4 Dywizja Strzelców Polskich była znaczącą jednostką piechoty w składzie II Korpusu Polskiego Wojska Polskiego na Wschodzie.
Jednostka ta została utworzona z rosyjskiej 166 Dywizji Piechoty 9 Armii w grudniu 1917 roku w Suczawie, na Bukowinie. Proces formowania kontynuowano później w Sorokach, w Besarabii. Dywizja weszła w skład II Korpusu Polskiego, a jej rozformowanie miało miejsce 11 maja 1918 roku, razem z Korpusem.
Dowództwo dywizji
Dowódcy:
- płk Lucjan Kopczyński
- gen. ppor. Władysław Glass (?-28.03.1918)
- płk Franciszek Zieliński
Szefowie sztabu:
- ppłk Stanisław Dowoyno-Sołłohub
- kpt. Zygmunt Durski
Struktura organizacyjna
W skład dywizji wchodziły:
- dowództwo
- 13 pułk strzelców
- 14 pułk strzelców
- 1 bateria artylerii haubic
Początkowo pułki składały się z jednego batalionu, liczącego około 100 żołnierzy. Jako wsparcie do dywizji włączono bataliony 2 pułku Brygady Karpackiej (II Brygada Legionów).
Przypisy
Bibliografia
Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
Polskie formacje wojskowe w Rosji 1914-1920 w świetle dokumentów CAW. archiwumcaw.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. dostęp 23.10.2016