Armata przeciwpancerna kal. 47 mm wz. 39
Armata przeciwpancerna kal. 47 mm wz. 39 to polski prototyp broni przeciwpancernej, opracowywany w latach 1938–1939.
Historia
Przed rozpoczęciem II wojny światowej głównym uzbrojeniem przeciwpancernym Wojska Polskiego była armata przeciwpancerna Bofors kal. 37 mm, produkowana w Polsce na podstawie licencji. Wzrost grubości pancerzy czołgów wymusił na konstruktorach stworzenie nowego typu broni przeciwpancernej.
W 1938 roku zamówiono lufę w Towarzystwie Starachowickich Zakładów Górniczych, a Zakłady Amunicyjne zajęły się produkcją amunicji.
Testy rozpoczęły się w kwietniu 1939 roku i obejmowały strzelania z lufy zainstalowanej w armacie 75 mm wz. 1897. Podczas prób zbadano cztery różne typy pocisków. Odrzucone pociski charakteryzowały się przebijalnością pancerza wynoszącą 50 mm przy kącie uderzenia 90° z odległości 1150 m. Pozostałe pociski miały lepsze parametry, jednak brak jest dokładnych danych na ich temat.
Dla armat stworzono dwa typy lawet. Pierwsza miała oporopowrotnik umieszczony nad lufą, a druga była wyposażona w odchylane na boki koła, co zapewniało dodatkową osłonę. Oba modele lawet były przystosowane do holowania z prędkością do 40 km/h przez ciągnik artyleryjski.
Planowane użycie
Produkcja seryjna armaty miała rozpocząć się w 1940 roku. W skład dywizji piechoty planowano wprowadzenie 12-działowych kompanii przeciwpancernych oraz plutonu w dywizyjnym oddziale rozpoznawczym. Brygady kawalerii miały otrzymać zmotoryzowany pluton dział. Armata miała być wykorzystywana jako główne uzbrojenie przeciwpancerne w brygadach pancerno-motorowych.
W planach była również instalacja tej armaty w projektowanym w tym czasie czołgu 14TP.
Bibliografia
Uzbrojenie wojska II Rzeczypospolitej. wojsko18-39.internetdsl.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-22)].