37 Łużycki Pułk Artylerii (37 pa) to jednostka artylerii Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Historia pułku
W 1989 roku JW 3771, znany jako 36 Pomorski Pułk Artylerii, został przeniesiony z garnizonu Budowo do garnizonu Stargard Szczeciński, gdzie objął tzw. „czerwone koszary” (Pomorski Okręg Wojskowy).
20 kwietnia 1990 roku dowódca 36 Pomorskiego Pułku Artylerii, ppłk dypl. Jerzy Brzewski, przekazał sztandar JW 3771 do Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.
W 1990 roku jednostka została przekształcona w 37 Łużycki Pułk Artylerii, przyjmując tradycje 37 Pułku Artylerii z Kędzierzyna-Koźla.
Pułk stanowił organiczną jednostkę artylerii 20 Dywizji Zmechanizowanej, która w 1990 roku została przemianowana na 2 Pomorską Dywizję Zmechanizowaną.
W 1991 roku jednostka utraciła wyróżniającą nazwę „Łużycki” i przyjęła nazwę 37 Pułk Artylerii. W 1994 roku oddział przeszedł reorganizację, stając się 30 Pułkiem Artylerii Mieszanej.
Struktura organizacyjna
Pułk składał się z trzech dywizjonów:
- 1 dywizjon artylerii samobieżnej (122 mm shb 2S1 „Goździk”)
- 2 dywizjon artylerii samobieżnej (152 mm shba wz. 1977 „Dana”)
- 3 dywizjon artylerii rakietowej (122,4 mm wyrzutnie rakietowe BM-21 „Grad”)
Każdy dywizjon obejmował pluton dowodzenia (zwiadowcy, transportery MTLB) oraz od trzech do pięciu baterii.
Dowódcy Pułku
ppłk dypl. Jerzy Brzewski 1989 – 1990
ppłk dypl. Wojciech Wawrzyniak 1990 – 1994
Przekształcenia
36 Pułk Artylerii Lekkiej (do 1957) → 105 Dywizjon Artylerii Haubic (od 1967) – Pomorski Dywizjon Artylerii Haubic (do 1968) → 36 Pomorski Pułk Artylerii (do 1990) → 37 Łużycki Pułk Artylerii (1990-91) → 37 Pułk Artylerii (1991-96) → 30 Pomorski Pułk Artylerii Mieszanej
Przypisy
Bibliografia
Zdzisław Z. Sawicki, Jerzy J. Waszkiewicz, Adam A. Wielechowski, Mundur i odznaki Wojska Polskiego. Czas przemian, Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1997, ISBN 83-11-08588-9, OCLC 750943548. Brak numerów stron w książce.