56 Dywizja Strzelców to jednostka piechoty Armii Czerwonej, która działała podczas wojny domowej w Rosji oraz wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
Dywizja została utworzona jesienią 1919 roku jako 2 Swodna Dywizja Strzelców. Brała udział w walkach przeciwko oddziałom Judenicza. W kwietniu 1920 roku weszła w skład 15 Armii i walczyła na Białorusi, w tym pod Leplem.
W trakcie drugiej ofensywy Tuchaczewskiego, 4 lipca 1920 dywizja pełniła rolę odwodu armii.
5 lipca, dywizja rozpoczęła natarcie bez wsparcia artyleryjskiego, co pozwoliło jej przełamać obronę Wileńskiego pułku strzelców. Następnie kontynuowała marsz w kierunku Lidy, Nowogródka oraz Wołkowyska. 17 lipca, nad Gawią, nie zdołała jednak rozbić Wileńskiego pułku strzelców.
Na dzień 1 sierpnia 1920 roku dywizja miała w stanie bojowym 4021 żołnierzy, w tym 3059 piechoty oraz 103 kawalerii. Dysponowała 62 ciężkimi karabinami maszynowymi oraz 24 działami.
We wrześniu 1920 roku, w składzie 3 Armii, broniła rejonu Grodna. Podczas odwrotu poniosła znaczne straty pod Lidą i od tego momentu nie miała większej wartości bojowej.
23 sierpnia 1920 roku, po udanym ataku polskiego 59 Pułku Piechoty Wielkopolskiej na Łomżę, wielu żołnierzy z 56 Dywizji Strzelców zostało wziętych do niewoli przez Polaków.
Dowódcy dywizji
I.I. Muchtorow (XI 1919 – VI 1920)
K.N. Annenkow (VI – VIII 1920)
F. Mironow (VII – XII 1920)
Przypisy
Bibliografia
Ludwik Jędrzejczyk: Zarys historji wojennej 80-go Pułku Strzelców Nowogródzkich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
Józef Moszczeński: Rosyjski plan bitwy nad Wisłą w 1920. W: Izabela Borańska-Chmielewska (projekt): Polskie zwycięstwo dla wolności Europy; księga pamiątkowa arma virumque cano; 100-lecie bitwy warszawskiej 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy; Centralna Biblioteka Wojskowa, 2020. ISBN 978-83-955800-5-5.
Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
Bolesław Waligóra: Dzieje 85-go pułku Strzelców Wileńskich. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1928.