7 Dywizja Lotnicza (niem. 7. Fliegerdivision) to niemiecka jednostka powietrznodesantowa, która działała w czasie II wojny światowej.
Historia
7. Dywizję Lotniczą powołano do życia 15 września 1938 roku, a jej pierwszym dowódcą został generał Kurt Student. W skład dywizji wchodziły oddziały spadochronowe, piechota szybowcowa oraz tzw. piechota powietrzna, która była transportowana na pole walki za pomocą samolotów transportowych. Początkowo jednostka składała się jedynie z 1. pułku spadochronowego oraz pododdziałów specjalistycznych.
1 stycznia 1939 roku do 7 Dywizji Lotniczej dołączono batalion spadochronowy, dotychczas podporządkowany wojskom lądowym. W tym samym czasie rozpoczęto formowanie drugiego pułku spadochronowego, którego dowódcą został major Richard Heidrich, wcześniej dowodzący pułkiem spadochronowym w wojskach lądowych. Każdy z pułków miał składać się z trzech batalionów spadochronowych. Do lipca 1939 roku dywizja nie osiągnęła jeszcze pełnej zdolności bojowej, a 2. pułk liczył jedynie dwa bataliony.
W wrześniu 1939 roku jednostki 7. Dywizji Lotniczej brały udział w walkach, m.in. w rejonie Woli Gułowskiej i Parczewa. Nie zrealizowano jednak desantu spadochronowego, a żołnierze dotarli na pole bitwy, korzystając z transportu drogowego.
W 1940 roku 7 Dywizję skierowano do walk w Danii i Norwegii. W tych działaniach brał udział 1. batalion Fallschirmjägerregiment Nr 1, dowodzony przez majora Ericha Walthera. Jego zadaniem było zdobycie lotnisk: Fornebu koło Oslo, Sola koło Stavanger oraz dwóch lotnisk w Aalborgu, a także opanowanie drogi łączącej wyspy Falster i Zelandię. Z powodu mgły zrezygnowano z desantu na lotnisko Fornebu, inne cele osiągnięto. Dzięki zaskoczeniu straty niemieckie były minimalne (np. most łączący wyspy Falster i Zelandię zdobyto bez walki).
Żołnierze 7 Dywizji Lotniczej uczestniczyli również w inwazji na Holandię i Belgię. W Belgii wyznaczono specjalną grupę, mającą na celu zdobycie czterech celów, w tym fortu Eben Emael. Z kolei w Holandii walczyła reszta dywizji (około 3 500 spadochroniarzy).
Po capitulacji Francji uzupełniono straty i postanowiono zwiększyć liczebność dywizji do trzech pułków. Grupę uderzeniową, która zdobywała cele w Belgii, przekształcono w nową jednostkę – Luftlande-Sturm-Regiment. Wprowadzono także nowe typy uzbrojenia. 7 Dywizję planowano wykorzystać w desancie na Wielką Brytanię, jednak operację ostatecznie anulowano.
W 1941 roku dywizja wzięła udział w kampanii bałkańskiej, której celem było opanowanie przesmyku Korynckiego i odcięcie sił alianckich. Do tego zadania skierowano Fallschirmjägerregiment Nr 2. W wyniku tej akcji wzięto do niewoli 10 000 żołnierzy alianckich.
Największą operacją desantową, w jakiej uczestniczyły jednostki 7 Dywizji Lotniczej, było lądowanie na Krecie. Dywizję spadochronową wspierała 5. Dywizja Górska, transportowana samolotami. Lądowanie napotkało liczne trudności, gdyż wcześniejsze bombardowania nie zniszczyły działek przeciwlotniczych, które zestrzeliły wiele szybowców. Dodatkowo nie wszyscy spadochroniarze wylądowali w zamierzonych miejscach; niektórzy spadli do morza, a inni na pozycje nowozelandzkie lub pod ostrzał karabinów maszynowych. Na zachodzie, zanim lądujący spadochroniarze zdążyli się zorganizować, zostali zaatakowani przez nowozelandzką 5 Brygadę Piechoty. Do końca dnia Niemcom nie udało się zdobyć żadnego z lotnisk. Drugiego dnia gen. Student skoncentrował swoje wysiłki na zdobyciu Maleme, gdzie po opanowaniu lotniska wylądowały oddziały 5 Dywizji Górskiej. Pomimo wysokich strat Niemcy stopniowo opanowywali wyspę. Bitwa o Kretę zakończyła się 1 czerwca 1941 roku. Z 22 000 niemieckich żołnierzy biorących udział w operacji, 3250 zginęło lub zaginęło, a 3400 zostało rannych. Po bitwie 7 Dywizję wysłano do Niemiec na odpoczynek oraz uzupełnienie strat poniesionych podczas operacji Merkury.
We wrześniu 1941 roku przerzucono do rejonu Leningradu Fallschirmjägerregiment Nr 1, a później także Fallschirmjägerregiment Nr 3. Jednostki te walczyły jako zwykła piechota. W późniejszym czasie na front wschodni przerzucono także Fallschirmjägerregiment Nr 2. Pułki te toczyły walki w Rosji na różnych odcinkach frontu aż do 1943 roku.
Dywizję rozwiązano w 1943 roku. Na jej bazie utworzono 1 Dywizję Strzelców Spadochronowych, natomiast z Fallschirmjägerregiment Nr 2 powstała 2 Dywizja Strzelców Spadochronowych.
Dowódcy dywizji
Generalleutnant Kurt Student (1 września 1938 – 16 maja 1940)
Generalleutnant Richard Putzier (16 maja 1940 – 21 stycznia 1941)
Generalleutnant Wilhelm Sussmann (21 stycznia 1941 – 20 maja 1941)
Generalmajor Alfred Sturm (20 maja 1941 – 1 czerwca 1941)
Generalleutnant Erich Petersen (1 czerwca 1941 – 1 sierpnia 1942)
Generalleutnant Richard Heidrich (od 1 stycznia 1942 – do rozwiązania)
Skład
1. pułk strzelców spadochronowych (Fallschirmjägerregiment Nr 1) o sile trzech batalionów
2. pułk strzelców spadochronowych (Fallschirmjägerregiment Nr 2) o sile dwóch batalionów
W 1941 także:
3. pułk strzelców spadochronowych (Fallschirmjägerregiment Nr 3)
Przypisy
Bibliografia
Janusz Ledwoch: Zielone Diabły: Niemieckie wojska spadochronowe 1935-1945. Warszawa: 1993. (pol.). Brak numerów stron w książce
Bruce Quarrice, Mike Chappnell: Niemieckie oddziały powietrznodesantowe 1939-45. Warszawa: Editions Spotkania, seria: Żołnierz i Broń, cz. 2. ISBN 83-7115-010-5. Brak numerów stron w książce
Wypływ doświadczeń armii obcych na powstanie wojska spadochronowego w II Rzeczypospolitej. W: Piotr Witkowski: Polskie jednostki powietrznodesantowe na zachodzie. Wyd. pierwsze. Warszawa: Bellona SA, 2009, s. 37-38. ISBN 978-83-11-11640-5. (pol.).