4 Dywizja Lekka (niem. 4. leichte Division) – niemiecka lekka dywizja pancerna, która działała w czasie II wojny światowej.
Historia
Dywizja została utworzona na podstawie rozkazu z dnia 1 kwietnia 1938 roku w Wiedniu, w wyniku włączenia austriackich sił zbrojnych do Wehrmachtu po Anschlussie Austrii. Powstała na bazie austriackiej Dywizji Szybkiej (Schnelle Division), która została sformowana w 1935 roku, przejmując jej wyposażenie oraz część kadry. Dowódcą dywizji pozostał generał Alfred von Hubicki, który dowodził Dywizją Szybką od października 1936 roku. Macierzystym garnizonem dywizji był Wiedeń. Dywizja przeszła reorganizację oraz wymianę większości sprzętu na niemiecki, a jej liczebność wzrosła z 8 do 10 tysięcy żołnierzy. W skład dywizji włączono także niektóre pododdziały byłej austriackiej 1 Dywizji Piechoty.
W marcu 1939 roku dywizja brała udział w zajęciu Czechosłowacji.
Podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku walczyła w składzie XVIII Korpusu Armijnego 14 Armii. Rozpoczęła działania 1 września 1939 roku, atakując w rejonie Beskidu Wyspowego w kierunku Rabka i Myślenice. Od 2 września stawiła opór polskiej 10 Brygadzie Kawalerii, która prowadziła działania opóźniające. 5 września dywizja skierowała się w stronę Dunajca, który zaczęła forsować 6 września. 7 września przyczyniła się do rozproszenia i rozbicia 24 Dywizji Piechoty. 8 września zdobyła Dębicę, a następnego dnia ponownie starła się z 10 Brygadą Kawalerii. 9 września wkroczyła do Rzeszowa i walczyła w rejonie Łańcuta, który zajęła 10 września. Po walkach pod Tomaszowem Lubelskim, 23 września dywizja została wycofana za San, kończąc działania w Polsce. Straty w trakcie kampanii, według załącznika do dziennika działań, wyniosły 201 zabitych, 492 rannych oraz 97 zaginionych. Jednak według Norberta Bączyka, dane te są niespójne z innymi dokumentami, a całkowite straty mogły wynieść nawet 1000 żołnierzy.
Po zakończeniu walk w Polsce dywizja pozostała w odwodzie Naczelnego Dowództwa. Rozkazem z dnia 3 stycznia 1940 roku została przekształcona w 9 Dywizję Pancerną.
Dowódca dywizji
gen. mjr Alfred Ritter von Hubicki (1938 – 1940)
Skład
dowództwo
- 10 pułk strzelców kawalerii (Kavallerie-Schützen-Regiment 10)
- I batalion
- II batalion
- 11 pułk strzelców kawalerii (Kavallerie-Schützen-Regiment 11)
- I batalion
- II batalion
- 9 pułk rozpoznawczy (Aufklärungs-Regiment 9)
- I dywizjon (motocyklowy)
- II dywizjon (samochodów pancernych)
- 33 batalion pancerny (Panzer-Abteilung 33)
- 102 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 102) (I i II dywizjon)
- 50 batalion przeciwpancerny (Panzerabwehr-Abteilung 50)
- 86 batalion pionierów (Pionier-Bataillon 86)
- 85 batalion łączności (Nachrichten-Abteilung 85)
- 60 dywizyjne zgrupowanie zabezpieczenia (Infanterie-Divisions-Nachschubführer 60)
W 1939 roku w 33 Batalionie pancernym dywizja dysponowała 34 czołgami lekkimi PzKpfw I, 23 PzKpfw II oraz 5 czołgami dowodzenia. W 9 Pułku Rozpoznawczym znajdowało się 30 samochodów pancernych SdKfz 221 oraz 45 SdKfz 222.
Przypisy
Bibliografia
Carl Hans Hermann Die 9. Panzer-Division 1939 – 1945, wyd. Podzun-Pallas-Verlag, Friedberg 1982
Lexikon der Wehrmacht
Norbert Bączyk. 4. Dywizja Lekka w kampanii polskiej 1939. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr specjalny 7 (1/2010): Broń pancerna w II wojnie światowej (6), s. 14-27, 2010. Magnum X. ISSN 1230-1655.