417 Dywizja Strzelecka (ros. 417-я стрелковая дивизия) to związek taktyczny piechoty wchodzący w skład Armii Czerwonej.
Historia i szlak bojowy
Sformowanie
Formowanie 417. Dywizji miało miejsce od marca do 15 maja 1942 roku w Tyflisie, w Zakaukaskim Okręgu Wojskowym. Skład bojowy dywizji, oparty na tabeli organizacji i wyposażenia, obejmował następujące jednostki:
- 1369. Pułk Strzelców
- 1372. Pułk Strzelców
- 1376. Pułk Strzelców
- 1055. Pułk artylerii
- 445. Batalion przeciwpancerny
- 223. Kompania Rozpoznawcza
- 351. Batalion saperów
- 922. batalion sygnałowy (później 513. kompania sygnałowa)
- 520. Batalion medyczno-sanitarny
- 224. Kompania Ochrony Chemicznej (Przeciwgazowej)
- 570. Kompania Transportowa
- 481. Piekarnia Polowa
- 585. Dywizjonowy Szpital Weterynaryjny
- Stacja poczty polowej
- 1186. Biuro Terenowe Banku Państwowego
Do 15 maja dywizja nie miała przydzielonego dowódcy, aż do momentu, gdy na to stanowisko został wyznaczony generał dywizji Aleksandr Aleksiejewicz Filatow; 23 lipca zastąpił go pułkownik Siemion Pawłowicz Storożełow. Dywizja pozostała w rezerwie Frontu Zakaukaskiego do sierpnia, kiedy to przydzielono ją do 9. Armii w Północnej Grupie Sił na tym samym froncie.
Szlak bojowy
Po sformowaniu, dywizja działała na Kaukazie pod bezpośrednim dowództwem Frontu Zakaukaskiego aż do lata 1942 roku, kiedy to została przeniesiona najpierw do Północnej Grupy Sił tego frontu, a następnie do 9. Armii. Po wycofaniu się Grupy Armii Niemieckiej z Kaukazu w styczniu 1943 roku, dywizję przydzielono do 58. Armii, a kilka miesięcy później do 37. Armii na froncie Północno-Kaukaskim. W lipcu jednostka przesunęła się na północ, aby dołączyć do Frontu Południowego, gdzie w połowie września została przydzielona do 63. Korpusu Strzeleckiego w 44. Armii, gdy Front (niedługo później przemianowany na 4. Ukraiński) prowadził walki na południowej Ukrainie, ostatecznie dotarłszy na Krym. Dywizja uczestniczyła w ofensywie, która wyzwoliła ten region w kwietniu i maju 1944 roku w składzie 51. Armii, zdobywając przy tym Order Czerwonego Sztandaru. Po oczyszczeniu Krymu 51. Armia została przeniesiona na północ, dołączając do 1. Frontu Bałtyckiego. W trakcie działań w krajach bałtyckich 417 Dywizja została wyróżniona Orderem Suworowa. W marcu 1945 roku przeniesiono ją na wybrzeże Bałtyku, a następnie wzięła udział w zajęciu Łotwy. W dniu kapitulacji III Rzeszy, 9 maja 1945 roku, przyjęła kapitulację niemieckiej 126 Dywizji Piechoty. Wkrótce po tym została przeniesiona do Uralskiego Okręgu Wojskowego, gdzie została zredukowana do brygady strzeleckiej. Brygada ta została na krótko przywrócona do stanu dywizji w okresie zimnej wojny.
Okres powojenny
Latem 1945 roku dywizję przeniesiono do Czelabińska w Uralskim Okręgu Wojskowym wraz z 63. Korpusem. Następnie szybko przeniesiono ją do Czebarkul, gdzie została zredukowana do 45. Samodzielnej Brygady Strzeleckiej. W październiku 1953 roku brygada została powiększona do 417 Dywizji Strzeleckiej. Na początku 1955 roku przemianowano ją na 78. Dywizję Strzelecką. 4 czerwca 1957 roku przekształcono ją w 78. Dywizję Strzelców Motorowych. 78. dywizja stała się 24 maja 1962 roku dywizją szkoleniową, podległą bezpośrednio Komendzie Okręgowej. W 1987 roku przemianowano ją na 471. Okręgowy Ośrodek Szkoleniowy, a w 1989 roku zredukowano do 5355. Bazy Przechowywania Broni i Sprzętu.
Przypisy
Bibliografia
417-я стрелковая дивизия. Справочник на сайте клуба «Память» Воронежского госуниверситета. (ros.).
417-я стрелковая дивизия. [dostęp 2019-05-20]. (ros.).
Robert Poirier, Albert Conner: Red Army order of battle in the Great Patriotic War. 1985. (ang.). Brak numerów stron w książce.
