62 pułk piechoty (62 pp) – jednostka piechoty Armii Wielkopolskiej oraz Wojska Polskiego II RP.
Formowanie i zmiany organizacyjne
8 pułk Strzelców Wielkopolskich został utworzony w marcu 1919 roku podczas powstania wielkopolskiego z jednostek ochotniczych z Pleszewa i Środy Wielkopolskiej, a także z batalionu zapasowego 12. pułku strzelców. Niektórzy żołnierze uczestniczyli w walkach już od 27 grudnia 1918 roku w Poznaniu.
17 stycznia 1920 roku, po włączeniu Armii Wielkopolskiej do Wojska Polskiego, pułk otrzymał numer „62”. 20 stycznia tego samego roku zgodnie z postanowieniami traktatu wersalskiego wkroczył do Bydgoszczy. Następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, uczestnicząc m.in. w bitwach o Berdyczów oraz odnosząc niezależne zwycięstwa pod Glinianką i Zambrowem. Rocznica walk o Berdyczów, przypadająca na 26 kwietnia, stała się świętem pułku.
W grudniu 1919 roku batalion zapasowy pułku stacjonował w Wągrowcu.
Pułk w walkach o granice
25 kwietnia 1920 roku zgrupowana nad Słuczem 15 Wielkopolska Dywizja Piechoty rozpoczęła natarcie, maszerując po obu stronach linii kolejowej Szepetówka-Połonne-Berdyczów-Koziatyn.
Prawe skrzydło dywizji stanowiła grupa gen. Anatola Kędzierskiego, w skład której wchodziły 61. i 62 pułk piechoty, a ich celem było atakowanie Berdyczowa.
26 kwietnia wielkopolskie pułki dotarły do Berdyczowa i zaatakowały dworzec kolejowy, który był broniony przez oddziały 44 Dywizji Strzelców. Opór przeciwnika został szybko złamany i do wieczora całość miasta była pod kontrolą Polaków.
Po zajęciu Berdyczowa 62 pułk piechoty skierował się przez Koziatyn na Pikowiec. Pod Pastuchami pułk odciął odwrót sowieckiej kolumny taborowej, która wycofywała się z Berdyczowa i była eskortowana przez pododdział 44 Dywizji Strzelców.
Po krótkiej wymianie ognia, zdemoralizowani czerwonoarmiści poddali się.
17 sierpnia dowódca 15 Dywizji Piechoty gen. Władysław Jung zlecił, aby 62 pułk piechoty, wzmocniony 5 baterią 15 pułku artylerii polowej, przeszedł do Glinianki. Maszerujący w awangardzie I batalion por. Teofila Lorka dotarł wieczorem do Glinianki, gdzie jego 3 kompania zorganizowała ubezpieczenie postoju, a reszta batalionu zajęła kwatery w wiosce. Około 22:00 wieś zaatakowały silne oddziały sowieckie, które wycofywały się spod Warszawy, co zaskoczyło batalion, który został wyparty z Glinianki, tracąc cały sprzęt oraz dwa ckm-y.
Po uporządkowaniu pododdziałów dowódca I batalionu przeprowadził kontratak i odbił wieś. W trakcie szturmu zginął sierżant Jan Koper oraz czterech żołnierzy. Godzinę później z Glinianki wyszedł kolejny sowiecki atak, zmuszając Polaków do ponownego wycofania się. Porucznik Lorek obsadził drogi prowadzące z Glinianki na wschód 4 kompanią sierż. Michała Nowaka, a sam z resztą batalionu postanowił obejść wieś od południa i dołączyć do głównych sił pułku. Pod Glinianką pozostała również grupa piechurów z różnych pododdziałów, która na własną rękę zajęła stanowiska na północ od Glinianki i ostrzeliwała nieprzyjaciela ogniem broni maszynowej. W tym czasie II i III batalion 62 pp zostały zatrzymane przez ogień prowadzony z dworu Glinianka. Dowódca 62 pp ppłk Władysław Grabowski wydał rozkaz natychmiastowego ataku na Gliniankę III batalionem i dwoma kompaniami II batalionu. Wzmocnił też swój I batalion oddziałem zwiadowców. W Woli Karczewskiej batalion por. Lorka zaatakował napotkany oddział sowieckiej kawalerii, rozpraszając go i zadając mu poważne straty.
O świcie 18 sierpnia wieś i dwór Glinianka zostały zaatakowane od zachodu przez siły główne 62 pułku piechoty. Atak poprzedziła nawała ogniowa dziewiętnastu ckm i 5 baterii 15 pułku artylerii polowej, kierowana przez podporucznika Stefana Eitnera. W pierwszym rzucie uderzył III batalion porucznika Kazimierza Szcześniaka. Wykorzystując zamieszanie w szeregach nieprzyjaciela, dowódca I/62 pp por. Lorek uderzył na dwór od południa. Sowieci, zaatakowani z dwóch stron, stawili słaby opór, a gdy Polacy zdobyli dwór i stojącą obok baterię, zaczęli masowo rzucać broń. Ubezpieczająca atak 4 kompania dopełniła okrążenia, jednak z worka zdołały wydostać się nieliczne grupki czerwonoarmistów.
Mapy walk pułku w 1920
Kawalerowie Virtuti Militari
Pułk w okresie pokoju
Od 24 stycznia 1920 roku pułk stacjonował w garnizonie Bydgoszcz, w koszarach imienia generała Franciszka Ksawerego Rymkiewicza przy ul. Warszawskiej. Wchodził w skład 15 Dywizji Piechoty.
17 kwietnia 1924 roku, na placu ćwiczeń w Jachcicach, podczas szkolenia w rzucaniu granatów ręcznych, miał miejsce tragiczny wypadek. Granat trzymany przez kaprala Antoniego Jóźwiaka eksplodował przedwcześnie. Podoficer zmarł po 10 minutach w wyniku odniesionych obrażeń.
19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił dzień 21 sierpnia jako datę święta pułkowego. Pułk obchodził swoje święto w rocznicę zdobycia Zambrowa w 1920 roku. Po raz pierwszy święto obchodzono w 1921 roku.
30 marca 1936 roku minister spraw wojskowych, na wniosek pułku, zmienił datę święta pułkowego z dnia 21 sierpnia na dzień 26 kwietnia, w rocznicę bitwy pod Berdyczowem stoczonej w 1920 roku. W 1936 roku z powodu żałoby narodowej pułk obchodził swoje święto „w ramach wewnętrznych”. W przeddzień święta, w koszarach pułku, na pomniku poległych odsłonięto tablicę z nazwiskami wszystkich poległych żołnierzy, ufundowaną przez oficerów rezerwy 62 pp.
Na podstawie rozkazu wykonawczego Ministerstwa Spraw Wojskowych do Departamentu Piechoty o wprowadzeniu organizacji piechoty na stopie pokojowej PS 10-50 z 1930 roku, w Wojsku Polskim wprowadzono trzy typy pułków piechoty. 62 pułk piechoty został zaliczony do typu II pułków piechoty (tzw. wzmocnionych). Co roku otrzymywał około 845 rekrutów. Stan osobowy pułku wynosił 68 oficerów oraz 1900 podoficerów i szeregowców. Na czas wojny przewidywany był do pierwszego rzutu mobilizacyjnego. W okresie zimowym posiadał dwa bataliony starszego rocznika i batalion szkolny, a w okresie letnim trzy bataliony strzeleckie. Jego stany były wyższe od pułku „normalnego” (typ I) o około 400-700 żołnierzy.
62 pp w kampanii wrześniowej
Mobilizacja
W związku z narastającym zagrożeniem polityczno-wojskowym ze strony III Rzeszy Niemieckiej, 23 marca 1939 roku w wyznaczonych jednostkach Okręgów Korpusów nr IX oraz częściowo nr IV ogłoszono mobilizację alarmową. W Okręgu Korpusu nr VIII, jako przygranicznym, również zwiększono gotowość bojową, powołując część rezerwistów na dodatkowe ćwiczenia, co zwiększyło liczebność jednostek piechoty w rejonach granicznych. Rozkaz dowódcy Okręgu Korpusu VIII obejmował również 62 pułk piechoty oraz całą 15 Dywizję Piechoty. Wzmocnienie odbyło się poprzez rotacyjne powołanie rezerwistów na kilkutygodniowe ćwiczenia. Zorganizowano batalion piechoty, pluton kolarzy, pluton pionierów, pluton przeciwpancerny oraz jeden działon artylerii piechoty w ramach 62 pp. Na początku kwietnia 1939 roku zmobilizowano II batalion piechoty pod dowództwem mjr. Wojciecha Gniadka. 27 kwietnia II/62 pp odszedł do miejscowości Mochle, gdzie prowadził działania osłonowe garnizonu Bydgoszcz, organizując szkolenie oraz prace fortyfikacyjne. W lipcu, w ramach rotacji kontyngentu rezerwistów, uzyskał pełny stan osobowy zgodnie z etatem wojennym. W połowie maja zmobilizowano również I batalion pułku, jako kolejną jednostkę ćwiczebną pod dowództwem kpt. Jana Murkocińskiego. W czerwcu I/62 pp odszedł do rejonu Tryszczyna, gdzie prowadził szkolenie i prace fortyfikacyjne.
Rano 24 sierpnia 1939 roku w Bydgoszczy 62 pułk piechoty rozpoczął mobilizację alarmową w grupie niebieskiej, w wyniku czego zmobilizowano:
62 pułk piechoty w organizacji i na etatach wojennych, w czasie od A+18 do A+36,
dowództwo i pododdziały specjalne 208 pułku piechoty (organa kwatermistrzowskie, kompanie: gospodarczą, zwiadowczą, przeciwpancerną typ II, plutony: łączności, pionierów, przeciwgazowy) na bazie dowództwa Pomorskiej Brygady Obrony Narodowej, w czasie A+40,
w Kcyni:
dowództwo batalionu piechoty typ specjalny nr 83, w czasie A+24,
plutony: zwiadowców i pionierów, batalionu piechoty typ spec. nr 83, w czasie A+24,
1 kompania strzelecka, batalionu piechoty typ spec. nr 83, w czasie A+24,
kompania karabinów maszynowych i broni towarzyszących, batalionu piechoty typ spec. nr 83, w czasie A+24,
w Szubinie:
2 kompanię strzelecką b piech. typ. spec nr 83, w czasie A+18,
w Chodzieży:
3 kompanię strzelecką b piech. typ spec. nr 83, w czasie A+18,
w Bydgoszczy:
kompanię asystencyjną nr 182, w czasie A+44,
kompanię kolarzy nr 82, w czasie A+44,
samodzielną kompanię karabinów maszynowych i broni towarzyszących nr 82, w czasie A+48.
W ramach I rzutu mobilizacji powszechnej, zmobilizowano w terminie do 4 dni:
batalion marszowy 62 pp
uzupełnienie marszowe samodzielnej komp. km i br. tow. nr 82,
uzupełnienie marszowe komp. kolarzy nr 82.
Z chwilą ogłoszenia mobilizacji na rozkaz dowódcy 15 DP gen. bryg. Zdzisława Przyjałkowskiego oba bataliony „ćwiczebne” zajęły stanowiska osłonowe na Kanale Noteckim oraz w rejonie miejscowości Pawłówek, Osówiec, Szczutki. Bataliony miały osiągnąć pełną gotowość bojową, do obu batalionów wysłano uzupełnienia osobowe oraz broń i sprzęt, w tym karabiny przeciwpancerne. Dosłano również brakujące konie i wozy taborowe. W dotychczas zajmowanych rejonach kończyły swoją mobilizację. Dowództwo I batalionu objął kpt. Władysław Liniarski. Mobilizacja III batalionu odbywała się w szkole przy ul. Grunwaldzkiej, a 27 sierpnia o godz. 8:30 III/62 pp złożył przysięgę wojskową. 27 sierpnia po południu i wieczorem 62 pp przeszedł w rejony wyczekiwania. Rano 28 sierpnia znalazł się w rejonie wyczekiwania: dowództwo pułku w rejonie Wtelno, Nowa Ruda, folwark Wtelno. I/62 pp Trzemiętówko, folwark Piotrówka, Nowaczkowo, Chmielewo. II/62 pp Mochle, Szczutki. III/62 pp Sicienko, Wojnowo. Pułk prowadził prace fortyfikacyjne, zajęcia szkoleniowe, kończył prace organizacyjne. Wieczorem 31 sierpnia 62 pp opuścił rejony wyczekiwania i zajął pozycje obronne.
Działania bojowe
Walki osłonowe w rejonie Bydgoszczy
O świcie 1 września 62 pp zajął stanowiska obronne na pozycji ryglowej „przedmościa bydgoskiego”. III/62 pp obsadził odcinek Trzemiętowo-wzg. Trzemiętowo, I/62 pp zajął odcinek wzg. Trzemiętowo-Wtelno, a dowództwo z pododdziałami specjalnymi znajdowało się w Wtelnie. Na głównej pozycji obronnej „przedmościa bydgoskiego” zajął stanowisko II/62 pp na odcinku Szczutki-Tryszczyn. W ciągu dnia na przedpolu pozycji ryglowej pojawiły się niemieckie patrole rozpoznawcze z 50 DP.
2 września rano kompania zwiadu 62 pp prowadziła działania w kierunku Trzemiętowo-Gliszcz-Samsieczno. O godzinie 11:00 niemieckie lotnictwo zbombardowało miejsce postoju dowództwa 62 pp we wsi Wtelno. W związku z przełamaniem obrony polskiej na linii jezior byszewskich, dowódca 15 DP był zmuszony do wycofania z umocnionej pozycji ryglowej części sił 62 pp i przeniesienia ich w rejon słabo ufortyfikowany na północnym odcinku „przedmościa bydgoskiego”, na prawo od stanowisk 61 pułku piechoty. Po południu niemiecki oddział rozpoznawczy ze 122 pp atakował pozycje III batalionu 62 pp w rejonie Wojnowa. Stanowiska 8 i 9 kompanii strzeleckich były ostrzeliwane przez niemiecką artylerię, a następnie silny atak nastąpił na stanowiska 9 kompanii strzeleckiej. Po odparciu niemieckiego natarcia piechota niemiecka wycofała się w kierunku Sicienka. O godzinie 19:15 62 pp, bez batalionu, otrzymał rozkaz obsadzenia odcinka od wzg. 108,9-Tryszczyn-skraj lasu na południe od Łącznicy.
Od świtu 3 września 62 pp zajął stanowiska obronne: II batalionem od wzg. 108,9 przez Szczutki do lasu Tryszczyn, I batalionem od lasu Tryszczyn przez Tryszczyn do rzeki Brdy, a III batalion w odwodzie w rejonie Łącznicy, Bożenkowo. Dowództwo pułku w Smukale Górnej. Około godz. 10:00 rozpoczęła się w Bydgoszczy zorganizowana akcja dywersyjna mająca na celu zdezorganizowanie działań obronnych Wojska Polskiego. Do akcji przeciwko dywersantom został skierowany batalion marszowy 62 pp pod dowództwem kpt. Aleksandra Mamunowa. O godzinie 10:30 na pozycje II/62 pp uderzył niemiecki 123 pp z rejonu Sicienka, po odrzuceniu ubezpieczeń, niemieckie natarcie dotarło do okolic wsi Mochle, gdzie w ogniu broni maszynowej II batalionu oraz ostrzale haubic z III dywizjonu 15 pułku artylerii lekkiej, niemiecka ofensywa została zatrzymana i zmuszona do wycofania się. Niemcy pozostawili na przedpolu elementy ubezpieczenia własnych pozycji. O godzinie 13:00 natarcie niemieckiego 121 pp wyruszyło przez Wtelno z zamiarem obejścia Tryszczyna, sforsowania Brdy w rejonie Łącznicy i Bożenkowa. Niemieckie natarcie z manewrem obejścia obrony I/62 pp zostało poddane czołowemu ostrzałowi II/62 pp oraz flankowemu I/62 pp. Dwa natarcia niemieckiego 121 pp również załamały się w ogniu obu batalionów 62 pp oraz skutecznym ostrzale 15 pal i 15 dywizjonu artylerii ciężkiej. Wieczorem niemiecki 121 pp próbował atakować pozycje 62 pp wzdłuż szosy Koronowo-Bydgoszcz, jednak skuteczny ostrzał niemieckich kolumn przeprowadzony przez II i III dywizjon 15 pal oraz 15 dac rozbił niemieckie kolumny przegrupowujące się szosy z Koronowa do Bydgoszczy w rejonie wsi Tryszczyna. Niemiecka piechota przeszła do obrony we wsi Wtelno. Po południu oddziały niemieckie przełamały obronę słabego 23 pułku piechoty 27 Dywizji Piechoty na północnym odcinku „przedmościa bydgoskiego”. Z obawy dowództwa Armii „Pomorze” przed okrążeniem jednostek 15 DP oraz 27 DP, zgodnie z rozkazem pułk wycofał się nocą 3/4 września z „przedmościa bydgoskiego”.
15 DP otrzymała rozkaz wycofania się z przedmościa i zamknięcia kierunków na Inowrocław oraz Solec Kujawski, zajmując obronę w oparciu o południowy brzeg Kanału Bydgoskiego i Brdy, na odcinku folwark Żółwin-Kanał Notecki. Przechodzące oddziały były ostrzeliwane przez dywersantów niemieckich na przedmieściach oraz w samym mieście. Nocą z 3 na 4 września 62 pp prowadził marsz przez Tryszczyn, Opławiec, Czyżnówko, most koronowski. Pułk rozpoczął schodzenie z linii bojowej od godz. 21:00, maszerując przez miasto. II batalion podczas marszu stoczył walki z niemieckimi dywersantami, niszcząc grupy dywersyjne w rejonie ul. Koronowskiej oraz kościoła ewangelickiego na Szwederowie. III batalion maszerował przez Bydgoszcz ulicami Grunwaldzką, Nowy Rynek, Zbożowy Rynek oraz Kujawską, wielokrotnie ostrzeliwany przez niemieckich dywersantów. Rano 4 września 62 pp zajął obronę wzdłuż rzeki Brdy, od styku z I batalionem 61 pp do rejonu Bartodzieje. Poszczególne bataliony pułku zajęły obronę w następujących rejonach: I/62 pp od kasyna oficerskiego 62 pp przy ul. Focha do kościoła przy ul. Toruńskiej w Bartodziejach. III/62 pp od kasyna do IV śluzy na Brdzie, II/62 pp w rejonie obrony Szwederowo-wzg. Dąbrowskiego, z zadaniem dozorowania mostów na Brdzie w centrum Bydgoszczy. Dowództwo pułku stanęło w lesie Bielice.
Po południu dowódca 15 DP otrzymał rozkaz od dowódcy armii o wycofaniu dywizji na rubież obronną poza Bydgoszcz, w rejon Solec Kujawski-Jezioro Jezuickie. Zadaniem dywizji była obrona pasa Łęgnowo-Jezioro Jezuickie-Kobylarnia-Kanał Notecki. Pas obrony dywizji został podzielony na odcinki. 62 pp przegrupował się nocą 4/5 września i zajął odcinek „Środkowy”, do obsady odcinka włączono pododdziały 6 batalionu km i br. tow. w postaci 2 kompanii km i br. tow. oraz kompanii strzeleckiej, kompanii saperów z 15 batalionu saperów oraz III/15 pal. Dowódcą odcinka mianowano szefa sztabu 15 DP ppłk. dypl. Józefa Drotlewa. Od rana 5 września 15 DP organizowała w swoim pasie obrony stanowiska obronne. 62 pp obsadził: I/62 pp w rejonie lasu Emilianowo na pododcinku szosa z Bydgoszczy do Wypalenisk-wzgórza przy Jeziorze Jezuickim. II/62 pp pododcinek Piecki-Łążyn. Za II batalionem ugrupował się w drugim rzucie III/62 pp. Na przedpolu II/62 pp na skraju lasu Kujawskiego zajęła stanowiska obronne 2 kompania km (bez plutonu) 6 bkm i br.tow. Dowództwo pułku stało w zachodniej części Łążyna. III/15 pal zajął stanowiska ogniowe na skraju polany leśnej w rejonie wsi Kabat. Na rozkaz dowódcy 62 pp, dowódca III batalionu w nocy 5/6 września wysłał oddział rozpoznawczy celem ustalenia sił niemieckich na przedpolu pułku. Rozpoznający pododdział w rejonie Bilica-Nowa Rupnica, po wyjściu z lasu napotkał oddziały niemieckie i został ostrzelany silnym ogniem broni maszynowej. W trakcie walki poległ dowódca 9 kompanii strzeleckiej por. Augustyn Westphal. Pododdział powrócił na stanowiska wyjściowe.
6 września od godzin porannych niemiecka 50 DP rozpoczęła natarcie na stanowiska 15 DP. Na odcinku „Środkowym” na stanowiska 62 pp natarcie prowadził niemiecki 122 pp, który był skutecznie opóźniany przez wysunięte pododdziały i placówki. O godzinie 15:00 skuteczny ostrzał 9 baterii haubic 15 pal w rejonie wsi Piecki opóźnił marsz niemieckiej straży przedniej. O godzinie 16:00 niemieckie natarcie wyszło na stanowiska I batalionu z rejonu Emilianowa. Początkowo niemieckie natarcie, wykorzystując zalesiony teren, wdarło się na stanowiska I batalionu. Zdecydowany kontratak wyprowadzony o godzinie 17:00 przez 3 kompanię strzelecką z plutonem ckm doprowadził do odrzucenia niemieckiej piechoty. Pierwszorzutowe bataliony do zmroku odpierały z powodzeniem niemieckie natarcia. Po zmroku, aby sprawnie oderwać się I i II batalionów, odwodowa 8 kompania strzelecka wykonała natarcie na niemieckie pozycje, po czym wycofała się na stanowiska wyjściowe.
Walki odwrotowe na Kujawach
Po raz drugi, w nocy z 6 na 7 września, na rozkaz dowódcy Armii „Pomorze” gen. dyw. Władysława Bortnowskiego, 15 DP oderwała się od wroga i ruszyła lewym brzegiem Wisły w stronę Sochaczewa i Warszawy. Marszruta dywizji prowadziła przez: Dąbrowę Wielką, Gniewkowiec, Broniewo, Rojewo, Płonkowo, docierając po południu 7 września w okolice Gniewkowa. 62 pp zatrzymał się na postój, zabezpieczony: I batalion w dworze Ostrowo, II batalion w osadzie Lipie, a III batalion w mieście Gniewkowo. Dowództwo pułku stanęło na postój w Bobolinie. Do pułku dołączył batalion marszowy 62 pp, który został rozdzielony w skład batalionów piechoty pułku. Nocą 7/8 września 62 pp w składzie macierzystej dywizji podjął dalszy marsz w kierunku Radziejowa Kujawskiego i Brześcia Kujawskiego. Ze względu na znaczne zatłoczenie dróg, dywizja dotarła do rejonu Kanału Parchańskiego i Bachorze dopiero 8 września przed południem. Kompania zwiadowców 62 pp prowadziła rozpoznanie w kierunku Walentynowa. 62 pp zajął stanowiska obronne w rejonie Dąbrowy Biskupiej, gdzie I/62 pp zajął zachodnią część wsi Dąbrowa Biskupia, II/62 pp w Chlewiskach, a III/62 pp we wsiach Chróstowo i Przybysław. Dowództwo pułku z pododdziałami specjalnymi znajdowało się w Walentynowie. Z uwagi na przygotowania Armii „Poznań” oraz części sił Armii „Pomorze” do działań zaczepnych nad rzeką Bzurą, część sił Armii „Pomorze”, w tym 15 DP, miała osłonić tyły walczących nad Bzurą wojsk.
Zgodnie z dalszymi rozkazami, w nocy 8/9 września 62 pp, wzmocniony III/15 pal oraz 15 baterią motorową artylerii przeciwlotniczej, podjął marsz w trzech kolumnach batalionowych. I kolumna przeszła przez kolonię Zakrzewo, Bachorza, Człopin, folwark Nagórki, folwark Kościelna Wieś. II kolumna przeszła przez folwark Zagajewice, folwark Miechowice, Jądrowice. III kolumna przeszła przez Sądzin, Dęby, Ułomie, Byczynę, Pilichowo, Osięciny, Redecz Krukowy. Kompania zwiadowców prowadziła rozpoznanie w kierunku Radziejowa Kujawskiego. Rano 9 września 15 DP zajęła stanowiska w pasie Brześć Kujawski-Lubraniec. 62 pp, wsparty III/15 pal oraz 82 samodzielną kompanią km i br. tow., zajął odcinek Kąkowa Wola-Redecz Kalny. I batalion zajął obronę w Redeczu Kalnym, II batalion w Kąkowej Woli, a III batalion w Krowicach, dowództwo pułku w Bielawie. Kolejnej nocy 15 DP podjęła dalszy marsz na południe. 62 pp wraz z III/15 pal, rozpoczął marsz o godzinie 22:00 przez Sokołowo, folwark Tułowo, Marysin, folwark Wola Adamowa, Rzeżewo. Pluton pionierów miał zniszczyć mosty w Sokołowie i Turowie po przejściu polskich oddziałów. Rano 10 września I batalion zajął rejon Sobieszczany, II batalion w rejonie Błędowo, a III batalion stanął w lesie koło Brzyszewa, dowództwo pułku wraz z plutonami specjalnymi stanęło w dworze Rzeżewo.
15 DP częścią sił zajęła obronę na odcinku Śmiłowice-Kuźnice, a pozostała część dywizji przygotowała się do wykonania natarcia w kierunku Lubrańca lub Brześcia Kujawskiego. Na bazie 62 pp zorganizowano zgrupowanie uderzeniowe dywizji, które mogło prowadzić działania zaczepne w każdym z tych kierunków. 62 pp, wraz z 86 batalionem piechoty, batalionem ON „Bydgoszcz” oraz z 82 samodzielną kompanią km i br. tow., skupił się w rejonie Grabkowo-Czerniewice-Pustki Wilkowskie-Szczutkowo-Kępka Szlachecka, gdzie oczekiwał w gotowości do działań ofensywnych. Podstawy wyjściowe do natarcia zostały wyznaczone na rubież Pustki Wilkowskie-dwór Czerniewice. III/15 pal oraz 15 dac zostały wyznaczone jako grupa artyleryjska ogólnego wsparcia dla zgrupowania 62 pp. 11 września od świtu poszczególne bataliony pułku zajęły rejony: I/62 pp Pustki Wilkowieckie, II/62 pp Czerniewice-Grabkowo, III/62 pp Kępka Szlachecka-Szczutkowo. 82 skkm i br. tow. w dworze Szczutkowo, a dowództwo pułku w Szczutkowie. O godzinie 13:30 62 pp otrzymał rozkaz wykonania wypadu na kierunku Nakonowo-Gołaszewo. Natarcie ruszyło z podstaw wyjściowych po wykonanym przez III/15 pal bez 9 baterii haubic przygotowaniu artyleryjskim ataku. 62 pp opanował rejon wzg. 99,0, Świerkowo, doszedł do rubieży Nakonowo-Gołaszewo, atakując przegrupowujący się niemiecki dywizjon artylerii ciężkiej. W nocy 11/12 września 62 pp przegrupował się w rejon Unisławic, I batalion zajął rejon Dobrulewic, II batalion do Grabkowa, III batalion do Modliborza, dowództwo pułku w Unisławicach. 12 września wieczorem większość 15 DP odeszła do okolic Strzelce przez Łanięta. Na miejscu pozostał Oddział Wydzielony w składzie zgrupowania 62 pp.
W skład OW ppłk. Kazimierza Heilmana-Rawicza wszedł w pełnym składzie 62 pp, 86 bp oraz batalion ON „Bydgoszcz” oraz II dywizjon 15 pal. Oddział podporządkowany został bezpośrednio pod dowództwo Grupy Operacyjnej gen. Tokarzewskiego-Karaszewicza. 13 września rano OW był ugrupowany następująco: I/62 pp na odcinku Świątkowice-Grabkowo, II/62 pp na odcinku Grabkowo-stacja kolejowa Czerniewice, III/62 pp na lewym skrzydle w rejonie wsi Rzęgocin nad potokiem Lubieńka, kompania przeciwpancerna 62 pp w rejonie stacji kolejowej Czerniewice, 86 bp z 5 baterią 15 pal na pozycji osłonowej w Borzymiu, batalion ON „Bydgoszcz” w odwodzie. Rano 13 września na przedpolu I/62 pp pojawiły się niemieckie oddziały rozpoznawcze z 50 DP, które zostały odrzucone ostrzałem 4/15 pal. O godzinie 10:00 niemiecka piechota ze 123 pp zaatakowała stanowiska obronne I i II batalionów 62 pp, kierując główne natarcie w rejon Grabkowa, jednak niemieckie natarcie zostało załamane dzięki efektywnemu wsparciu 4 i 6 baterii 15 pal. Drugie natarcie niemieckie przeprowadzone zostało o godzinie 14:00 siłami 122 pp oraz 123 pp wzmocnionych artylerią i wozami pancernymi. Niemiecki 123 pp przełamał obronę II batalionu 62 pp w rejonie stacji kolejowej Czerniewice, wdarł się w głąb obrony batalionu. Do walki został ściągnięty przybyły rano spod Szczytna 86 batalion piechoty. 86 bp, wsparty 82 skkm i br. tow. oraz ogniem 5 baterii 15 pal, zatrzymał niemieckie natarcie, a następnie odrzucił je na podstawy wyjściowe. O godzinie 15:00 niemiecki 123 pp przeprowadził natarcie wzdłuż toru kolejowego w kierunku północnej części Grabkowa, które zostało zatrzymane ogniem 4 i 5 baterii 15 pal. Po załamaniu się tego natarcia, strona niemiecka przystąpiła do bombardowania przez niemieckie lotnictwo pozycji 62 pp. Po zakończeniu ataków lotnictwa niemieckiego, do natarcia przeszła odwodowy 121 pp z niemieckiej 50 DP. Jego natarcie zostało zatrzymane przez II/62 oraz 86 bp. Z uwagi na planowane działania 15 DP wobec niemieckiego przyczółka pod Płockiem, zgrupowanie 62 pp otrzymało zadanie dołączenia do sił głównych dywizji.
O godzinie 22:00 OW ppłk. Heilmana-Rawicza wyruszył trasą Kłóbka, dwór Pomorzany, Sokołów do lasów na północ i południe od wsi Lubieniek. 14 września rano OW dotarł do okolic Szczawina Kościelnego, I/62 stanął w rejonie Waliszewa, zamykając kierunek na Gąbin, II/62 pp stanął we wsi Jesionka, dozorując Las Helenów, III/62 pp stanął w okolicach wsi Jankówka, a kompania zwiadowców 62 pp dozorowała rejon na zachód od Szczawina Kościelnego. Dowództwo pułku zajęło folwark Szczawin Kościelny. 86 bp maszerował przez Lubień Kujawski, Budy Kaleńskie, osiągnął rejon Korzenia. Batalion ON „Bydgoszcz” wyszedł z podporządkowania OW oraz 15 DP i przeszedł w skład zgrupowania ON, które podlegało bezpośrednio GO gen. Tokarzewskiego-Karaszewicza.
Udział w bitwie nad Bzurą
W związku z wyznaczeniem części sił 15 DP do likwidacji przyczółka niemieckiej 3 DP pod Płockiem, 62 pp otrzymał rozkaz przejścia do lasu na północ od Gąbina. 15 września 62 pp zajął stanowiska obronne: I/62 pp w rejonie Koszelewa, II/62 pp w rejonie Topolna, III/62 pp w odwodzie w Topolnie, osłaniając tyły 15 DP. W związku ze zmianą koncepcji natarcia połączonych sił Armii „Poznań” oraz „Pomorze”, 15 DP otrzymała rozkaz przegrupowania się w rejon Bud Starych. 15 września 62 pp, wzmocniony 82 skkm i br. tow. oraz kompanią saperów z 15 b sap, stanowił odwód dowódcy 15 DP. W nocy z 15 na 16 września 62 pp został przewieziony transportem samochodowym poprzez Topolno, Sanniki, Giżyce, Ruszki, Młodzieszyn. 16 września o godzinie 7:00 62 pp dotarł do lasów na północ od Białej Góry. Stanął na postój, zabezpieczony: I/62 pp w lesie Radziwiłłka, II/62 w pobliżu Białej Góry, III/62 pp na południe od Młodzieszyna, ubezpieczając kierunek na Ruszki, a dowództwo pułku w lesie Radziwiłłka. Wkrótce rozkazem dowódcy 15 DP, II/62 pp, wraz z 3/15 pal, został wysłany na wschodni brzeg rzeki Bzury. W trakcie marszu otrzymał rozkaz zajęcia obrony na zachodnim brzegu rzeki na odcinku Biała Góra-wzg. 83,4, tym samym zamknął przeprawę na zachodnim brzegu w rejonie Brochowa. Do zmroku 16 września II batalion odparł kilkakrotne natarcia niemieckiej piechoty wspartej czołgami, unieruchamiając kilka pojazdów. Kompania zwiadowców 62 pp prowadziła rozpoznanie przepraw przez Bzurę.
W nocy z 16 na 17 września przez przeprawę na Bzurze pod Witkowicami przeszedł III/62 pp, a następnie I/62 pp. O świcie 17 września oba bataliony zajęły obronę w Brochowie. O godzinie 7:00 62 pp, bez II/62 pp, otrzymał rozkaz gen. bryg. Zdzisława Przyjałkowskiego, aby wykonać natarcie z Brochowa na Wólkę Smolaną. Natarcie pułku zostało zatrzymane przez oddziały niemieckie przed lasem Wólka Aleksandrowska, a niemieckie przeciwuderzenia zmusiły pułk do przejścia do obrony. I/62 pp zorganizował obronę w Wólce Smolanej, a III/62 pp w lesie koło Lasocina. O godzinie 10:00 na styk III/62 pp i 61 pułku piechoty wyszło natarcie niemieckie, które zostało zatrzymane w ogniu broni maszynowej. O godzinie 13:00 na obronę 62 pp oraz 61 pp, po silnym ostrzale artylerii niemieckiej i nalocie lotniczym, wyszło natarcie niemieckiej piechoty wspartej czołgami I batalionu 36 pułku czołgów z 4