37 mm armata przeciwlotnicza wz. 1939 (61-K)

37 mm armata przeciwlotnicza wz. 1939 (ros. 37-мм автоматическая зенитная пушка образца 1939 года, 61-К) to radziecka holowana armata przeznaczona do walki przeciwlotniczej.

Projekt tej armaty został stworzony przez zespół kierowany przez Michaiła Łoginowa. Była to armata automatyczna, której mechanizm działał na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Zamek klinowy miał pionowy ruch klina, a zasilanie odbywało się z pięcionabojowych łódek. Armata była wyposażona w hydrauliczny opornik oraz sprężynowy powrotnik. Holowano ją na czterech kołach, a w pozycji bojowej opierała się na czterech podnośnikach. Umożliwiała prowadzenie ognia w trakcie marszu i mogła być także wyposażona w stalową tarczę ochronną. Czas przejścia z pozycji marszowej do bojowej wynosił od 25 do 30 sekund.

Działo 61-K posłużyło jako baza do opracowania morskich dział przeciwlotniczych 70-K oraz W-11-M. Stworzono również wersję samobieżną oznaczoną jako ZSU-37, a niektóre komponenty działa 61-K zostały zastosowane przy projektowaniu podwójnie sprzężonej 25 mm armaty przeciwlotniczej wz. 1944 (94-KM).

Muzea

Muzeum Militariów Atena w Skwierzynie
Muzeum Ziemi Otwockiej w Otwocku
Muzeum Historyczne – Pałac w Dukli
Lubuskie Muzeum Wojskowe w Drzonowie

Bibliografia

Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7. Brak numerów stron w książce.