500 Zmotoryzowany Batalion SS Geologii Wojennej

500 Zmotoryzowany Batalion SS Geologii Wojennej (niem. SS-Wehrgeologen-Bataillon (mot.) 500) był odrębnym oddziałem wojskowym III Rzeszy w okresie II wojny światowej.

Historia

Oddział został utworzony pod koniec 1942 roku w Hamburgu. Bezpośrednio podlegał SS-Führungshauptamt, a na jego czele stanął dr Rolf Höhne, który otrzymał stopień SS-Obersturmbannführera. Dowództwo pododdziałów objęli oficerowie w stopniu doktora. Latem 1943 roku jedna z kompanii została wysłana do włoskiej prowincji Reggio Emilia, gdzie przybyło około 200 Włochów. W połowie marca 1944 roku cały oddział, składający się z trzech kompanii, został przeniesiony do francuskiej Bretanii, gdzie pracował nad budową obrony nadbrzeżnej oraz przygotowaniami do zalania terenów nadmorskich. Do jego zadań należało również prowadzenie rozpoznania sejsmograficznego w związku z eksplozjami spowodowanymi przez pociski rakietowe V1. Po odpoczynku w holenderskim Hengelo, oddział został w połowie września 1944 roku przetransportowany do północnych Włoch, gdzie stacjonował w prowincji Trydent, zajmując się przygotowaniem pozycji obronnych w górzystym terenie oraz pracami archeologicznymi na osobiste polecenie SS-Reichsführera Heinricha Himmlera. Dodatkowo brał udział w akcjach antypartyzanckich. W tym czasie oddział liczył około 650 żołnierzy podzielonych na cztery kompanie, a wszyscy oficerowie byli geologami lub inżynierami. W pierwszych dniach maja 1945 roku jednostka wycofała się w okolice miejscowości Kurtatsch an der Weinstraße, gdzie w połowie maja poddała się amerykańskiej 88 Dywizji Piechoty. Do końca wojny straty oddziału wyniosły około 100 zabitych i rannych.