580 Wschodni Dywizjon Konny

580 Wschodni Dywizjon Konny (niem. Ost Reiter Abteilung 580) to jednostka wojskowa Wehrmachtu, składająca się z Kozaków w czasie II wojny światowej.

Jednostka została utworzona na przełomie lat 1942/1943 jako 580 Dywizjon Konny. W jej skład weszły I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII oraz IX Sicherungs-Hundertschaften, które zgrupowano w dwa szwadrony kawalerii. Dowództwo nad dywizjonem objął kpt. Ernst Kalamorz. Dywizjon został podporządkowany Grupie Armii „Południe”. W połowie 1944 roku przeniesiono go na teren Polski, gdzie liczył około 160 żołnierzy. W sierpniu tego samego roku jednostka uczestniczyła w pacyfikacji powstania warszawskiego, operując na Starym Mieście, Czerniakowie, a później na Żoliborzu. Za swoje działania w walkach, kpt. E. Kalamorz został odznaczony Złotym Krzyżem Niemieckim 1 września. W grudniu oddział przemianowano na 580 Wschodni Dywizjon Konny. Do końca wojny walczył na froncie wschodnim. Kozacy z tej jednostki brali między innymi udział w walkach o utrzymanie linii Odry na południe od Opola w okolicach Zimnic Wielkich i Boguszyc, gdzie wojska sowieckie utworzyły przyczółek, od stycznia do marca 1945 roku.