37 mm armata przeciwpancerna wz. 1930 (1-K)

Armata przeciwpancerna 37 mm wz. 1930 (1-K)

37 mm armata przeciwpancerna wz. 1930 (1-K) (ros. 37-мм противотанковая пушка образца 1930 года, 1-К) to pierwsza radziecka armata przeciwpancerna, która była używana w początkowym okresie II wojny światowej.

Działo zostało zaprojektowane w niemieckich zakładach Rheinmetall w ramach kontraktu z Związkiem Radzieckim na dostawę zestawu broni artyleryjskiej, w skład którego wchodziły:

armata przeciwpancerna 37 mm
armata przeciwlotnicza 76 mm
moździerz 152 mm
haubica 152 mm
działko przeciwlotnicze 20 mm
działko przeciwlotnicze 37 mm

Armata wz. 1930 bazowała głównie na niemieckiej konstrukcji 3,7 cm PaK 36.

Produkcję działa w Związku Radzieckim rozpoczęto w 1931 roku, jednak z powodu braku doświadczenia w wytwarzaniu tego typu sprzętu, proces ten był bardzo wolny i technicznie niedoskonały. Spośród 255 sztuk zbudowanych w 1931 roku, żadna nie przeszła kontroli jakości. W kolejnych latach wyprodukowano około 500 sztuk tej broni, po czym produkcję wstrzymano na rzecz nowocześniejszej 45 mm armaty wz. 1932 (19-K). Na dzień 1 stycznia 1936 roku Armia Czerwona dysponowała 506 działami wz. 1930. W późniejszym czasie dostawy dział kal. 45 mm pozwoliły na wycofanie dział wz. 1930 z uzbrojenia, a wycofane egzemplarze zostały zmagazynowane.

Armata wz. 1930 była używana przez krótki czas po niemieckim ataku na ZSRR. W tamtym okresie była to już broń przestarzała, charakteryzująca się niską przebijalnością pancerza. Niemniej jednak, zdobyte przez Wehrmacht egzemplarze były przez pewien czas wykorzystywane pod nazwą 3.7cm Pak 158(r), co umożliwiało im używanie niemieckiej amunicji 37 mm.