Moździerz M2
Moździerz M2 to amerykański moździerz gładkolufowy, który był wykorzystywany podczas II wojny światowej, wojny koreańskiej oraz wojny wietnamskiej jako wsparcie dla piechoty.
Jest to standardowy lekki moździerz systemu Stokesa-Brandta, produkowany na podstawie licencji firmy Edgar Brandt. Charakteryzował się typową konstrukcją dla moździerzy kal. 81 mm i większych, składającą się z trzech głównych elementów: lufy, dwójnogu oraz płyty oporowej. Tego rodzaju budowa, mimo swojej wagi, zapewniała solidność oraz możliwość używania mocniejszych pocisków, co przekładało się na osiąganie większego zasięgu niż u moździerzy przeciwnika. Ponadto, podobnie jak w przypadku cięższych moździerzy, posiadał stałą iglicę, co umożliwiało uzyskanie wysokiej szybkostrzelności.
Lżejsza wersja, T18E6 (po II wojnie światowej przemianowana na M19), była pozbawiona dwójnogu i miała uproszczoną płytę. Była produkowana z myślą o oddziałach spadochronowych. Jej waga wynosiła jedynie 9 kg, jednak zasięg został ograniczony do około 750 m, ponieważ nie można było używać do niej bomb z dodatkowymi ładunkami miotającymi. W zamian oferowała alternatywny mechanizm spustowy iglicy, umożliwiający strzelanie przy niskich kątach podniesienia lufy.