6 Drezdeński pułk czołgów ciężkich (6 pcz) to oddział wojsk pancernych ludowego Wojska Polskiego.
Jednostka została po raz pierwszy utworzona w Chełmie w jesieni 1944 roku. 15 listopada zdecydowano o zaprzestaniu formowania pułku. W 1946 roku został on odtworzony na bazie rozformowywanej 3 Drezdeńskiej Brygady Pancernej. W 1955 roku jednostka została przekształcona w 34 Drezdeński batalion czołgów ciężkich i artylerii pancernej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Pułk został sformowany po raz pierwszy w Chełmie, na podstawie rozkazu Nr 41 Naczelnego Dowódcy WP z 6 października 1944 roku, w składzie 3 Armii WP, według etatu Nr 010/460. Szkolenie odbywało się w Chełmie od momentu powstania jednostki. Pułk był wyposażony w czołgi IS-2. Z powodu rezygnacji z formowania 3 Armii WP, na mocy rozkazu Naczelnego Dowódcy WP nr 59 z 15 listopada, pułk został rozwiązany, a sprzęt zwrócono do magazynów Frontu.
W 1946 roku pułk został odtworzony w garnizonie Opole, w wyniku przekształcenia 3 Drezdeńskiej Brygady Pancernej. Wszedł w skład Okręgu Wojskowego Śląsk.
Zgodnie z rozkazem MON nr 0056/Org. z 30 marca 1949, pułk przeszedł reorganizację i został włączony do 10 Dywizji Pancernej. Etat nr 5/57 z 30.03.1949 przewidywał 981 żołnierzy oraz 26 pracowników kontraktowych. W trakcie reorganizacji wykorzystano także sprzęt i personel rozformowywanego 25 pułku artylerii pancernej. Pułk został przeniesiony z Bolesławca do Wrocławia w dniach 2–3 maja 1949 roku.
W czerwcu 1950 roku jednostka została wyłączona ze składu 10 Sudeckiej Dywizji Pancernej, przekształcona w etat pułku czołgów ciężkich i podporządkowana dowódcy 2 Korpusu Pancernego.
Pułk czołgów ciężkich korpusu składał się z: czterech kompanii czołgów ciężkich, kompanii fizylierów, batalionu artylerii pancernej, a także kompanii dowodzenia, technicznego zaopatrzenia oraz szkolnej. W liczbach pułk ten liczył 678 żołnierzy, a jego sprzęt bojowy obejmował 23 czołgi ciężkie IS-2 oraz 13 ciężkich dział pancernych ISU-122.
Na wiosnę 1951 roku wprowadzono nowe etaty. W pułku czołgów ciężkich rozwiązano kompanię dowodzenia, a wchodzące w jej skład plutony łączności i saperów usamodzielniono. Kompanie czołgów ciężkich zostały włączone do batalionu czołgów ciężkich. W batalionie artylerii pancernej zwiększono liczbę kompanii z 2 do 4, jednocześnie zmniejszając liczbę plutonów w każdej z nich z 3 do 2. Powstał nowy skadrowany batalion artylerii pancernej, który miał strukturę identyczną jak batalion rozwinięty. Zamiast kompanii fizylierów utworzono batalion fizylierów, składający się z: dwóch kompanii fizylierów, kompanii piechoty zmotoryzowanej, baterii przeciwlotniczej, baterii artylerii oraz plutonu łączności. W kompanii technicznego zaopatrzenia utworzono dodatkowy pluton robót specjalnych.
Pułk przejął tradycje i sztandar 3 Drezdeńskiej Brygady Pancernej 1 Korpusu Pancernego z 2 Armii WP.
Jednostka stacjonowała we Wrocławiu do 1955 roku, kiedy to została przeniesiona do Biedruska i przekształcona w 34 Drezdeński batalion czołgów ciężkich oraz artylerii pancernej.
Podstawowym sprzętem bojowym pułku były 23 czołgi ciężkie IS-2 oraz 42 działa pancerne ISU-152.
Żołnierze pułku
Dowódcy pułku:
- ppłk Piotr Skorniakow (od 24.10 – 28.11.1944)
- mjr Adam Badecki (25.05.1948–4.05.1951)
- ppłk Adolf Humeniuk (4.05.1951–1953)
- mjr Stanisław Rogowski (1953)
- mjr Kłosowski (1954)
- mjr Jan Krasny (1954–1955)
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń ; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
Jerzy Kajetanowicz. Związki taktyczne i oddziały polskich wojsk pancernych i zmechanizowanych w latach 1945–1970. Zmiany organizacyjne. „Zeszyty Naukowe WSOWL”. 2 (144), 2007. Wrocław: Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Lądowych. ISSN 1731-8157.
Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
Magnuski, Janusz: Wozy bojowe LWP : 1943-1983. Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-06990-5.
Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.