32 Dywizja Strzelecka (ZSRR)

32 Dywizja Strzelecka (ros. 32-я стрелковая дивизия) to związek taktyczny piechoty wchodzący w skład Armii Czerwonej.

Historia

W czerwcu 1941 roku dywizja znalazła się w składzie 39 Korpusu Strzeleckiego, należącego do 25 Armii Dalekowschodniej, pod dowództwem Siergieja Biriuzowa.

Do października 1941 roku dywizja stacjonowała na Dalekim Wschodzie, a jej dowódcą był płk. Połosuchin. 11 października 1941 roku jednostka weszła w skład nowo utworzonej 15 Armii, która broniła kierunku możajskiego na przedpolach Moskwy.

10 października 1941 roku do Możajska zaczęły docierać pierwsze transporty z pododdziałami 32. Dywizji Piechoty z Syberii. W odróżnieniu od wielu radzieckich dywizji w tym czasie, 32. Dywizja Piechoty dysponowała pełnymi stanami osobowymi, liczącym 15 000 dobrze wyszkolonych żołnierzy. Choć przybywała w partiach przez ponad tydzień, była zdecydowanie najsilniejszą jednostką rozmieszczoną między Niemcami a Moskwą. Do 13 października dowódca Leluszenko mógł wysłać dwa pułki z dywizji, aby obsadziły ufortyfikowane pozycje w rejonie Borodino i Jelni, tuż przed przybyciem niemieckich oddziałów. Samoloty Luftwaffe zauważyły przybycie 32 Dywizji Strzeleckiej, w związku z czym Hausser był gotowy do przeprowadzenia zaplanowanego szturmu na Linię Możajską, zanim dotrą dodatkowe radzieckie posiłki. Oprócz głównego natarcia wzdłuż trasy Mińsk-Moskwa, niemiecki pościg zdobywał teren na szerokim froncie. Większość relacji z kampanii moskiewskiej przedstawia okres po pierwszych opadach śniegu od 7 października do 15 listopada, znany jako rasputica lub okres błotny, jako czas, w którym niemieckie siły były praktycznie unieruchomione, co nie do końca jest zgodne z rzeczywistością. Po tym, jak centralna część radzieckiej linii obrony otworzyła się przed Niemcami, jednostki XXXX oraz XXXXVI Korpusu Pancernym wykonały zwrot na północ, aby okrążyć Wiaźmę.

W uznaniu za heroizm żołnierzy dywizji w tych oraz kolejnych starciach, przyznano jej tytuł 29 Dywizji Strzeleckiej Gwardii. 2 grudnia dywizja przeprowadziła przeciwuderzenie, zadając znaczne straty niemieckiemu zgrupowaniu pod Akułowem, gdzie Niemcy stracili około 23 czołgi i zmuszeni byli do wycofania się do Gołowienki. 9 stycznia 1942 roku oddziały dywizji przełamały niemiecką obronę, zdobywając miejscowość Maurino.

Struktura organizacyjna