39 Gwardyjska Dywizja Strzelecka (ros. 39-я гвардейская стрелковая дивизия) to związek taktyczny (dywizja) wchodzący w skład Armii Czerwonej.
Historia
39 Gwardyjska Dywizja Strzelecka została powołana na bazie 5 Korpusu Powietrznodesantowego. W jej szeregach znajdowało się wielu komunistów oraz konsomolców. W celu pokonania III Rzeszy, jej działania bojowe prowadziły przez tereny Polski, w tym Lublin, przyczółek magnuszewski, Łódź oraz Poznań. Szczególnie zacięte walki miała miejsce w Poznaniu, gdzie dywizję, dowodzoną przez gen. płk. Jefima Marczenkę, udało się zdobyć 4 lutego 1945 roku, co zakończyło niemiecką okupację miasta. W tym okresie 39 Gwardyjska Dywizja Strzelecka była częścią 28 Korpusu Strzeleckiego, z którym forsowała rzekę Odrę.
Podczas zdobywania stolicy III Rzeszy dywizja należała do 4 Gwardyjskiego Korpusu Strzeleckiego w ramach 8 Gwardyjskiej Armii, uczestnicząc w operacji berlińskiej. Za odwagę wykazaną w walkach o Berlin, dywizja została odznaczona Orderem Lenina. Po wojnie pozostała na terytorium Niemieckiej Republiki Demokratycznej.
Dowódcy dywizji
- gen. mjr Stiepan Gurjew (01.08.1942 – 30.04.1943)
- gen. mjr Wasilij Leszinin (01.04.1943 – 31.12.1943)
- Iwan Siemienow (01.12.1943 – 31.12.1943)
- płk Siergiej Kamynin (01.01.1944 – 29.02.1944)
- płk Wiktor Sztrigoł (17.02.1944 – 08.08.1944)
- gen. płk Jefim Marczenko (01.08.1944 – 31.05.1945)
Przypisy
Bibliografia
Karl Bahm: Berlin 1945. Warszawa: 2015. ISBN 978-83-11-13571-0.
Wasilij Czujkow: Początek drogi. Warszawa: 1963.
Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.