500-tonowe lichtugi mazutowe (500-ton Oil Fuel Lighter) to cztery jednostki zaprojektowane do magazynowania i transportu mazutu, zbudowane dla Royal Australian Navy podczas I wojny światowej.
Historia
Lichtugi zostały skonstruowane w Sydney w stoczni Cockatoo Island Dockyard w 1916 roku. Każda jednostka miała długość 156 stóp (około 48 metrów), szerokość 30 stóp (około 9,1 metra) oraz zanurzenie wynoszące 14 stóp (około 4,3 metra). Pełna wyporność wynosiła 944 tony, a maksymalna pojemność na mazut sięgała 549,1 ton. Załoga składała się z pięciu do siedmiu osób.
Jednostki były wyposażone w dziesięć zbiorników na paliwo, po pięć na każdą burtę, a wszystkie były oddzielone koferdamami. Nie miały własnego napędu, a na ich pokładach znajdowały się jedynie silniki do pompowania mazutu – silnik wysokoprężny Gardiner o mocy 40 KM oraz dwie pompy Mathher and Platt.
W trakcie służby jednostki najczęściej były przycumowane do boi w rejonie Garden Island. Używano ich zarówno w czasie I, jak i II wojny światowej.
Lista jednostek
OFL No. 1
OFL No. 2 – w późniejszym okresie na rufie jednostki dodano dodatkowe kabiny, zatopiona jako cel w 1978 roku.
OFL No. 3 – przemianowana na AFL 501 i dostosowana do transportu paliwa lotniczego.
OFL No. 4 – wycofana ze służby w 1978 roku, sprzedana za 4260 dolarów.
Przypisy
Bibliografia
Ross Gillett: Australian & New Zealand Warships, 1914–1945. Sydney: Doubleday, 1983. ISBN 0-86824-095-8. Brak numerów stron w książce.
Michael Wilson: Royal Australian Navy – 21st Century Warships – Naval Auxiliaries 1911 to 1999 (Including Defence Maritime Services). Profile No. 4. Marrickville: Topmill Pty Ltd, 2001. ISBN 1-876270-72-1. Brak numerów stron w książce.