50 mm moździerz modèle 37 – to francuski moździerz przeznaczony dla lekkiej piechoty, używany w czasie II wojny światowej oraz w latach powojennych.
Projekt
Moździerz modèle 37 wszedł do uzbrojenia francuskich sił lądowych w 1939 roku, mając na celu zastąpienie granatów nasadkowych w jednostkach piechoty. Była to prosta konstrukcja, składająca się z lufy, podstawy oraz dwójnogu, charakteryzująca się stałym kątem ostrzału wynoszącym 45°. Zasięg ognia mógł być regulowany poprzez obrót pierścienia na podstawie, co zmieniało średnicę otworów gazowych w lufie. Pomimo swojej lekkiej i mobilnej budowy, moździerz miał ograniczony zasięg wynoszący 460 metrów oraz wystrzeliwał mały pocisk o masie 0,43 kilograma.
Po przeprowadzonych testach w 1937 roku, pierwsze zamówienie na 21 950 moździerzy zostało złożone w styczniu 1938 roku. W momencie wybuchu wojny, zamówienie to zostało zwiększone do 50 000 egzemplarzy, z terminem zakończenia produkcji wyznaczonym na styczeń 1941 roku. Jednak do rozpoczęcia kampanii francuskiej w maju 1940 roku wyprodukowano jedynie 2900 moździerzy. Produkcja została wstrzymana po kapitulacji Francji w czerwcu tego samego roku, a wznowiona dopiero w 1944 roku. Zatrzymane przez Niemców moździerze otrzymały oznaczenie Granatwerfer 203(f). Model 37 pozostał w arsenale francuskiej armii aż do zakończenia I wojny indochińskiej w 1954 roku, kiedy to został wycofany z użytku.
Konwersja amunicji
Niemcy dostosowali zdobyczną amunicję moździerza modèle 37 do użycia jako amunicji kasetowej w bombach kasetowych AB 70-D1 (Abwurfbehälter); nadano jej nowy statecznik oraz nazwę SD 1 FRZ. Innym niemieckim przekształceniem była mina Behelfsmine W-1, która polegała na usunięciu zapalnika w głowicy pocisku oraz statecznika, a następnie dodaniu zapalnika chemicznego „Buck” i wykorzystaniu go jako małej miny przeciwpiechotnej lub miny-pułapki.
Przypisy