M18 – amerykańskie działo bezodrzutowe
M18 to amerykańska broń bezodrzutowa o kalibrze 57 mm, która została opracowana w latach 1943–1944. Używano jej w końcowej fazie II wojny światowej oraz podczas konfliktu koreańskiego.
Specyfikacja techniczna
Działo jest przystosowane do wystrzeliwania różnych typów pocisków, takich jak:
- pociski burzące (HE) M306 i M306A1,
- pociski kumulacyjne (HEAT) M307 i M307A1,
- pociski zapalająco-dymne (WP, z białym fosforem) M308 i M308A1,
- pociski przeciwpiechotne (APERS) T25E4.
Długość broni wynosi 1,56 m, a jej masa to 20,1 kg (masa pocisku wynosi około 1,25 kg, a masa naboju to około 2,4 kg). M18 można odpalać zarówno z ramienia, jak i z ziemi, korzystając z wbudowanego dwójnogu lub trójnogu przeznaczonego dla karabinu maszynowego. Donośność broni sięga 4,5 km, zasięg skuteczny wynosi około 400 m, a maksymalna przebijalność pancerza to 75 mm.
Historia i zastosowanie
Działo zostało przyjęte do uzbrojenia pod koniec 1944 roku, a pierwsze egzemplarze dotarły na front na początku 1945 roku, gdzie były wykorzystywane m.in. podczas bitwy o Okinawę. M18 wyróżniało się znacznie większym zasięgiem oraz celnością w porównaniu do ówczesnej wyrzutni M1/M9 Bazooka, chociaż było od niej cięższe i droższe w produkcji. W trakcie wojny koreańskiej przebijalność pocisku okazała się niewystarczająca do penetracji pancerza czołgów T-34-85, jednak z powodzeniem używano go do niszczenia fortyfikacji. Ostatecznie M18 zostało zastąpione przez wyrzutnię M20 Super Bazooka.
Użycie międzynarodowe
Oprócz Stanów Zjednoczonych, działo to znalazło zastosowanie w siłach zbrojnych takich krajów jak Austria, Brazylia, Chiny, Francja, Grecja, Japonia, Korea Południowa oraz Włochy.
Przypisy