41 batalion saperów
41 batalion saperów to nieistniejący już samodzielny pododdział wojsk inżynieryjno-saperskich ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie
Batalion został sformowany na podstawie rozkazu Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego nr 58/Org z dnia 15 marca 1945 roku w Bydgoszczy, jako jednostka organiczna 14 Dywizji Piechoty, w związku z realizacją planu rozbudowy armii. Pierwszym dowódcą został mjr Maciej Mołczański, który objął stanowisko 8 kwietnia 1945 roku. Do dowództwa należeli: zastępca ds. liniowych por. Andrzej Klockich, szef sztabu kpt. Andrzej Wierzbicki, kwatermistrz por. Teofil Cackowski oraz zastępca ds. polityczno-wychowawczych por. Józef Szypnikowski.
Działania, zadania, szkolenie
Podstawowym zadaniem batalionu było rozminowanie oraz oczyszczanie terenu z min i innych niebezpiecznych materiałów wybuchowych. W 1945 roku jednostka prowadziła działania rozminowujące na terenie Polski, w województwie bydgoskim. W latach 1946-1948 batalion działał w powiatach: Siedlce, Łuków, Biała Podlaska, Kozienice, Opatów oraz Radom. W latach 1949-1956 jego działania obejmowały miejscowości takie jak Wałcz, Szczecinek, Choszczno, Bytów, Kołobrzeg, Białogard, Sławno, Miastko, Nakło, Wyrzysk, Toruń, Inowrocław, Tuchola, Chełmno oraz Brodnica. W trakcie rozminowywania, od 1945 do 1948 roku, batalion stracił 8 swoich żołnierzy.
Batalion brał także udział w działaniach związanych z walką z żywiołami, w tym podczas powodzi, oraz w pracach na rzecz gospodarki narodowej. Wśród jego osiągnięć znajduje się budowa 114-metrowego mostu na rzece Kurówka w okolicach Puław oraz mostu pontonowego DMP w Puławach. W 1949 roku jednostka uczestniczyła w likwidacji zatoru lodowego na Wiśle w rejonie Dęblina oraz utrzymywała most pontonowy w Puławach. W kwietniu 1949 roku oczyściła składnicę amunicji w Stawach, a w maju tego samego roku sprawdziła i oczyściła rejon zakwaterowania oraz plac ćwiczeń 36pal. Najważniejszym przedsięwzięciem batalionu było uczestnictwo w 1956 roku, w ramach zgrupowania „Krępna”, w rozminowaniu Przełęczy Dukielskiej.
Stacjonowanie, rozformowanie batalionu
Batalion stacjonował w Bydgoszczy do marca 1946 roku, następnie w Siedlcach, a od grudnia 1946 roku w Puławach. W latach 1949-1951 jednostka znajdowała się w Szczecinku, a od października 1951 roku stacjonowała w Drawnie, w dawnym niemieckim kompleksie logistycznym po jednostce Muna Lager.
41 batalion saperów został rozformowany 2 kwietnia 1957 roku.
Dowódcy batalionu
W latach 1945-1957 dowódcami batalionu byli:
- mjr Maciej Mołczański (1945-1946)
- kpt. Jerzy Naumczuk (1946-1948)
- kpt. Julian Okuniewski (1948-1949)
- kpt. Mikołaj Fromza (1949-1950)
- ?
- mjr Maciej Kondakow (1952-1953)
- czpo. kpt. Jerzy Kominko (1953)
- kpt. Longin Komosiński (1953-1957)
- kpt. Jan Bielański (1957)
Skład etatowy
W skład batalionu wchodziły:
- Dowództwo i sztab
- 3 kompanie saperów
- 3 plutony saperów
- drużyna zaopatrzenia
- kwatermistrzostwo
- magazyn techniczny
- drużyna gospodarcza
Stan etatowy wynosił:
- żołnierzy – 254 (w tym oficerów – 33, podoficerów – 44, szeregowych – 177)
- sprzęt:
- samochody – 3
- łodzie MN – 1
Uwagi
Przypisy
Zobacz też
- Garnizon Drawno
- 7 Okręgowa Składnica Sprzętu Inżynieryjnego i Materiałów Wybuchowych
- 49 samodzielny batalion obserwacyjno-meldunkowy
Bibliografia
- Zdzisław Barszczewski: Przywrócone życiu. Rozminowanie ziem Polski. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 1998. ISBN 83-11-08751-2.
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Andrzej Szutowicz, Jan Brycki: W zbroi i mundurze po ziemi drawieńskiej. Piła: PPR Tongraf, 2016, s. 3-270. ISBN 978-83-62581-95-5.
- Juliusz Malczewski, Roman Polkowski: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 4, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek inżynieryjno-saperskich, drogowych i chemicznych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970. Brak numerów stron w książce.
- F. Kaczmarski, S. Soroka, Wojska Inżynieryjne 1945-1979, wyd. MON Warszawa 1982.