7.17 „Bohater pracy”
To prototyp tramwaju północnokoreańskiego, który został wyprodukowany w 1992 roku w Zakładach Budowy Lokomotyw Elektrycznych im. Kim Jong Tae, w zaledwie dwóch egzemplarzach.
Konstrukcja
7.17 to wysokopodłogowy, jednoczłonowy wagon tramwajowy, który może być zarówno silnikowy, jak i doczepny. Jego nadwozie opiera się na dwóch dwuosiowych wózkach napędowych, z których każda oś jest napędzana przez oddzielny silnik elektryczny. Do wnętrza tramwaju prowadzi czworo drzwi harmonijkowych, składających się z czterech części, umieszczonych w układzie identycznym jak w polskim tramwaju typu 105N. Tramwaj jest wyposażony w różne systemy hamulcowe, w tym hamulec ręczny, elektrodynamiczny, elektromagnetyczny oraz pneumatyczny. Prąd zasilający pochodzi z sieci i jest pobierany za pomocą nożycowego odbieraka prądu (wagon doczepny nie ma odbieraka). Wewnątrz tramwaju może pomieścić się maksymalnie 200 pasażerów, a przedział pasażerski jest ogrzewany elektrycznymi grzejnikami oraz doświetlany przez okna z przesuwnymi szybkami w górnej części. Kabina motorniczego jest zabudowana. Charakterystycznym elementem tramwaju jest trójdzielna ściana czołowa, na której znajdują się dwa okrągłe reflektory po bokach.
Dostawy
Prototypowy wagon silnikowy, wraz z wagonem doczepnym, został dostarczony do Pjongjangu. Przez pewien czas tramwaje te były wystawione na Wystawie Trzech Rewolucji. Prototyp wagony silnikowego znalazł się również na północnokoreańskim znaczku pocztowym z 1992 roku.