6 Samodzielny Dywizjon Artyleryjskiego Rozpoznania Pomiarowego
(6 sdarp) – to pododdział artyleryjskiego rozpoznania pomiarowego ludowego Wojska Polskiego, z pocztą polową nr 83885.
Jednostka ta została utworzona w sierpniu 1944 roku, w okolicy Włodawy, w ramach 2 Dywizji Artylerii, zgodnie z sowieckim etatem nr 08/555 dla samodzielnego dywizjonu artyleryjskiego rozpoznania (ros. отдельный разведывательный артиллерийский дивизион). Jako jednostka organiczna 2 Dywizji Artylerii, 10 maja 1945 roku stan ewidencyjny wynosił 206 żołnierzy, w tym 20 oficerów, 46 podoficerów oraz 140 szeregowców. Do pełnego stanu etatowego brakowało 55 żołnierzy (21%).
W październiku 1945 roku dywizjon został włączony do 67 Pułku Artylerii Ciężkiej w Gnieźnie, zachowując dotychczasową strukturę. W lutym 1947 roku pododdział został wyłączony z pułku i uzyskał samodzielność. Latem 1948 roku dywizjon został włączony do nowo utworzonego Pułku Artyleryjskiego Rozpoznania Pomiarowego w miejscowości Szlaga.
Obsada personalna dowództwa dywizjonu
- dowódca – mjr Mikołaj Kozennikow
- zastępca dowódcy ds. polit.-wych. – ppor. Jan Pyziak
- szef sztabu – por. Mikołaj Marenow
Struktura organizacyjna sdarp według etatu Nr 08/555
- dowództwo
- bateria rozpoznania topograficznego
- dwie baterie rozpoznania dźwiękowego
- pluton rozpoznania optycznego
- pluton fotogrametryczny
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Igor Błagowieszczański, Artyleria ludowego Wojska Polskiego 1943-1945, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr specjalny 3 (66), Warszawa 1973
- Igor Błagowieszczański, Artyleria w II wojnie światowej. Studium historyczno-wojskowe, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1983, ISBN 83-11-06909-3
- Władysław Ways: Regularne jednostki Ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Tom 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.