6 Lwowska Brygada Piechoty

6 Lwowska Brygada Piechoty (6 BP) to jednostka piechoty Polskich Sił Zbrojnych, która należała do 5 Kresowej Dywizji Piechoty.

Formowanie i zmiany organizacyjne

W wyniku reorganizacji Armii Polskiej na Wschodzie oraz przemiany struktury jednostek z radzieckiego na brytyjski model, 31 października 1942 roku rozwiązano 16, 17 i 18 pułki piechoty 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty. W dniach od 1 do 3 listopada 1942 roku, jednostki te zostały sformowane jako 16, 17 i 18 bataliony strzelców i włączone do 6 Samodzielnej Brygady Strzelców, która wraz z 2 Brygadą Czołgów i innymi jednostkami dywizyjnymi utworzyła 6 LDP. Nowo utworzona 6 Samodzielna Brygada Strzelców rozpoczęła szkolenie z użyciem broni brytyjskiej, podczas gdy komisje oceniały stan zdrowia oraz przydatność żołnierzy do służby. Na podstawie rozkazu dowódcy armii Nr 659 z 25 lutego 1943 roku, 6 Lwowska Dywizja Piechoty została rozwiązana, a 6 Samodzielna Brygada Strzelców przekształcona w 6 Lwowską Brygadę Piechoty, która została włączona do 5 Kresowej Dywizji Piechoty. W połowie kwietnia brygada, razem z całą 5 Dywizją, została przetransportowana z Quizil Ribat do obozu wojskowego w rejonie Kirkuku, gdzie miała za zadanie ochronę pól naftowych i rurociągów, a także intensywne szkolenie. W dniach 7-20 sierpnia 1943 roku 6 Brygada została przetransportowana z Iraku do Camp Mughazi w Palestynie, gdzie odbyła szereg ćwiczeń zgrywających. W listopadzie i grudniu brygada była wizytowana przez Naczelnego Wodza gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego, w czasie gdy miała miejsce wzmożona dezercja żołnierzy Żydów obywateli II RP. W grudniu 6 Brygada przebywała na szkoleniu w brytyjskim Centrum Wyszkolenia Walk Górskich w Libanie, z którego powróciła w połowie stycznia 1944 roku. Pod koniec stycznia 1944 roku brygada została przeniesiona do obozu wojskowego w Quassasin w Egipcie, gdzie dokonano ostatecznego uzupełnienia stanów etatowych oddziałów oraz mobilizacji uzbrojenia i sprzętu. Od połowy do końca lutego brygada została przetransportowana do Port Saidu, skąd drogą morską trafiła do Taranto we Włoszech. Po przybyciu do Włoch nastąpiła aklimatyzacja żołnierzy w obozie pod Taranto, gdzie przeszli szkolenie dotyczące min, granatów oraz innej broni strzeleckiej używanej przez niemieckie wojsko.

Działania zbrojne

Walki nad rzeką Sangro

W dniach 19-24 marca 1944 roku 6 Brygada Piechoty dotarła do strefy frontowej nad rzeką Sangro, gdzie przeszła do odwodu dowódcy 2 Korpusu Polskiego. 17 Lwowski batalion strzelców został przydzielony do 5 Wileńskiej Brygady Piechoty, z którą udał się do rejonu Scapoli-Filignano 22 marca. Nocą z 25 na 26 marca, 17 batalion przejął odcinek frontu nad rzeką, wzmacniając umocnienia oraz prowadząc działania patrolowe. W trakcie pobytu na odcinku był atakowany przez lotnictwo i ostrzeliwany przez artylerię nieprzyjaciela. 3 kwietnia 17 batalion i jego kompanie na I linii frontu odwiedził NW gen. Sosnkowski. 6 Lwowska Brygada Piechoty zajmowała rejon przyfrontowy w okolicach Fornelli-Lucera. 5 kwietnia 16 batalion strzelców przejął pozycje frontowe od 15 batalionu Brygady Wileńskiej, a 7 kwietnia 18 batalion strzelców przejął pozycje od 17 batalionu. W dniach 11-12 kwietnia 1944 roku brygada została zluzowana przez wojska nowozelandzkie, a po wycofaniu rozpoczęła szkolenie w walkach górskich i szturmowych, zapoznając się z nowymi granatnikami przeciwpancernymi PIAT.

Bitwa o Monte Cassino i Piedimonte

W dniach 27-28 kwietnia 6 LBP zajęła odcinek M. Castellone, zastępując oddziały brytyjskiej 78 DP, korzystając z 16 i 17 lwowskich batalionów oraz 14 wileńskiego batalionu. W nocy z 29 na 30 kwietnia 14 batalion przejął pozycje od 18 Lwowskiego batalionu strzelców. W nocy z 4 na 5 maja 1944 roku 16 i 17 bataliony zostały zluzowane przez 15 pułk Ułanów Poznańskich oraz pułk Ułanów Karpackich, a ich bataliony przeszły do odwodu dowódcy 5 KDP i 2 KP. 18 batalion strzelców został przydzielony jako II rzut do 5 WBP. 6 LBP, jako osłona natarcia głównych sił 5 Kresowej Dywizji Piechoty, składała się z: 15 pułku Ułanów Poznańskich, Pułku Ułanów Karpackich, części 5 Kresowego batalionu ckm (dwie kompanie) i plutonów moździerzy 16 i 17 batalionów. 18 Lbs, podążając za czołowymi batalionami 5 Brygady, 12 maja o godzinie 03:50 wyruszył do natarcia na wzgórze „Widmo”, a o 07:30 opanował to wzgórze wraz z pozostałościami 15 batalionu. Czołowe kompanie 18 Lbs-u poniosły wysokie straty w trakcie walk o wzgórze. Na wzgórze „Widmo” 18 Lbs i reszta 15 Wbs wyszły co najmniej trzy kontrataki ze strony Niemców, którzy użyli ognia artylerii, snajperów, miotaczy ognia oraz granatów zapalających. Po odparciu czwartego kontrataku, około godziny 13:10, na rozkaz dowódcy, 18 batalion wycofał się na pozycje osłonowe 14 batalionu. O godzinie 05:00 dnia 13 maja, 18 batalion został wycofany do miejscowości Viticuso na odpoczynek. W dniu 13 maja o godzinie 05:30, 16 batalion przejął odcinek osłonowy od 14 batalionu, natomiast 17 batalion został przesunięty z odwodu korpusu do II rzutu obrony. O godzinie 06:00, 16 Lbs odparł pierwszy niemiecki atak na swoje pozycje. W dniach 13-16 maja na pozycjach bronionych przez 16 batalion, oddziały niemieckie przeprowadziły kilka kontrataków. W nocy z 16 na 17 maja 16 batalion strzelców dokonał wypadu na wzgórze „Widmo”, częściowo je opanował i obronił, a w godzinach rannych 17 batalion zajął „małe” San Angelo, odpierając niemieckie kontruderzenia. W tym czasie 16 batalion zajął pozostałą część „Widma”. Pozostałości 16 i 17 Lbs, wraz z resztą 13 i 15 Wbs, o godzinie 18:30 17 maja zajęły wzgórze San Angelo i je utrzymały. W dniu 17 maja 18 Lbs, w walkach likwidował niemieckie punkty oporu na „Widmie” oraz stoku S. Angelo. W nocy z 17 na 18 maja broniące się wojska niemieckie rozpoczęły odwrót. W dniu 19 maja bataliony 16 i 17 zostały wycofane z linii frontu na odpoczynek i reorganizację. 18 batalion w dniach 19-21 maja prowadził walki o miejscowość Piedimonte, a od 22 do 24 maja osłaniał walczącą o Piedimonte Grupę „Bob”, po czym 25 maja odszedł na wypoczynek i reorganizację. Dowództwo 6 Lwowskiej Brygady Piechoty w dniach od 3 do 11 maja, po przeprowadzeniu luzowania ww. batalionów, kierowało działaniami obronnymi obu pułków ułańskich. Od 12 maja ułani i wspierające ich jednostki 5 batalionu ckm pozorowały działania zaczepne, przyciągając na swoje pozycje ogień artylerii niemieckiej oraz uwagę obrony niemieckiej. W trakcie pobytu ułanów na odcinku górskim ujawnił się brak przygotowania, szczególnie 15 pułku, do działań szturmowych i walki w górach. Po załamaniu się pierwszego natarcia 2 Korpusu Polskiego, tuż przed drugim natarciem wydzielono z 15 pułku szwadron szturmowy ułanów, który wspólnie z kompanią komandosów utworzył zgrupowanie Commando mjr. Smrokowskiego. Zgrupowanie to 17 maja wspólnie z 17 i 16 batalionami podjęło natarcie na wzgórze San Angelo. Po jego zdobyciu szwadron 15 pułku ułanów powrócił 19 maja na pozycje brygady. W dniu 19 maja, na wzgórze Passo Corno podjęły natarcie szwadrony ułanów poznańskich i karpackich, zdobywając wzgórze 893. W dniach 20 i 21 maja ułani toczyli walki o dalsze wzgórza 912 i 945. Po dwóch dniach, 25 maja, ostatecznie opanowano atakowane wzgórza, a także utrzymano Passo Corno, tworząc wyłom w niemieckiej obronie. Wieczorem ułani opanowali dominujący szczyt góry Monte Cairo 1669. Pułk Ułanów Karpackich został zluzowany przez oddziały brytyjskie w nocy z 28 na 29 maja, tracąc w ciężkich walkach 23 zabitych i 30 rannych. 15 pułk zszedł z linii bojowej 30 maja, zluzowany przez jednostki brytyjskie, na wypoczynek. W sumie, w bitwie o Monte Cassino, z batalionów strzeleckich i KG brygady poległo 11 oficerów, 34 podoficerów oraz 109 szeregowych, a zaginęło 1 oficer, 7 podoficerów i 23 szeregowców.

Bitwa o Ankonę

Do 17 czerwca 1944 roku 6 LBP przebywała na wypoczynku i szkoleniu uzupełnień, które otrzymała 6 czerwca i w kolejnych dniach. Od 18 do 21 czerwca brygada skoncentrowała się w rejonie Casalbordino, wydzielając 16 Lwowski batalion strzelców do Oddziału Wydzielonego płk. dypl. Klemensa Rudnickiego. 24 czerwca 16 Lbs pod dowództwem mjr. Andrzeja Stańczyka zajęła miejscowość Francavilla, a następnie 26 czerwca zluzowała nad rzeką Chienti 3 batalion strzelców karpackich. W nocy z 26 na 27 czerwca batalion odparł niemiecki wypad, broniąc swoje pozycje do 29 czerwca. Front nad rzeką Chienti, w rejonie S. Giusto, przejęła 6 Brygada Lwowska, a 30 czerwca jej czołowe bataliony: 16 zajęły Beltrovato i Bestrovato, a 18 Saroccioano. Nacierająca w I rzucie dywizji 6 LBP, robiąc dalsze postępy, zajęła Morrovalle 16 i 18 batalionem, a 17 batalion Monte Lupone. W wyniku energicznego pościgu prowadzonego przez 12 i 15 pułki ułanów, wieczorem 1 lipca 1944 roku 6 LBP mogła skoncentrować się w rejonie Colle S. Martino. Natomiast 18 batalion jako czołowy wspierał 15 pułk ułanów w opanowaniu San Biagio oraz dominującego nad miejscowością wzgórza 206. W dniach 2 i 3 lipca 18 batalion w ciężkiej walce zajął miejscowość Centofinestre, wspierany przez czołgi 4 pułku pancernego i samochody pancerne 15 pułku ułanów. Wieczorem 2 lipca reszta brygady ruszyła w kierunku rzeki Musone, a 3 lipca 17 batalion opanował miejscowości S. Margherita, Sabbianicci, Montoro, odpierając cztery kontrataki niemieckie. 18 batalion odparł dwa przeciwnatarcia wroga po zajęciu obszaru na skrzydle 17 batalionu, podczas gdy 16 batalion bronił rejonu Fillotrano. 4 lipca 1944 roku 17 batalion stoczył zacięte walki o wzgórze Villanova, a 5 lipca ten sam batalion, odpierając silne przeciwnatarcia, obronił miejscowość S. Margherita. Na skutek niemieckiego ataku 17 batalion został wyparty z miejscowości Cura Nuova. 6 lipca brygada podjęła dalsze natarcie; 16 batalion po zaciętych walkach zdobył miejscowość Villa Nuova. Po wykonaniu tej akcji 6 LBP przeszła do odwodu dywizji. 15 lipca 16 batalion strzelców został przydzielony do 2 Brygady Pancernej i prowadził walki w dniach 16-17 lipca o S. Croce-Vincenzo oraz wzgórze Torto, zdobywając samodzielnie miejscowość M. Bogo. 6 LBP, maszerując w II rzucie za oddziałami 5 KDP, 17 lipca wieczorem osiągnęła miejscowość M. Torto i otrzymała rozkaz wyjścia do I rzutu przed Zgrupowanie 2 B.Panc., dotarcia do morza i zamknięcia okrążenia wokół Ancony. Wymijając miejscowość Agugliano, batalionami 17 i 18, zajmuje Paterno di Ancona, likwidując wszelki opór cofającego się wroga. Brygada wykonała zadanie, natomiast 16 batalion strzelców, wraz z 2 Brygadą Pancerną oraz jej jednostkami pancernymi i kawalerii pancernej osiągnął 18 lipca rzekę Esino oraz przekroczył ją, tworząc przyczółek. W ciągu następnych dwóch dni 16 batalion, 19 lipca, zdobył miejscowości Castelferetti i Chiaravalle, a 20 lipca Altamarina. Z dniem 21 lipca 16 baon powrócił do 6 LBP. W nocy z 23 na 24 lipca 17 Lwowski batalion strzelców przejął linię frontu od 15 wbs w rejonie miejscowości S. Bonawentura i prowadził akcje patrolowe, zwalczając niemieckie stanowiska ogniowe. 26 lipca dołączyła do niego pozostała część lwowskiej brygady. W związku z tym, że nieprzyjaciel rozpoczął odwrót, nazajutrz 6 Brygada przystąpiła do pościgu w kierunku rzeki Misa, a jej bataliony opanowały miasteczka; 17 baon Ostra, a 18 baon Filetto. Po natrafieniu na niemiecką obronę linii rzeki Misa, brygada pozostała w stałym kontakcie z wrogiem, prowadząc działania patrolowe. W nocy z 31 lipca na 1 sierpnia 6 Lwowska Brygada została zluzowana przez 5 Wileńską i odeszła na wypoczynek oraz przyjęcie uzupełnień do rejonu Chiaravalle.

Walki od Ankony do rzeki Metauro

8 sierpnia 1944 roku 6 LBP została skierowana do rejonu Madonna della Rose, Filetto i S. Lucia, zajmując II rzut natarcia za 5 Brygadą, której podporządkowano 16 Lbs. O godzinie 7:30 9 sierpnia, po przygotowaniu artyleryjskim, do natarcia przystąpił 16 baon. Po dotarciu do wzgórz 186 i 208, na skutek dwóch niemieckich przeciwnatarć wspartych bronią pancerną, kompanie 16 batalionu zostały odrzucone ze wzgórza 208, jednak po wsparciu ze strony czołgów brytyjskiego 7 pułku huzarów, po godzinie wzgórze to zostało odzyskane. Nocą 9/10 sierpnia, na zajętych pozycjach 16 baon został zluzowany przez 14 baon wileński i dołączył do swojej brygady. W godzinach popołudniowych 10 sierpnia działania rozpoczęły plutony rozpoznawcze 17 i 18 batalionów, uzyskując kontakt z nieprzyjacielem nad rzeką Cesano. 10 i 11 sierpnia oba bataliony lwowskie objęły linię frontu na rzece Cesano, luzując bataliony wileńskie. Ponownie 14 sierpnia 6 Brygada została zastąpiona przez 5 Brygadę na linii frontu. Z dniem 16 sierpnia została przydzielona do 3 Dywizji Strzelców Karpackich i wzmocniona 4 pułkiem pancernym, natomiast 17 lbs został przekazany do 2 Brygady Pancernej jako wsparcie, dokonując rozpoznania brodów na rzece Cesano. Lwowska brygada pozostałymi batalionami w nocy 16/17 sierpnia zajęła stanowiska nad rzeką Cesano, gotowa do natarcia. W godzinach nocnych nieprzyjaciel rozpoczął odwrót na całym odcinku, oddziały lwowskie wykonały marsz za ustępującym wrogiem, osiągając 18 batalionem rejon Mondolfo. Z powodu ciągłych opadów deszczu, na rozkaz dowódcy korpusu przełożono natarcie do chwili poprawy pogody. W dniu 19 sierpnia o godzinie 10, po przygotowaniu artyleryjskim, do natarcia przystąpił 16 batalion wraz z 4 pułkiem pancernym, z zadaniem uchwycenia wzgórz 171 i 186. W trakcie ciężkich walk, pod ostrzałem moździerzy i artylerii niemieckiej, obie atakujące jednostki poniosły dotkliwe straty, jednak udało im się utrzymać zdobyte wzgórza oraz zająć kolejne 189 i 179, pomimo kontrataków wroga. W tym czasie 18 baon zajął S. Giovanni. 21 sierpnia nastąpiło luzowanie brygady przez 1 Brygadę Strzelców Karpackich, a następnego dnia przeszła na odpoczynek do rejonu Ripe i S. Lucia. Natomiast 17 baon, podzielony na trzy grupy bojowe, przydzielone do 6 pułku pancernego, brytyjskiego 7 pułku huzarów oraz 4 pułku pancernego, w dniu 20 sierpnia wziął udział w zdobyciu miejscowości M. Rosario, Cerasa, a następnego dnia pokonał liczne pola minowe i inne przeszkody, wspólnie z czołgami wymienionych trzech pułków, zdobył M. S. Giovanni oraz wzgórze 215. 22 sierpnia kompanie batalionu, wraz z czołgami, w walkach opanowały Monte Maggiore. 22/23 sierpnia 17 batalion ześrodkował się w miejscowości Monterado, na krótki wypoczynek. 24 sierpnia 17 lbs został podporządkowany Wileńskiej Brygadzie i w dniu 26 sierpnia o godzinie 19, ze wsparciem czołgów 6 ppanc., rozpoczął szturm M. della Forche pod ogniem niemieckiej artylerii i broni maszynowej. Z uwagi na zapadające ciemności, na rozkaz dowódcy batalionu, dalszy szturm wstrzymano. O świcie dnia następnego 17 baon zajął przedmiot natarcia z poprzedniego dnia oraz miasto Carignano, a wieczorem wzgórze 125. 28 sierpnia odcinek frontu od 5 WBP przejęła wraz z 17 lwowskim baonem i 13 Wbs „Rysiów”. 6 Lwowska Brygada Piechoty, wspierana przez 6 pułk pancerny i 15 pułk ułanów, wieczorem 17 lbs, wraz z czołgami, opanował La Luca. 29 sierpnia bataliony 16 i 18 rozpoczęły ruch do przodu w kierunku rzeki Foglia, zajmując po kolei punkty terenowe; wzgórze 194, 210, Rondello 16 baonem oraz M. Belilla, wzgórze 162 i Trebio 18 baonem. Przydzielony brygadzie 15 pułk ułanów, od świtu 29 sierpnia prowadził pościg za wrogiem, a wieczorem osiągnął rzekę Foglia, za nim pozostałe dwa bataliony 16 i 18. 30 sierpnia kompania 18 batalionu przeprawiła się przez rzekę i uchwyciła przyczółek na drugim brzegu w rejonie wzgórza 139. 1 września 1944 roku na przyczółku obronę przejęła kompania 16 batalionu. Wieczorem 1 września front 6 LBP przejęła 1 BSK, a następnego dnia 16 Lbs zszedł z linii bojowej. Brygada Lwowska, wraz z całą 5 KDP, przeszła na odpoczynek oraz uzupełnienie strat w rejonie Porto S. Elpidio-Fosso. W trakcie wypoczynku i szkolenia wielu oficerów i podoficerów z brygady zostało odkomenderowanych do nowo tworzonej 4 Wołyńskiej Brygady Piechoty, a do brygady przybyli żołnierze z uzupełnień.

Walki w Apeninach Emiliańskich

W dniach 15-17 października 1944 roku 6 Lwowska Brygada Piechoty została przegrupowana do strefy frontowej i przesunięta do II rzutu na zaplecze prowadzącej aktualnie natarcie 5 Wileńskiej Brygady Piechoty. 22 października, od godzin porannych, Lwowska Brygada przejęła odcinek frontu od Brygady Wileńskiej. 17 batalion zluzował 13 batalion strzelców i zajął o godzinie 19 podstawę do natarcia oraz rozpoczął akcję patrolową na przedpolu swoich pozycji. Wieczorem tego samego dnia 16 batalion zluzował część 14 batalionu strzelców i zajął podstawy do natarcia. Następnego dnia, o godzinie 13:30, 17 batalion strzelców rozpoczął natarcie na wzgórze 642, które opanował w godzinach wieczornych po ciężkiej walce. 16 batalion strzelców również, po ciężkich walkach, opanował wzgórze M. di Selcio. 18 batalion pozostawał w odwodzie brygady. 24 października 17 batalion zajął M. Giero i kontynuował natarcie przez okoliczne wzgórza w kierunku M. Colombo, pod które dotarł następnego dnia o godzinie 08:30, jednak zatrzymał go zaporowy ogień artylerii niemieckiej. W tym czasie 16 batalion o godzinie 14 ruszył do natarcia, sforsował rzekę Rabba, a w rejonie wsi La Cantina jedna z kompanii tego batalionu została pomyłkowo ostrzelana przez wspierający pluton czołgów z 4 pułku pancernego. Do godziny 17.00 batalion zajął M. Belvedere. 25 października o godzinie 09:00 16 batalion rozpoczął dalsze natarcie, jednak podczas ruchu naprzód dostał się pod ogień broni maszynowej i snajperów. Po otrzymaniu wsparcia artylerii o godzinie 16.00 batalion ponownie prowadził natarcie, lecz na skutek intensywnych opadów deszczu i ciemności przeszedł do obrony. 26 października 17 batalion opanowuje grzbiet wzgórza M. Colombo oraz zajmuje miejscowość Testa. 25 października 1944 roku do natarcia został wprowadzony 18 Lwowski Batalion Strzelców, a 26 października patrolami rozpoznał rejon Predappio. Następnego dnia, wraz z grupą partyzantów włoskich, zajął tę miejscowość, a 16 batalion zdobył M. Mirabello. Z powodu trudnych warunków atmosferycznych i terenowych, w okresie od 26 października do 4 listopada, 6 Brygada przeszła do obrony na zdobytym terenie, prowadząc intensywne rozpoznanie. 4 listopada jedna z kompanii 17 batalionu strzelców podjęła natarcie na miejscowość San Salvatore, jednak pod ogniem zaporowym moździerzy została zatrzymana. O 07:45 dnia następnego reszta 17 batalionu podjęła natarcie, lecz pod silnym ogniem nieprzyjaciela, natarcie zostało wstrzymane. Równocześnie 16 batalion prowadził natarcie, zajmując wzgórza 413, 436 oraz Casa Feliciata i na koniec dnia Monte Maggiore. Ponownie skierowany do natarcia 17 batalion, w niezwykle ciężkiej walce, zdobył do wieczora miejscowość S. Martino in Avello, a nocą miejscowość Valle. 6 listopada 16 batalion strzelców toczył walki o wzgórza 353 i Cassa Bellaria, zdobywając je ostatecznie 7 listopada. 6 listopada 1944 roku do natarcia przeszła 5 Wileńska Brygada, wsparta 18 batalionem strzelców ze składu 6 Brygady. 18 Lwowski zdobył w nocnej ciężkiej walce miejscowość M. Casaluda, odpierając 5 kontrataków nieprzyjaciela na swoje pozycje. Na odcinku 6 Lwowskiej Brygady Piechoty w dniu 7 listopada 17 batalion prowadził akcje patrolową, zajmując miejscowości Dovadola i Monte Capecchio oraz podejmując nieudaną próbę natarcia na wzgórze 404 i 407. Następnego dnia, po ponownym uderzeniu, oba wzgórza zostały zajęte przez 17 batalion. 18 batalion strzelców, po zluzowaniu w dniu 8 listopada, powrócił do składu macierzystej brygady. Od 8 listopada Brygada Lwowska znalazła się w II rzucie Dywizji Kresowej. Z dniem 18 listopada cała 5 KDP przeszła na trzytygodniowy wypoczynek w rejon wcześniejszych walk Predappio-S. Sofia-Galeata. W dniach 18 i 19 grudnia 6 Lwowska Brygada Piechoty batalionami 18 i 16 przejęła odcinek frontu od 3 Dywizji Strzelców Karpackich w rejonie miasta Brisighella, a 17 batalion strzelców pozostał w odwodzie brygady. 20 grudnia 1944 roku 18 batalion strzelców podjął natarcie na wzgórza 209 i 134, jednak po podejściu do podnóża wzgórz, na skutek silnego ognia artylerii, natarcie załamało się, a podczas kontrataku niemieckiego batalion został w walce wręcz odrzucony na pozycje wyjściowe. Batalion 17 również prowadził działania patrolowe na przedpolu brygady. 23 grudnia 18 Lwowski batalion prowadził intensywne walki patrolowe i obronne. Z powodu trudnych warunków pogodowych, wszelkie działania zaczepne zostały odwołane, a brygada całością sił broniła przed wypadami wroga swoje stanowiska obronne, od 24 grudnia 1944 roku do 9 stycznia 1945 roku. Tego dnia brygada przeszła na odpoczynek, uzupełnienie oraz reorganizację, będąc aktualnie w II rzucie dywizji w m. Castroccaro.

Obrona linii rzeki Senio

Od 5 lutego cała 5 Kresowa Dywizja przeszła na odpoczynek do odwodu korpusu, a zarazem do odwodu frontu włoskiego. 6 LBP stacjonowała w rejonie S. Sofia, S. Pietro, Bagno di Romagana, intensywnie szkoląc się i wcielając dalsze uzupełnienia stanu osobowego, uzbrojenia i sprzętu. 5 marca 1945 roku Lwowska Brygada objęła odcinek frontu, luzując 6 Brygadę Nowozelandzką. Do istotnych wydarzeń zalicza się odparcie w dniu 19 marca wypadu niemieckiego na pozycje 17 Lwowskiego Batalionu Strzelców, co zakończyło się wzięciem do niewoli 15 jeńców i wyeliminowaniem 35, za co dowódca batalionu otrzymał gratulacje od dowódcy 8 Armii Brytyjskiej. W dniach 29-31 marca 6 Lwowska Brygada Piechoty została zluzowana przez 4 Wołyńską Brygadę Piechoty i przeszła do II rzutu obrony.

Bitwa o Bolonię

W początkowej fazie operacji „Buckland” 6 LBP została przydzielona do 3 DSK. 11 kwietnia 1945 roku bataliony Brygady Lwowskiej zajęły rejon C. Spina, Molinelli oraz S. Lucia, znajdując się za 2 Brygadą Strzelców Karpackich na I linii frontu, gotowe do natarcia następnego dnia. 12 kwietnia o godzinie 15:45 lwowskie 16 i 17 bataliony rozpoczęły natarcie na zachodni wał rzeki Santerno, zajmując go na odcinku całej brygady w godzinach wieczornych. 6 Brygadę wspierały częściowo siły 5 Kresowego batalionu ckm, część 5 Kresowego pułku artylerii przeciwpancernej, 1 pułk Ułanów Krechowieckich oraz 4 i 6 pal. 13 kwietnia 16 batalion utrzymywał wał rzeki Santerno, a czołowe kompanie zajęły Borgo S. Germano, po czym został wykluczony z ugrupowania przez oddziały 3 DSK i przeszedł do odwodu brygady 14 kwietnia. Natomiast 17 batalion w dniu 13 kwietnia prowadząc natarcie dotarł do kanału Molini, a następnego dnia sforsował kanał, docierając do kanału Correchio, który również pokonał, zajmując miejscowość La Busa. 18 batalion strzelców, wraz z większością 1 pułku ułanów, w godzinach popołudniowych dnia 13 kwietnia został wprowadzony do działań jako grupa pościgowa i osiągnął rubież kanału Gambellara i główną drogę do Imoli. Nazajutrz, o godzinie 09:00, rozpoczęto walkę o kanał Gambellara, 18 batalion złamał niemiecką obronę na tym kanale, następnie na kanale Corechio, a ostatecznie opanował wieczorem kanał Ladello, przechodząc do obrony. 15 kwietnia o godzinie 01:35 16 batalion strzelców przeszedł przez pozycje 18 batalionu, przygotowując dalsze nocne natarcie, a przy tym został ostrzelany przez własne czołgi 2 Brygady Pancernej. Ponownie do natarcia przystąpił o godzinie 09:00, forsując w bród rzekę Sillaro, zajmując przyczółek oraz zdobywając most w miejscowości Cavazza. Na przyczółku odpierał kontratak niemieckiej piechoty z dwoma czołgami, intensywnie ostrzeliwany przez artylerię. 16 kwietnia po moście rzekę przeszedł 18 batalion z czołgami 1 pułku ułanów, natomiast 16 batalion przeszedł do odwodu brygady w miejscowości C. Nuova i La Busa. 17 batalion strzelców 15 kwietnia opanował m. Trentova oraz wschodni brzeg rzeki Sillaro, a następnego dnia, w trakcie dynamicznych działań bojowych, zajął i zdobył miejscowości: Ravaglia, C. Rigone, Bellaria, la Ciusa i la Rossa. 17 kwietnia rano batalion przeszedł do obrony opanowanego terenu oraz prowadził akcje patrolowe na zachodnim brzegu kanału Medicina, zajmując miejscowość Cassa la Forance. W dniu 18 kwietnia 1945 roku 17 batalion przeszedł na odpoczynek w rejonie Casola Canina. 16 kwietnia o godzinie 05:00 do natarcia przystąpił 18 batalion, po moście na rzece Sillaro przeprawiając się na drugi brzeg, nacierając w kierunku kanału Medicina, napotkał twardy opór niemieckich spadochroniarzy. Pomimo wprowadzenia dwóch szwadronów czołgów z 1 pułku ułanów, w ogniu artylerii i broni maszynowej, natarcie zostało zatrzymane. Na batalion wyszło kontrnatarcie niemieckiej piechoty spadochronowej wspieranej czołgami oraz działami samobieżnymi, po otrzymaniu silnego wsparcia ogniowego artylerii korpusu, w połączeniu z czołgami, wieczorem 18 batalion strzelców osiągnął kanał Medicina. Nocą z 16 na 17 kwietnia, nad kanałem Medicina, batalion został zmieniony przez 14 wileński batalion „Żbików”. 17 kwietnia 1945 roku ujawniono zbrodnię popełnioną na dwóch żołnierzach 18 batalionu, którzy, ranni, dostali się do niemieckiej niewoli dnia poprzedniego. 19 kwietnia 18 batalion został podporządkowany dowódcy 4 pułku pancernego ze Zgrupowania „RAK”. W ramach pościgu, w dniu 20 kwietnia, opanował bez walki przyczółki na kanale Fossa di Mezzo i rzece Quaderna, a w godzinach popołudniowych dotarł do rzeki Idice. Nocą z 20 na 21 kwietnia sforsował, pod ogniem nieprzyjaciela, rzekę i uchwycił przyczółek, a rano, po wybudowaniu mostu, rzekę przekracza pozostała część batalionu, wspierana przez czołgi, prowadząc walkę ogniową z wrogiem. Rano dalszy pościg, przy wsparciu czołgów, prowadzą strzelcy karpaccy, a 18 batalion pozostaje w obronie. 16 batalion lwowski w dniu 21 kwietnia wspierał w pościgu 4 Wołyńską BP, zajmując miejscowość Villa Rossi oraz wspólnie z 11 Wołyńskim batalionem strzelców Castel Maggiore. 22 kwietnia 1945 roku wszystkie bataliony 6 Lwowskiej BP zostały wycofane z działań bojowych i przeszły do rejonu Castel S. Pietro. Dzień ten był ostatnim dniem brygady w strefie frontowej.

Dalsze losy lwowskich strzelców

24 kwietnia 1945 roku odbyła się odprawa w dowództwie korpusu z udziałem dowództwa, sztabu brygady oraz dowództw batalionów. Wojska niemiecko-włoskie skapitulowały na froncie włoskim 2 maja 1945 roku. W dniach 12-19 maja 17 batalion strzelców został przetransportowany do miejscowości Cossignano, 25 km od Grottammare na południe od Ancony, podczas gdy reszta brygady pozostała w dotychczasowym miejscu, na południe od Bolonii, na wypoczynku. Z dniem 9 czerwca 6 LBP została przeniesiona do rejonu Meldola-Cusercoli, a z dniem 1 lipca dalej do rejonów nadmorskich Adriatyku, do Tortoretio Lidio – San Benedettodel Tronto. W okresie maja i czerwca do brygady napłynęło 502 żołnierzy uzupełnień spośród ochotników b. jeńców polskich z niewoli niemieckiej oraz Polaków b. żołnierzy z armii niemieckiej, którzy 15 lipca złożyli przysięgę wojskową. Równocześnie od lipca rozpoczęła się akcja powrotów żołnierzy do Kraju. W lipcu przybyło wielu oficerów z oflagów z terenu Niemiec. W dniach 24-28 sierpnia 6 LBP, jako jedyna jednostka polska, została podporządkowana dowództwu brytyjskiego XIII Korpusu i podjęła ochronę portu oraz składów w Wenecji, stacjonując batalionami w rejonie Mestre-Treviso-Vitorio Veneto. Oprócz służby wartowniczej i ochronnej, prowadzono szkolenie, naukę języków obcych oraz uzupełniano wykształcenie. Od czerwca 1946 roku rozpoczęto organizowanie zapisów na wyjazdy do krajów i rejonów osiedlenia się żołnierzy. Od lipca do listopada 1946 roku większość żołnierzy 6 Lwowskiej Brygady Piechoty została przewieziona do Wielkiej Brytanii. Rozlokowani zostali w obozach Ashodown Park – dowództwo brygady, Fairford Park – 16 i 18 lwowskie bataliony strzelców, Charlton Park – 17 Lwowski batalion strzelców. Przeprowadzono repatriację do Kraju, np. z 16 batalionu zgłosiło się na wyjazd w październiku i listopadzie 152 żołnierzy. W okresie od grudnia 1946 roku do lutego 1947 roku pozostali żołnierze wstąpili do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia, a w dniu 20 stycznia 1947 roku w szeregach brygady pozostawało jeszcze 97 oficerów i 1308 szeregowych. Prowadzono szkolenie z zakresu cywilnych zawodów oraz nauki języka angielskiego. Ostatecznie obozy 56 Grupy Brygadowej PKRP (dawnej 6 LBP) zlikwidowano w grudniu 1947 roku. Ostatnie grupy żołnierzy lwowskich batalionów zostały zdemobilizowane do września 1948 roku.

Organizacja

Kwatera Główna 6 Lwowskiej Brygady Piechoty

16 Lwowski batalion strzelców

17 Lwowski batal