41 Syberyjski Pułk Strzelecki

41 Syberyjski Pułk Strzelecki (ros. 41-й Сибирский стрелковый полк) to jednostka wojskowa białych, która uczestniczyła w czasie wojny domowej w Rosji.

W dniu 25 maja 1918 r. biali, wspierani przez oddziały Korpusu Czechosłowackiego, przejęli władzę w Nowonikołajewsku na Syberii. W tym przewrocie kluczową rolę odegrali byli oficerowie i żołnierze 41 Syberyjskiego Pułku Strzeleckiego rosyjskiej armii. Następnie sformowali 1 Nowo-Nikołajewski Kadrowy Pułk pod dowództwem ppłk. W. Serebrennikowa. Na jego podstawie utworzono 41 Syberyjski Pułk Strzelecki, który liczył ponad 3,1 tys. żołnierzy. Na jego czele stanął płk Batezat.

Na mocy rozkazu admirała Aleksandra W. Kołczaka23 marca 1919 r. w Omsku rozpoczęto formowanie 11 Syberyjskiej Dywizji Strzeleckiej, do której włączono 41 Syberyjski Pułk Strzelecki. W lipcu jednostka ta trafiła na front w okolicy Wierchnieuralska. Z powodu braku zdolności do dalszej walki, na mocy rozkazu z 17 sierpnia generała Michaiła K. Dichterichsa, pułk został rozformowany.

Po utracie przez białych Ufy i Czelabińska, 41 Syberyjski Pułk Strzelecki wszedł w skład Armii Południowej pod dowództwem generała Biełowa, która miała za zadanie ochronę linii kolejowej do Aktiubińska. W wyniku bolszewickiej ofensywy wojsk Frontu Turkiestańskiego w pobliżu stanicy Czelkar, okrążone oddziały Armii Południowej, w tym 41 Syberyjski Pułk Strzelecki, zostały rozbite.