43 Gwardyjska Dywizja Strzelecka

43 Łotewska Gwardyjska Dywizja Strzelecka

43 Łotewska Gwardyjska Dywizja Strzelecka (ros. 43-я гвардейская стрелковая Латышская дивизия) była związek taktycznym Armii Czerwonej w czasie II wojny światowej.

Historia

Jednostka została utworzona 3 sierpnia 1941 roku w Gorkach pod nazwą 201 Łotewska Dywizja Strzelecka. Była to pierwsza narodowościowa jednostka wojskowa w ramach Armii Czerwonej. W wrześniu liczyła około 10 tysięcy żołnierzy, głównie składając się z Łotyszy oraz przedstawicieli innych narodowości zamieszkujących ZSRR. W jej szeregach służył między innymi ksiądz Antoni Łopaciński jako żołnierz 123 Gwardyjskiego pułku strzeleckiego. Dowódcą dywizji był gen. mjr Jānis Veikins. Jednostka brała udział w działaniach bojowych w rejonie Moskwy od 20 grudnia 1941 do końca lutego 1942, a następnie w rejonie Starej Russy (w październiku 1941 przemianowana na 43 Gwardyjską Dywizję Strzelecką). Kontynuowała walki w rejonie Demiańska do początku kwietnia 1943, a potem ponownie w Starej Russie do połowy października 1943, aż do końca czerwca 1944 w rejonie Wielkich Łuków. 26 czerwca 1944 roku, jako część 130 Łotewskiego Korpusu Strzeleckiego, 43 Gwardyjska DS przekroczyła dawną granicę łotewsko-sowiecką, operując na terenie Łotwy. Dowódcą w tym czasie był gen. mjr Detlavs Brantkalns, a następnie gen. mjr Alfrēds Kalniņš.