62 eskadra liniowa – jednostka lotnictwa Wojska Polskiego w okresie II Rzeczypospolitej.
Eskadra została utworzona we Lwowie jako 64 eskadra lotnicza. Niedługo później zmieniono jej nazwę na 62 eskadrę lotniczą, a w 1929 roku na 62 eskadrę liniową. W marcu 1939 roku eskadra została rozwiązana.
Godła eskadry:
zielona czteroramienna gwiazda – na samolotach Potez XV i XXV
brunatny łeb doga na tle białego koła z czerwoną obwódką – na samolotach Potez XXV i PZL-23 „Karaś”
Formowanie, zmiany organizacyjne i szkolenie
W trakcie reorganizacji lotnictwa wojskowego w 1925 roku, z oficerów oraz szeregowych 2, 3 i 4 pułków lotniczych powstała 64 eskadra lotnicza. W wyniku przemianowania II/6 dywizjonu 6 pułku lotniczego na I/6 dywizjon lotniczy, eskadra zmieniła nazwę na 62 eskadrę lotniczą.
Początkowo personel latający oraz pomocniczy był znikomy. Eskadra nie dysponowała żadnym samolotem, a piloci latali na maszynach eskadry treningowej. Pierwszy samolot typu Potez XV eskadra otrzymała w kwietniu 1926 roku. Pod koniec lipca, w składzie trzech samolotów, udała się na letnie ćwiczenia na lotnisko Berezowica pod Tarnopolem.
W 1927 roku do eskadry dołączyli nowi piloci i obserwatorzy. W tym czasie dokonano wymiany samolotów z typu Potez XV na Potez XXVII.
W czerwcu eskadra, w składzie trzech samolotów, poleciała na szkołę ognia artylerii do Powurska na lotnisko Smolary. 10 sierpnia przeniosła się na lotnisko w Dubnie, gdzie dołączyły pozostałe trzy załogi. Z tego miejsca organizowała współpracę z 2 Samodzielną Brygadą Kawalerii oraz 13 Kresową Dywizją Piechoty. Ćwiczenia zakończyły się w rejonie Łucka.
Od 4 września eskadra współpracowała z 6 Samodzielną Brygadą Kawalerii oraz 11 i 12 Dywizją Piechoty w Murzyłowie koło Podhajec. 9 września eskadra wróciła do Lwowa.
11 czerwca 1928 roku eskadra w składzie trzech samolotów odleciała na szkołę ognia do Powurska. W sierpniu, już w pełnym składzie, współdziałała w rejonie Łucka z 13 Dywizją Piechoty oraz Brygadą KOP „Wołyń”. Ćwiczenia były obserwowane przez słuchaczy Wyższej Szkoły Wojennej.
14 listopada 1928 roku eskadra przeniosła się z dotychczasowego lotniska na Lewandówce do nowo wybudowanego lotniska Skniłów koło Lwowa.
W 1929 roku eskadra wymieniła samoloty na Potez XXV. 15 czerwca sześć samolotów eskadry uczestniczyło w uroczystości poświęcenia lotniska w Łucku, gdzie w obecności Prezydenta RP wykonywano loty w szykach. 5 lipca ćwiczyła pierwsze nocne loty przy lampach stajennych. W sierpniu z lotniska polowego w Buczaczu rozpoczęto współpracę z 11 Dywizją Piechoty oraz Brygadą Kawalerii „Brody”.
14 września eskadra powróciła do Lwowa, a w tym czasie została przemianowana na 62 eskadrę liniową.
W październiku i listopadzie załogi eskadry po raz pierwszy wykonywały ostre strzelanie z samolotu do celów naziemnych na garnizonowej strzelnicy bojowej w Zamarstynowie.
W maju 1930 roku eskadra odbyła szkołę ognia lotniczego stacjonując w Krakowie. Po powrocie do Lwowa wykonała ostre strzelanie z powietrza do celów naziemnych w Zamarstynowie. Od 2 lipca do 6 sierpnia część eskadry przebywała w Nadwornej, gdzie współpracowała z 5 Lwowskim i 11 Karpackim pułkiem artylerii lekkiej oraz 6 pułkiem artylerii ciężkiej.
W maju 1931 roku eskadra wzięła udział w koncentracji 3 Grupy Aeronautycznej w Krakowie. 7 lipca, działając w składzie dziesięciu samolotów, odleciała na szkołę ognia lotniczego do Krakowa. Od 25 sierpnia do 14 września brała udział w ćwiczeniach letnich w Różyszczach.
Wiosną 1932 roku eskadra odleciała na szkołę ognia lotniczego do Krakowa, a w sierpniu uczestniczyła w ćwiczeniach Brygady KOP „Podole” w Czortkowie. Po tych ćwiczeniach klucz składający się z trzech samolotów pod dowództwem kapitana obserwatora Władysława Tuchółki został wysłany na lotnisko w Hołobach celem zwalczania band dywersyjnych na wschodniej granicy. We wrześniu eskadra współdziałała w rejonie Kamionki koło Podwołoczysk z 12 Dywizją Piechoty.
W 1933 roku eskadra odbyła tradycyjną szkołę ognia w Krakowie, a w lipcu i sierpniu ćwiczyła loty nocne we współpracy z kompanią reflektorów. 12 sierpnia przeniosła się do Radziwiłłowa, gdzie współdziałała z brygadami kawalerii „Brody” i „Równe”. 21 sierpnia część samolotów przegrupowano na wysunięte lotnisko w Olszanicy oraz Emilówce, gdzie kontynuowano współpracę z kawalerią i grupą pancerno-motorową. Ćwiczenia odwiedził II wiceminister ON, generał dyw. Tadeusz Kasprzycki. Po zakończeniu ćwiczeń z kawalerią, eskadra rozpoczęła manewry z 12 i 13 Dywizją Piechoty, startując z lotnisk w Brodach i Łucku. Po zakończeniu manewrów eskadra uczestniczyła w pierwszej dużej koncentracji lotnictwa w Warszawie.
W 1934 roku eskadra odbyła szkołę ognia lotniczego w Krakowie, a następnie odleciała na szkołę ognia artylerii do Brześcia. Przerwę w letnich ćwiczeniach wykorzystano na nocne loty. Od 30 sierpnia eskadra współpracowała z 30 Poleską Dywizją Piechoty oraz grupą pancerno-motorową.
W 1935 roku załogi doskonaliły swoje umiejętności podczas zimowych i letnich ćwiczeń z oddziałami wojsk lądowych.
W lutym 1936 roku personel latający uczestniczył w kursie narciarskim w Worochcie. Pod koniec lutego klucz eskadry współpracował z Brygadą KOP „Podole” podczas zimowych ćwiczeń w rejonie Czortkowa, a na przełomie maja i czerwca dwa klucze pracowały na poligonie Brześć z 11 Grupą Artylerii, po czym odleciały na koncentrację lotnictwa w Warszawie.
Po efektownej defiladzie powietrznej 6 sierpnia, eskadra powróciła do Sknilowa.
W 1937 roku eskadra ćwiczyła na terenie Wołynia oraz Podola. Zimowe ćwiczenia w 1938 roku odbyła w rejonie Tarnopola wspólnie z 12 Dywizją Piechoty, a szkołę ognia w czerwcu na poligonie Błędów. We wrześniu eskadra w pełnym składzie brała udział w dużych manewrach na Wołyniu, operując z lotnisk Wielick i Łuck. W tym roku eskadra również przeszła na samoloty PZL-23 „Karaś”.
W wyniku reorganizacji lotnictwa, w marcu 1939 roku 62 eskadra liniowa została rozformowana, a personel latający i naziemny przeniesiono do innych jednostek 6 pułku lotniczego.
Żołnierze eskadry
Wypadki lotnicze
8 sierpnia 1926 roku, w wyniku przerwania pracy silnika podczas startu, samolot pilotowany przez por. pil. Stanisława Kisielę spadł i zapalił się. Pilot zginął, a obserwator kpt. Gac, odnosząc ciężkie obrażenia, został przewieziony do 6 Szpitala Okręgowego we Lwowie.
2 listopada 1929 roku por. pil. Teodor Baranowski, lecąc we mgle w Wogezach, zderzył się ze skałami, ginąc na miejscu. Razem z nim zginął obserwator kpt. Ryszard Woroniecki.
19 kwietnia 1934 roku, podczas nocnego lotu ze Lwowa do Dęblina, załoga sierż. pil. Tadeusza Nowaka oraz por. obs. Tadeusza Łukaszewicza została zmuszona do skoku na spadochronie z powodu zatarcia się silnika w ich samolocie. Obserwator złamał nogę, a pilot doznał wstrząsu mózgu.
21 sierpnia 1934 roku, podczas nocnych lotów, dwie załogi: kpr. pil. Bolesław Sochacki i ppor. obs. Józef Penz oraz kpr. pil. Mieczysław Halicki i por. obs. Zbigniew Osuchowski, musiały wyskoczyć na spadochronie z powodu braku paliwa w ich samolotach. Trzecia załoga kpr. pil. Marian Kostecki oraz kpt. obs. Tuchółko musiała lądować przymusowo. Wszystkie samoloty zostały zniszczone.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.