359 Ochotniczy Pułk Piechoty (359 pp)
359 Ochotniczy Pułk Piechoty (359 pp) to jednostka piechoty Wojska Polskiego w okresie II RP.
Oddział ten został zmobilizowany w sierpniu 1920 roku przez macierzysty 59 pułk piechoty w Inowrocławiu, z żołnierzy dostarczonych przez bataliony zapasowe pułków piechoty DOG Poznań. Na czele pułku stał major Henryk Lutomski. Oddział brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku w następujący sposób:
- I batalion (sformowany 15 sierpnia, dowódca: porucznik Maksymilian Bartsch) – wziął udział w obronie przepraw na Wiśle pod Nieszawą, a następnie znalazł się w podporządkowaniu Grupy Operacyjnej „Dolna Wisła”.
- II batalion (dowódca: kapitan Podolski) oraz III batalion (porucznik Reiske) – 16 sierpnia zostały przetransportowane w rejon Jabłonowa, gdzie 18 sierpnia uczestniczyły w bitwie pod Brodnicą (składając się z 861 żołnierzy z 8 ckm-ami), zdobywając wsie Grzybno, Drużyny i Szabda.
W trakcie walk pod Brodnicą pułk poniósł straty w postaci 7 poległych szeregowych oraz 64 rannych, w tym 1 oficera i 3 podoficerów, oraz 8 zaginionych. Po zdobyciu miasta 21 sierpnia, pułk osłaniał Lidzbark, nie nawiązując kontaktu z nieprzyjacielem. W tym czasie do oddziału dołączył I batalion, przerzucony z rejonu Włocławka. Po 3 września pułk w pełnym składzie wrócił do Inowrocławia, gdzie został rozwiązany. I batalion został włączony do stanu pułków 16 Dywizji Piechoty, a II i III batalion do 15 Dywizji Piechoty.
Przypisy