356 – kubańska fregata radzieckiego projektu 1159T
Fregata oznaczona numerem burtowym 356, będąca radzieckim projektem 1159T (w kodzie NATO: Koni II), powstała w ostatnich latach zimnej wojny. Została wodowana w 1982 roku i weszła do służby w Rewolucyjnej Marynarce Wojennej Kuby w 1984 roku. Wycofana ze służby w 1996 roku, została zatopiona jako wrak do nurkowania.
Budowa
Fregata o numerze burtowym 356 (nazwa nieznana) była drugą z trzech jednostek radzieckiego projektu 1159T (w kodzie NATO: Koni II), które zbudowano dla Kuby na przełomie lat 70. i 80. XX wieku. Okręty te były typem małych fregat rakietowych, które budowano w ZSRR wyłącznie na eksport dla przyjaznych państw. Wariant projektu 1159T był przystosowany do działania w tropikalnym klimacie.
Stępkę pod budowę okrętu położono 24 kwietnia 1981 roku w stoczni nr 340 im. Gorkiego w Zielonodolsku, pod numerem stoczniowym 253, a kadłub wodowano 31 lipca 1982 roku. Zgodnie z radziecką praktyką, po ukończeniu okręt tymczasowo wcielono do służby w marynarce ZSRR 17 sierpnia 1983 roku pod oznaczeniem SKR-471 i przydzielono do Floty Bałtyckiej.
Opis
Skrócony opis ogólny
Okręt miał gładkopokładowy kadłub stalowy, z nadbudówką na śródokręciu wykonaną ze stopów lekkich. Na dziobie i rufie znajdowały się pojedyncze wieże artylerii uniwersalnej, a przed rufową wieżą umieszczona była wysuwana wyrzutnia rakiet przeciwlotniczych Osa-M. Standardowa wyporność wynosiła 1520 ton, a pełna 1673 tony. Długość wynosiła 96,51 m, szerokość 12,56 m, a maksymalne zanurzenie to 5,47 m. Załoga liczyła 108 osób.
Siłownia miała układ CODAG i składała się z dwóch marszowych silników wysokoprężnych 68W o łącznej mocy 16 000 KM, które napędzały dwie śruby, oraz turbiny gazowej o mocy szczytowej M-8G, napędzającej środkową śrubę z mocą 20 000 KM. Taki napęd umożliwiał osiągnięcie maksymalnej prędkości 29 węzłów oraz zasięgu 4000 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 14 węzłów lub 1900 Mm przy maksymalnej prędkości.
Uzbrojenie i wyposażenie
Główne uzbrojenie artyleryjskie składało się z czterech armat uniwersalnych kal. 76 mm w dwóch dwudziałowych wieżach AK-726, z zapasem 1200 nabojów. Ogniem kierował radar artyleryjski MR-105 Turiel. Uzupełniały je cztery działka przeciwlotnicze kal. 30 mm w dwóch wieżach AK-230, sprzężone z radarem kierowania ogniem MR-104 Ryś. Uzbrojenie rakietowe stanowiła dwuprowadnicowa wyrzutnia ZIF-122 dla rakiet przeciwlotniczych bliskiego zasięgu systemu Osa-M, z zapasem 20 pocisków 9M33.
Do zwalczania okrętów podwodnych służyły dwie dwunastoprowadnicowe wyrzutnie RBU-6000 Smiercz-2 do rakietowych bomb głębinowych, z zapasem 120 bomb RGB-60. Oprócz tego, okręt miał dwie zrzutnie dla 12 bomb głębinowych B-1 oraz mógł przewozić 14 min na torach minowych.
Wyposażenie radiolokacyjne, oprócz systemów kierowania ogniem, obejmowało stację radiolokacyjną dozoru ogólnego MR-302 oraz stację wyszukiwania celów Fut-N. Okręt miał również radar nawigacyjny Don-2. Do wykrywania okrętów podwodnych służyła stacja hydrolokacyjna MG-311 Wyczerga. Oprócz tego, okręt dysponował stacją rozpoznawczą Bizań-4B oraz dwiema szesnastoprowadnicowymi wyrzutniami celów pozornych PK-16 do walki elektronicznej.
Służba
Fregata wypłynęła na Kubę z Morza Czarnego, jeszcze pod banderą radziecką, jako SKR-471, z tymczasowym numerem burtowym 848. 3 stycznia 1984 roku przeszła przez Bosfor. 8 lutego 1988 roku została wcielona do służby kubańskiej, przyjmując numer burtowy 356, którego nazwa w publikacjach nie jest znana.
Fregata stacjonowała w Cienfuegos. Informacje o jej służbie były ograniczone i nie są szczegółowo opisane w publikacjach. W wyniku kryzysu gospodarczego na Kubie w latach 90. wiele okrętów straciło sprawność, a jedna z fregat projektu 1159T została skanibalizowana na części. Po zaledwie dwunastoletniej służbie fregata została wycofana ze służby w 1996 roku.
Następnie okręt został sprzedany na Kajmany w celu zatopienia jako atrakcja turystyczna, przemianowany na MV „Captain Keith Tibbetts”, na cześć lokalnego polityka i nurka, a we wrześniu 1996 roku samozatopiony koło Cayman Brac jako sztuczna rafa i wrak do nurkowania.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
Robert Rochowicz. Fregaty na eksport. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 1-2/2020. XXV (196), s. 44-54, styczeń-luty 2020. ISSN 1426-529X.