Puteaux SA 18
Puteaux SA 18 to francuskie działko półautomatyczne o krótkiej lufie, które powstało w czasie I wojny światowej i było głównie stosowane w pojazdach bojowych.
Broń ta charakteryzowała się prostą konstrukcją, jednak była stosunkowo niezawodna i celna, oferując wysoką szybkostrzelność oraz płaskotorowe strzelanie. Jej głównym celem było zwalczanie piechoty oraz gniazd broni maszynowej. Ze względu na niską prędkość wylotową, jedynie w ograniczonym stopniu nadawała się do walki z pojazdami pancernymi.
Przebijalność pancerza była niewielka, jednak w praktyce działko okazało się efektywne w zwalczaniu większości lekkich pojazdów pancernych z bliskiej odległości nawet w 1939 roku. Z nowoczesnym rdzeniowym pociskiem przeciwpancernym, mogło przebić pancerz o grubości 21 mm na dystansie 400 metrów. Obsługiwane przez jednego żołnierza, działko cechowało się prostotą w obsłudze, a zacięcia występowały rzadko.
Długość lufy wynosiła 21 kalibrów (L/21), a maksymalna szybkostrzelność osiągała 15 strzałów na minutę, podczas gdy praktyczna wynosiła 10 strz./min. Automatyczne otwieranie zamka, wyrzucanie łuski oraz napięcie iglicy były cechami charakterystycznymi tego półautomatycznego działka. Strzelec celował za pomocą kolby naramiennej, a broń wyposażona była w celownik lunetkowy.
Działko to stanowiło standardowe uzbrojenie francuskich czołgów lekkich. Montowane było w czołgach Renault FT oraz w pojazdach z okresu II wojny światowej, takich jak Renault R-35, Hotchkiss H-35 i H-39, FCM 36 oraz w kilku modelach francuskich samochodów pancernych, głównie White-Laffly WL-50.
W Wojsku Polskim działko wz. 18 Puteaux było używane w czołgach lekkich Renault FT, a także w czołgach Renault R-35 i Hotchkiss H-35, jak również w samochodach pancernych Peugeot oraz w późniejszych modelach wz. 28, wz. 29 i wz. 34. Działało również na niektórych polskich okrętach rzecznych.