7 Dywizja Piechoty (Biali)

7 Dywizja Piechoty Sił Zbrojnych Południa Rosji

7 Dywizja Piechoty Sił Zbrojnych Południa Rosji (ros. 7-я пехотная дивизия ВСЮР) była jednostką taktyczną Sił Zbrojnych Południa Rosji w czasie wojny domowej w Rosji.

W październiku 1918 roku w Odessie rozpoczęto formowanie Samodzielnej Brygady Armii Ochotniczej pod kierownictwem generała majora Nikołaja S. Timanowskiego. Na mocy rozkazu z 27 stycznia 1919 roku, wydanego przez głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi Południa Rosji, generała Antona I. Denikina, jednostka ta została przekształcona w Samodzielną Odeską Brygadę Strzelecką, liczącą wtedy około 6 tysięcy żołnierzy. Brygada, wbrew poleceniom francuskiego dowództwa wojsk interwencyjnych, zajęła rejon Oczakowa. Na początku kwietnia 1919 roku, po ewakuacji z Odessy, w kierunku której zmierzały już czerwone oddziały dowodzone przez Matwieja Grigorjewa, brygada przeszła do Rumunii, docierając do Tulczy, gdzie stacjonowały francuskie wojska interwencyjne oraz oddziały rumuńskiej armii. Francuzi nakazali Rumunom rozbroić rosyjską brygadę, na co generał N. S. Timanowski odpowiedział ogniem. Zmuszeni do zniszczenia ciężkiego sprzętu wojskowego, Rosjanie przenieśli się na stację kolejową Bugaz, skąd zostali przetransportowani do Noworosyjska, a następnie do Rostowa nad Donem. W skład brygady wchodził wówczas mieszany pułk z 15 Dywizji Piechoty, 42 Jakucki Pułk Piechoty, Pułk Strzelecki, Mieszany Pułk Kawalerii oraz IV Strzelecka Brygada Artylerii. W połowie maja 1919 roku, brygada została przerzucona na Donbas w celu wsparcia oddziałów II Korpusu Armijnego Armii Ochotniczej w końcowej fazie bitwy o kontrolę nad regionem zagłębia węglowego.

Na mocy rozkazu z 18 maja 1919 roku, generał A. I. Denikin zreorganizował Brygadę w 7 Dywizję Piechoty. 13 czerwca na jej czele stanął generał lejt. Nikołaj E. Bredow, a szefem sztabu został pułkownik Gieorgij A. Ewert, później zastąpiony przez generała majora Borysa A. Sztejfona. W czerwcu oraz na początku lipca dywizja brała udział w intensywnych walkach o Carycyn, a po zdobyciu miasta 4 lipca, przeniosła się do stanicy Łozowa. 8 lipca, na rozkaz generała A. I. Denikina, dywizja weszła w skład nowo utworzonego Oddziału Połtawskiego, dowodzonego przez generała lejt. Michaiła N. Kalnickiego, który działał wzdłuż linii kolejowej stanica Łozowa-Połtawa. W okresie od lipca do września 1919 roku, wojska Oddziału Połtawskiego zajęły Konstantynograd, Połtawę, Myrhorod, Łubnie, Perejasław, Kijów, Kozielsk oraz Czernihów. W listopadzie 7 Dywizja Piechoty Oddziału Połtawskiego została włączona do Kijowskiej Grupy Wojsk, oddzielonej od reszty jednostek Armii Ochotniczej i zmuszonej do wycofania się w rejon Odessy.

24 stycznia 1920 roku, 7 Dywizja Piechoty weszła w skład Samodzielnej Rosyjskiej Armii Ochotniczej pod dowództwem generała lejt. N. E. Bredowa. Po opuszczeniu Odessy 27 stycznia, jednostka skierowała się w stronę rumuńskiej granicy, aby przejść przez Dniestr do Rumunii. Gdy władze rumuńskie odmówiły zgody, oddziały uczestniczyły w tzw. Marszu Bredowskim ku Podolu, zajętemu przez polskie wojska. Po dotarciu na miejsce 12 lutego, oddziały generała lejt. N. E. Bredowa przez dwa tygodnie obsadzały linię frontu, po czym zostały rozbrojone i internowane w Polsce. Tam, 2 marca, na rozkaz generała N. E. Bredowa, jego wojska zostały zreorganizowane. 7 Dywizja Piechoty została rozformowana, a jej oddziały włączono do 4 Dywizji Piechoty. Oficerowie dowództwa i sztabu dywizji przeszli do dowództwa armii.