42 cm Autohaubitze M.17 – austro-węgierska ciężka haubica polowa
Historia
W roku 1916 rozpoczęto prace nad nowym działo o kalibrze 420 mm, które miało lepiej spełniać funkcję działa polowego w porównaniu do 42 cm Küstenhaubitze M.14. Nowy projekt wykorzystywał lufę haubicy M.14, ale dzięki nowemu łożu mógł być rozłożony na sześć zespołów, które były transportowane na specjalnych przyczepach ciągniętych przez ciągniki artyleryjskie Porsche M.16. To nowoczesne działo otrzymało oznaczenie 42 cm Autohaubitze M.16.
Mimo rozpoczęcia montażu dział M.16, prace nad dalszym zmniejszeniem masy haubic kalibru 420 mm trwały. W wyniku tych działań powstało działo, które nazwano 42 cm Autohaubitze M.17. W tym modelu zastosowano zmodyfikowane łoże o mniejszej masie oraz zredukowano liczbę zespołów do czterech, co ułatwiało transport.
M.17 charakteryzowało się stałym łożem, które było przystosowane do zamontowania na betonowej platformie. Działo wyposażono w stalową lufę, zamek klinowy oraz oporopowrotnik hydrauliczno-sprężynowy. Można było z niego wystrzeliwać pociski o wadze 800 lub 1000 kg, a ładunek miotający był zmienny, z pięcioma różnymi ładunkami, z których najcięższy ważył 51 kg.
Przed zakończeniem I wojny światowej żadne z dział M.17 nie osiągnęło stanu gotowości bojowej.
W 1938 roku jedno z dział tego typu, będące w wyposażeniu armii czechosłowackiej, zostało przejęte przez armię niemiecką. Po dokonaniu drobnych modyfikacji, nowy użytkownik nadał mu nazwę 42 cm Haubitze M.17(t). Działo to zostało użyte do ostrzału umocnień Linii Maginota w 1940 roku, a następnie podczas oblężenia Sewastopola w latach 1941–1942.
Bibliografia
Stefan Pataj: Artyleria lądowa 1872–1970. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975. Brak numerów stron w książce.
42cm Autohaubitze M.16/17. [dostęp 2017-10-27]. (ang.).