42 cm Autohaubitze M.16 – austriacka ciężka haubica polowa
Historia
W 1914 roku armia austro-węgierska wzbogaciła się o 42 cm Küstenhaubitze M.14. Te działa miały być instalowane w nadbrzeżnych fortach, jednak po rozpoczęciu I wojny światowej, trzy z czterech egzemplarzy tego typu znalazły zastosowanie jako działa polowe. Istotnym mankamentem w tej roli była znaczna masa haubicy M.14 oraz czasochłonność przygotowań do jej użycia.
W 1916 roku zapoczątkowano prace nad nowym działem o kalibrze 420 mm. W tym projekcie wykorzystano lufę haubicy M.14, ale dzięki nowemu łożu, działo mogło być podzielone na sześć sekcji, które były transportowane na specjalnych przyczepach przez ciągniki artyleryjskie Porsche M.16. Nowa haubica przyjęła oznaczenie 42 cm Autohaubitze M.16.
M.16 charakteryzowało się stałym łożem, przystosowanym do montażu na betonowej platformie. Lufa była stalowa, a mechanizm zamka klinowy. Wykorzystywano oporopowrotnik hydrauliczno-sprężynowy. To działo miało zdolność wystrzeliwania pocisków o masie 800 lub 1000 kg, a ładunek miotający był zmienny, z pięcioma różnymi ładunkami, gdzie najsilniejszy ważył 51 kg.
Działa M.16 były przypisane do baterii jedno-działowych. Planowano, że następcą haubicy będzie 42 cm Autohaubitze M.17, jednak żaden z wyprodukowanych egzemplarzy nie zdążył wziąć udziału w walkach przed zakończeniem I wojny światowej.
Obecnie jedyny zachowany egzemplarz znajduje się w Narodowym Muzeum Wojskowym w Rumunii.
Bibliografia
- Stefan Pataj: Artyleria lądowa 1872-1970. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975. Brak numerów stron w książce.
- landships.freeservers.com. [dostęp 2007-06-07]. (ang.)