsowania Odry walczył w okolicach Gozdowic i Wriezen. Na terenie Brandenburgii sforsował Kanał Hohenzollernów w pobliżu Borgsdorfu, a także toczył walki pod Linum i Dechtowem.
Przypisy
Bibliografia
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej, T. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939–1945 wybrane miejsca bitew walk i akcji bojowych. Warszawa: MON, 1977.
Marcin Dziuda, Jan Pokrzywa: Siódmy kołobrzeski. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1976.