55 Dywizja Strzelców była jednostką taktyczną piechoty Armii Czerwonej w czasie wojny domowej w Rosji oraz wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
Dywizja została utworzona w listopadzie 1919 roku i do stycznia 1920 stacjonowała w Piotrogrodzie.
Na 1 sierpnia 1920 roku, jej 164 Brygada Strzelców miała w stanie bojowym 2532 żołnierzy, w tym 2465 piechurów. Jednostka była wyposażona w 35 ciężkich karabinów maszynowych oraz 8 dział.
W sierpniu 1920 weszła w skład 4 Armii, która została odtworzona po klęsce nad Wisłą. Dywizja osłaniała kierunek na Pińsk oraz brała udział w walkach w rejonie Kobrynia i Prużany.
W dniu 20 września 1920 roku, tuż przed wybuchem bitwy nad Niemnem, dywizja, wraz z 17 DK, 19 DS i 57 DS, wchodziła w skład 4 Armii dowodzonej przez Dmitrija Szuwajewa i zajmowała kierunek piński na południowym skrzydle Frontu Zachodniego.
Dowódcy dywizji
M.I. Rożen (VIII – IX 1920)
K.I. Grunsztajn (IX 1920)
B.M. Feldman (IX – XII 1920)
Przypisy
Bibliografia
Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
Józef Moszczeński: Rosyjski plan bitwy nad Wisłą w 1920. W: Izabela Borańska-Chmielewska (projekt): Polskie zwycięstwo dla wolności Europy; księga pamiątkowa arma virumque cano; 100-lecie bitwy warszawskiej 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy; Centralna Biblioteka Wojskowa, 2020. ISBN 978-83-955800-5-5.
Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.