6 Korpus Zmechanizowany
6 Korpus Zmechanizowany (ros. 6-й механизированный корпус) to wyższy związek taktyczny wojsk zmechanizowanych Armii Czerwonej.
I formowanie
Korpus został utworzony w Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym w lipcu 1940 roku, a jego dowództwo miało siedzibę w Białymstoku. Powstał na bazie 49 Korpusu Strzeleckiego.
Skład
- 4 Dywizja Pancerna,
- 7 Dywizja Pancerna,
- 29 Dywizja Zmechanizowana,
- 4 pułk motocyklowy,
- 4 batalion pontonowo−mostowy,
- 41 samodzielny zmotoryzowany batalion inżynieryjny,
- 4 batalion medyczno−sanitarny,
- 185 samodzielny batalion łączności,
- 106 samodzielna korpuśna eskadra lotnicza.
Wyposażenie
W czerwcu 1941 roku w korpusie służyło 32 527 żołnierzy i oficerów. Stan oficerów wynosił od 60% do 80%, a podoficerów od 70% do 92%.
Na dzień 22 czerwca 1941 roku korpus dysponował:
- 1 021 czołgów, w tym:
- 238 T-34,
- 114 KW-1/KW-2,
- 416 BT,
- 143 T-26,
- 110 T-37/T-38,
- 26 T-28,
- 229 samochodów pancernych (85% stanu etatowego), w tym:
- 127 BA-10,
- 102 BA-20,
- 4 779 samochodów,
- 1 042 motocykle,
- 294 ciągniki.
Działania
W czerwcu 1941 roku 6 Korpus Zmechanizowany był najsilniejszym korpusem zmechanizowanym Armii Czerwonej. Od 22 czerwca brał udział w walkach na Białostocczyźnie (Bitwa białostocko-mińska) jako część 6 Armii Frontu Zachodniego. Został otoczony w tzw. „kotle białostockim”. W dniu 25 czerwca zginął w swoim czołgu KW dowódca Korpusu, generał major Michaił Chackilewicz. Nielicznym udało się wydostać z okrążenia, w tym generałowi Iwanowi Bołdinowi, który 11 sierpnia 1941 roku, po 45 dniach i przebyciu około 600 km, dotarł do radzieckich linii.
W dniu 6 lipca rozwiązano obydwie dywizje pancerne korpusu, a 29 Dywizję Zmotoryzowaną rozwiązano 19 września 1941 roku.
II formowanie
Drugie formowanie 6 Korpusu Zmechanizowanego miało miejsce we wrześniu 1942 roku na podstawie dyrektywy NKO nr 1105709ss z 26 listopada 1942 roku, bazując na 14 Korpusie Pancernym.
Skład korpusu
- 51 Brygada Zmechanizowana,
- 76 pułk czołgów,
- 54 Brygada Zmechanizowana,
- 79 pułk czołgów,
- 55 Brygada Zmechanizowana,
- 80 pułk czołgów,
- 77 samodzielny pułk czołgów,
- 78 samodzielny pułk czołgów,
- 417 pułk artylerii przeciwpancernej,
- 409 dywizjon gwardyjskich moździerzy (BM-13),
- 41 samodzielny pancerny batalion rozpoznawczy,
- 63 batalion motocyklowy,
- oddziały korpuśne:
- 80 samodzielny batalion saperów (od 19.12.1942 r.),
- 86 batalion remontowy (od 19.12.1942 r.),
- 56 samodzielna kompania minowania (od 19.12.1942 r.),
- 29 samodzielna kompania transportowa (od 19.12.1942 r.),
- oddział rozpoznania lotniczego (od 17.07.1943 r.),
- 14 piekarnia polowa (od 19.12.1942 r.),
- 1281 polowa kasa Gosbanku (od 19.12.1942 r.),
- 2124 poczta polowa (od 19.12.1942 r.).
Dowódcy 6 Korpusu Zmechanizowanego
generał major Siemion Bogdanow – od 26.09.1942 do 09.01.1943.
Na dzień 08.12.1942 korpus dysponował 197 czołgami, w tym 117 T-34 i 80 T-70.
6 Korpus Zmechanizowany w ramach 2 Gwardyjskiej Armii uczestniczył w finalnym etapie bitwy stalingradzkiej.
W dniu 9 stycznia 1943 roku 6 Korpus Zmechanizowany został przekształcony w 5 Gwardyjski Korpus Zmechanizowany.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Jan Nikołajuk. 6 Korpus Zmechanizowany na Białostocczyźnie. „Militaria”. 2 (23), 2008. Turka: Oficyna Wydawnicza Kagero.
Jan Nikołajuk. Pierwszy sowiet. Dyslokacja wojsk RKKA i NKWD na „występie białostockim” w przededniu Barbarossy. „Militaria”. 4(26), 2012. Turka: Oficyna Wydawnicza Kagero.
6-й механизированный корпус/ 6 Korpus Zmechanizowany. [dostęp 2016-11-22].