4 Dywizja Strzelców
4 Dywizja Strzelców była jednostką taktyczną piechoty Armii Czerwonej, która działała w czasie wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
Dywizja została utworzona w czerwcu 1919 roku z pozostałości Litewskiej Dywizji Strzelców.
Na dzień 1 sierpnia 1920 roku, dywizja liczyła 8254 żołnierzy, w tym 5841 piechoty oraz 380 kawalerii. W jej wyposażeniu znajdowały się 111 ciężkich karabinów maszynowych oraz 29 dział.
W dniu 23 sierpnia 1920 roku, po udanym ataku polskiego 59. pułku piechoty na Łomżę, wielu żołnierzy dywizji zostało wziętych do niewoli przez Polaków.
Dowódcy dywizji
Dowódcą dywizji był komdiw Wasilij Sołoduchin.
Struktura organizacyjna
Skład jednostki w sierpniu 1920 roku przedstawiał się następująco:
- 10 Brygada Strzelców
- 28 pułk strzelców
- 29 pułk strzelców
- 30 pułk strzelców
- 11 Brygada Strzelców
- 31 pułk strzelców
- 32 pułk strzelców
- 33 pułk strzelców
- 12 Brygada Strzelców
- 34 pułk strzelców
- 35 pułk strzelców
- 36 pułk strzelców
Przypisy
Bibliografia
Józef Moszczeński: Rosyjski plan bitwy nad Wisłą w 1920. W: Izabela Borańska-Chmielewska (projekt): Polskie zwycięstwo dla wolności Europy; księga pamiątkowa arma virumque cano; 100-lecie bitwy warszawskiej 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy; Centralna Biblioteka Wojskowa, 2020. ISBN 978-83-955800-5-5.
Materiały do historii wojny 1918-1920 r. T. I/1 Bitwa Warszawska – Bitwa nad Bugiem 27 VII – 7 VIII 1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1935.
Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.