7 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

7 (Bawarska) Dywizja Piechoty

7 (Bawarska) Dywizja Piechoty (niem. 7. Infanterie-Division) – był to niemiecki związek taktyczny, który brał udział w agresji na Polskę, Belgię i Francję, a także w ataku na Związek Radziecki.

Formowanie i szlak bojowy

Dywizja ta, znana jako 7 Dywizja Piechoty (7 DP), została utworzona w 1935 roku w Monachium, co przyczyniło się do jej nieoficjalnego przydomka „Bawarska”. Wchodziła w skład Grupy Armii Południe.

Agresja na Polskę

1 września 1939 roku, pod dowództwem gen. bryg. Eugena Otta, 7 DP przekroczyła granicę Polski w Zwardoniu. Polskie siły, dowodzone przez por. Talarka, stawiły opór, jednak pod naporem przewagi wroga musiały wycofać się w rejon Baraniej Góry.

2 września 1939 roku, wczesnym rankiem, 7 DP przystąpiła do kolejnego ataku w rejonach Ujsół, Milówki i Kamesznicy w Beskidzie Żywieckim oraz Istebnej i Koniakowa w Beskidzie Śląskim. Niemcy ponieśli znaczne straty, tracąc ponad 50 żołnierzy oraz dużą ilość sprzętu bojowego, głównie opancerzonych samochodów. O godzinie 11:00 natarcie zostało zatrzymane w Milówce.

Po przegrupowaniu, niemieckie oddziały ponowiły atak. Po intensywnym ostrzale artyleryjskim, piechota ruszyła do ataku, docierając do przedpola polskich schronów w Węgierskiej Górce. 17 tys. żołnierzy 7 DP szturmowało niewielki polski oddział, który skutecznie odeprzył pierwszą falę ataku dzięki celnej strzelbie ckm-ów.

Niemcy zaczęli podchodzić do ataku z większą ostrożnością, zdobywając schrony pojedynczo. Mimo zastosowania grup szturmowych oraz wsparcia saperów, nie przyniosło to oczekiwanych rezultatów. Walki trwały aż do późnych godzin nocnych. Płk Gaładyk wydał rozkaz wycofania się obrońcom dopiero wieczorem, a załoga fortu „Waligóra” pod dowództwem por. Leopolda Galocza była zmuszona do odwrotu z powodu braku amunicji. Po ośmiu godzinach walki, opór stawiły jeszcze dwa forty w Węgierskiej Górce: „Włóczęga” (dowódca ppor. Marian Małkowski) oraz „Wędrowiec” (dowodzony przez kpt. T. Semika), a także 1 i 2 kompania strzelecka baonu „Berezwecz” (pod dowództwem mjr Kazimierza Czarkowskiego), które nie otrzymały rozkazu wycofania się.

Rankiem 3 września 1939 roku, kpt. Semik zabronił otwierania ognia z wierzchu fortu, polecając korzystać tylko z ckm i działa 37 mm. Jego zastępca, sierżant Raczyński, nie zastosował się do rozkazu i zginął od ognia ciężkiego karabinu maszynowego.

Oddziały batalionu KOP „Berezwecz”, po reorganizacji pod dowództwem kpt. Wajdowicza, stoczyły potyczkę z niemieckimi siłami, przebijając się przez wieś Lipowa.

Fort „Włóczęga” poddał się 3 września o godzinie 8:30, natomiast fort „Wędrowiec”, dowodzony przez kpt. Tadeusza Semika, o godzinie 17:00. Mimo przewagi liczebnej i technicznej, Niemcy ponieśli znaczne straty, szacowane na 200-300 żołnierzy.

Reszta oddziałów wycofała się w kierunku Żywca i Andrychowa. Nowa kompania, utworzona z pozostałości 1 i 2 kompanii pod dowództwem kpt. Tadeusza Kadego, wycofała się przez Ostre w stronę Lipowej.

W kolejnych działaniach, 4 września 1939 roku, polskie jednostki stoczyły ciężką bitwę w rejonie Zadziela–Oczków, zadając Niemcom poważne straty, wynoszące 47 zabitych oraz wielu rannych. Była to ostatnia walka batalionu KOP „Berezwecz” na Ziemi Żywieckiej.

Agresja na Belgię i Francję

W 1940 roku, 7 DP brała udział w agresji na Belgię i Francję, walcząc na terytorium Belgii przeciwko Brytyjskiemu Korpusowi Ekspedycyjnemu.

Atak na Związek Radziecki

W kwietniu 1941 roku dywizja została przerzucona na teren okupowanej Polski. Od 22 czerwca 1941 uczestniczyła w ataku na Związek Radziecki. Po bitwie pod Kurskiem, prowadziła walki odwrotowe, które zakończyły się latem 1944 roku na linii Wisły. Ostatecznie, szlak bojowy dywizji zakończył się na Półwyspie Helskim, gdzie 8 maja 1945 roku poddała się Armii Czerwonej.

Dowódcy dywizji

gen. Eugen Ott (1 sierpnia – 30 września 1939)
gen. Eccard Freiherr von Gablenz (30 września 1939 – 13 grudnia 1941)
gen. Hans Jordan (13 grudnia 1941 – 1 listopada 1942)
gen. Fritz-Georg von Rappard (1 listopada 1942 – 2 października 1943)
gen. Carl André (2 października 1943 – 30 listopada 1943)
gen. Gustav Gihr (30 listopada 1943 – 9 grudnia 1943)
gen. Hans Traut (9 grudnia 1943 – 15 lutego 1944)
gen. Fritz-Georg von Rappard (15 lutego 1944 – sierpień 1944)
gen. Alois Weber (sierpień 1944)
gen. Fritz-Georg von Rappard (sierpień 1944 – luty 1945)
gen. Rudolf Noak (luty 1945 – 8 maja 1945)

Rejony działań

Polska (agresja zbrojna i okupacja, wrzesień 1939 – maj 1940)
Belgia i Francja (agresja zbrojna i okupacja, maj 1940 – czerwiec 1940)
III Rzesza (czerwiec 1940 – czerwiec 1941)
Związek Radziecki (agresja zbrojna, czerwiec 1941 – luty 1945)
III Rzesza Gdańsk (luty 1945 – maj 1945)

Struktura organizacyjna

19 pułk piechoty
61 pułk piechoty
62 pułk piechoty
7 zmotoryzowany batalion przeciwpancerny
7 batalion rozpoznawczy
7 pułk artylerii
1 batalion
2 batalion
3 batalion
1/3 pułku artylerii
7 rezerwowy batalion polowy
7 batalion łączności
7 batalion saperów
jednostki zaopatrzeniowe

Przypisy

Bibliografia

Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.
Wilhelm Hertlein, Chronik der 7. Infanterie-Division München.
D. Schmidtgen, Die Münchener Hausdivision: Die Divisionskurzberichte der 7. Infanterie Division von Juli 1940 bis April 1944.