69 eskadra towarzysząca
69 eskadra towarzysząca była pododdziałem lotnictwa Wojska Polskiego w okresie II RP.
Formowanie eskadry miało miejsce na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych L.dz. 4359/tjn. Og–Org, wydanego 19 lipca 1937 roku.
Organizacja eskadry rozpoczęła się na przełomie października i listopada 1937 roku na lotnisku Skniłów w pobliżu Lwowa, w oparciu o trzecie plutony 63 i 66 eskadry towarzyszącej.
W dniu 23 sierpnia 1939 roku ogłoszono mobilizację jednostek grupy brązowej, z wyjątkiem podgrupy 4 (wojska kolejowe). Mobilizacja miała rozpocząć się o godzinie 6.00 w dniu 24 sierpnia 1939 roku. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, 69 eskadra towarzysząca została rozformowana, a jej personel, uzbrojenie i wyposażenie przeznaczono na uzupełnienie 63 i 66 eskadry towarzyszącej do stanu etatu wojennego.
Personel eskadry
Dowódca I plutonu:
- por. obs. Kazimierz Konopasek (XI 1937 – VI 1939)
- por. obs. Jerzy Jungowski (VI – VIII 1939)
Dowódca II plutonu:
- por. obs. Mieczysław Pronaszko (VIII – XII 1937)
- por. obs. Aleksander Jastrzębski (I 1938 – VIII 1939)
Szef eskadry – st. sierż. Franciszek Petroniszyn
Szef mechaników – st. majster wojsk. Julian Faliński
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Izydor Koliński: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982. ISBN 83-206-0281-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.