60 Dywizja Strzelców była jednostką taktyczną piechoty Armii Czerwonej w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Od lutego 1920 roku znajdowała się w strukturze 14 Armii.
17 marca 1920 roku, w zdobytej kancelarii 2 Brygady 60 DS, Polacy odkryli rozkazy operacyjne, które nakazywały przygotowanie do większej ofensywy w kierunku Kamieńca Podolskiego.
5 maja 1920 roku jednostka ta zajęła pozycje na południe od Tulczyna.
Rozwiązanie dywizji miało miejsce w kwietniu 1921 roku.
Struktura organizacyjna
Przed bitwą pod Wołoczyskami dywizja składała się z:
- 178 Brygada Strzelców
- 532 pułk strzelców
- 533 pułk strzelców
- 534 pułk strzelców
- 179 Brygada Strzelców
- 535 pułk strzelców
- 536 pułk strzelców
- 537 pułk strzelców
- 180 Brygada Strzelców
- 538 pułk strzelców
- 539 pułk strzelców
- 540 pułk strzelców
- 60 pułk jazdy Bajłowa
- bateria artylerii ciężkiej
- dywizjon artylerii polowej
- ponadto:
- dwa samochody pancerne
- pociągi pancerne: „Smiert Panom”, „Aleksiejew”, „Krasnoarmiejec”, „Bela Kun” oraz amunicyjny
- siedem samolotów
Dowódcy dywizji
- Dmitrij Gebel (25 lipca 1919 – 15 sierpnia 1919)
- Pawieł Martuzow (15 sierpnia 1919 – 20 sierpnia 1919)
- G. Martynienko (20 sierpnia 1919 – 7 września 1919)
- p.o. A. Nikołajenko (7 września 1919 – 11 września 1919)
- Nikołaj Krapiwianski (11 września 1919 – 18 stycznia 1920)
- D. Pomazkin (18 stycznia 1920 – 7 marca 1920)
- P. Iwanow (7 marca 1920 – 6 października 1920)
- L. Kriuczkowski (6 października 1920 – 21 kwietnia 1921)
Przypisy
Bibliografia
Marian Kukiel: Bitwa pod Wołoczyskami: (11-24 lipca 1920). Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo – Wydawniczy, 1923, seria: Studja Operacyjne z Historji Wojen Polskich 1918 – 21, Tom I.
Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
Lech Wyszczelski: Kampania ukraińska 1920 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009. ISBN 978-83-7543-066-0.