3,4-Metylenodioksyamfetamina

MDA, znana także jako tenamfetamina, to organiczny związek chemiczny będący empatogenem i pochodną fenyloetyloaminy. Po raz pierwszy została zsyntetyzowana przez G. Mannisha oraz W. Jacobsona w 1910 roku.

Działanie

Dawkowanie MDA zazwyczaj mieści się w zakresie 80–160 mg. Efekty działania MDA są zbliżone do MDMA i obejmują euforię, poprawę nastroju, uczucie szczęścia oraz miłości, a także zwiększoną otwartość emocjonalną i wzmocnienie wrażeń z otoczenia. Niektórzy twierdzą, że MDA może wywoływać więcej efektów psychodelicznych niż MDMA. Do skutków ubocznych należą podwyższone ciśnienie, przyspieszony puls, szczękościsk oraz suchość w ustach. Toksyczność MDA nie jest w pełni poznana, ale przypuszcza się, że jest bardziej neurotoksyczna w porównaniu do MDMA. MDA działa jako silny agonista receptorów serotoninowych.

Synteza

Najczęściej stosowana metoda syntezy MDA składa się z trzech etapów. Pierwszy etap to izomeryzacja safrolu do izosafrolu. W drugim etapie dochodzi do utlenienia izosafrolu do MDP2P. Trzeci etap to redukcja MDP2P przy użyciu amoniaku. W podobny sposób, można otrzymać MDMA i MDEA, zastępując amoniak metyloaminą lub etyloaminą.

Właściwości medyczne MDA

W 1939 roku MDA było przedmiotem badań na zwierzętach. Pierwsze badania kliniczne na ludziach miały miejsce w 1941 roku, w kontekście poszukiwania leku na chorobę Parkinsona. W latach 50. XX wieku analizowano także właściwości medyczne MDA jako potencjalnego leku przeciwdepresyjnego oraz w terapii anoreksji.