61 Gwardyjska Brygada Pancerna
61 Gwardyjska Brygada Pancerna (ros. 61-я гвардейская танковая бригада) to jednostka pancerna Armii Czerwonej z czasów II wojny światowej, która brała udział w walkach przeciwko wojskom niemieckim, między innymi na terenach Polski oraz podczas zdobywania stolicy III Rzeszy, Berlina.
Brygada została powołana rozkazem z 28 października 1943 roku, na mocy przemianowania 197 Brygady Pancernej w jednostkę gwardyjską, wyróżnioną za męstwo i odwagę w zmaganiach z hitlerowskim najeźdźcą. Jej szlak bojowy prowadził z rejonu Kijowa, przez takie miejscowości jak Tarnopol, Lwów, Sanok, Łańcut, Sandomierz, Chęciny, Kielce, Ścinawa, Żary, Krapkowice, aż do Berline, a zakończył się w rejonie czeskiej Pragi.
Podczas styczniowej ofensywy, brygada pod dowództwem płk. Wasyla Zajcewa, po przełamaniu oporu niemieckich wojsk, zdobyła Bełchatów wspólnie z 63 Gwardyjską Brygadą Pancerną w godzinach popołudniowych 18 stycznia 1945.
Dowództwo brygady
Dowódcy:
- ppłk Nikołaj Żukow (23.10.1943 – 14.01.1945)
- płk Wasyl Zajcew (15.01.1945 – 10.06.1945)
Szefowie sztabu:
- mjr Benedykt Aleksiejew (28.10.1943 – 15.05.1944)
- mjr Wasyl Zajcew (15.05.1944 – 15.01.1945)
- płk Kalin Chmyłow (15.01.1945 – 28.02.1945)
- ppłk Nil Beklemieszow (28.02.1945 – 10.06.1945)
Struktura organizacyjna
- 1 batalion czołgów,
- 2 batalion czołgów,
- 3 batalion czołgów,
- zmotoryzowany batalion piechoty (Моторизованный батальон автоматчиков) oraz inne jednostki.
Przypisy
Bibliografia
Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.