(7) Iris
(7) Iris to siódma planetoida odkryta w pasie planetoid znajdującym się pomiędzy Marsem a Jowiszem.
Odkrycie i nazwa
Planetoida (7) Iris została odkryta przez Johna Russella Hinda 13 sierpnia 1847 roku w Londynie. Jej nazwa wywodzi się od Iris, posłanki bogów oraz bogini tęczy, chmur i deszczu w mitologii greckiej.
Orbita
Orbita planetoidy (7) Iris jest nachylona pod kątem 5,52° do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,23. Ciało to porusza się w średniej odległości 2,39 au od Słońca. Peryhelium orbity znajduje się w odległości 1,84 au, natomiast aphelium wynosi 2,93 au od Słońca. Planetoida ta potrzebuje 3 lat i 250 dni na jeden obieg wokół Słońca.
Właściwości fizyczne
(7) Iris ma rozmiary 225×190×190 km, co czyni ją obiektem o nieregularnym kształcie. Jej albedo, wynoszące 0,28, jest stosunkowo wysokie jak na planetoidę, a absolutna wielkość gwiazdowa wynosi około 5,65m. Czas obrotu planetoidy wokół własnej osi to 7 godzin i 8 minut. Oś obrotu jest nachylona do płaszczyzny orbity pod kątem 85°, co sprawia, że toczy się ona prawie po swojej trajektorii. W wyniku takiej orientacji osi obrotu przez niemal połowę iridiańskiego roku w okolicach biegunów nie dociera światło słoneczne, podczas gdy drugi biegun jest nieprzerwanie oświetlony. Sytuacja ta zmienia się po pewnym czasie, co prowadzi do znacznych różnic temperatur pomiędzy stroną nasłonecznioną a ciemną w trakcie sezonów zimowych i letnich.
Powierzchnia planetoidy wykazuje także duże różnice w albedo, a na północnej półkuli znajdują się jasne obszary.
(7) Iris składa się głównie z kompozytów żelazowo-niklowych oraz krzemianów bogatych w magnez i żelazo. Prawdopodobnie jest ona źródłem meteorytów klasyfikowanych jako chondryty grupy L.
Zobacz też
- lista planetoid 1–1000
- lista ponumerowanych planetoid
Przypisy
Bibliografia
- (7) Iris w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- (7) Iris w bazie Minor Planet Center (ang.)
Linki zewnętrzne
Diagram orbity (7) Iris w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)