41 Dywizja Pancerna
41 Dywizja Pancerna (ros. 41-я танковая дивизия) była radziecką dywizją pancerną, która działała w okresie II wojny światowej.
Dywizja została sformowana w marcu 1941 roku i miała swoją bazę we Włodzimierzu Wołyńskim. W momencie ataku wojsk III Rzeszy oraz jej sojuszników na Związek Radziecki, 41 Dywizja Pancerna wchodziła w skład 22 Korpusu Zmechanizowanego i była w pełnej gotowości bojowej. W jej arsenale znajdowały się 415 czołgów, w tym 342 T-26, 31 KW-2, a także 24 działa różnych kalibrów, 628 samochodów ciężarowych oraz 15 ciągników. Z powodu dużych strat spowodowanych nalotami, ostrzałem artyleryjskim oraz utratą części sprzętu w bagnach, dowódca dywizji, płk Pawłow, został usunięty ze swojego stanowiska. W trakcie bitwy w rejonie Dubno – Łuck – Brody przeciwko wojskom niemieckim, w tym 14 Dywizji Pancernej, 1 Dywizji Pancernej SS „Leibstandarte SS”, 25 Dywizji Piechoty oraz 113 Dywizji Piechoty, dywizja poniosła kolejne ciężkie straty. Ostateczne rozwiązanie 41 DPanc. miało miejsce 9 września 1941.
Dowódcy 41 Dywizji Pancernej
płk Piotr Pawłow,
Struktura organizacyjna
- 81 pułk pancerny (81-я танковый полк)
- 82 pułk pancerny (82-я танковый полк)
- 41 pułk piechoty zmotoryzowanej (41-й мотострелковый полк)
- 41 pułk artylerii haubic (41-й гаубичный артиллерийский полк)
Przypisy
Bibliografia
Victor Kamenir: Krwawy trójkąt. Zagłada Armii Czerwonej na Ukrainie 1941. Warszawa: 2010. ISBN 978-83-11-11871-3.