30 Dywizja Piechoty
30 Dywizja Piechoty to związek taktyczny piechoty ludowego Wojska Polskiego.
Dywizja została utworzona do 1 grudnia 1951 roku, na obszarze Okręgu Wojskowego nr V Kraków, wchodząc w skład 12 Korpusu Piechoty. Jej organizacja opierała się na etatach dywizji piechoty typu B „konna mała”.
Dywizja została rozformowana 20 grudnia 1952 roku.
Dowódcy dywizji
ppłk dypl. Cezary Kozaczyński (p.o. 8.09.1951 – 14.10.1952)
ppłk Jan Konieczny (cz.p.o. 14.10.1952 – 17.12.1952)
Struktura organizacyjna
Organizacja w 1951 roku:
- Dowództwo i sztab – według etatu 2/129 – Przemyśl (JW 2350)
- 74 pułk piechoty – według etatu 2/130 – Jarosław (JW 2373)
- 92 pułk piechoty – według etatu 2/130 – Jarosław (JW 2460)
- 97 pułk piechoty – według etatu 2/130 – Przemyśl (JW 2577)
- 119 pułk artylerii lekkiej – według etatu 2/131 – Przemyśl (JW 2604)
- 34 dywizjon artylerii przeciwpancernej – według etatu 2/132 – Jarosław (JW 2638)
- 40 dywizjon artylerii przeciwlotniczej – według etatu 2/133 – Przemyśl (JW 4437)
- 62 batalion łączności – według etatu 2/134 – Przemyśl (JW 4454)
- 59 batalion saperów – według etatu 2/135 – Radymno, w koszarach „dolnych” (JW 4583)
- 37 kompania obrony przeciwchemicznej – według etatu 2/136 – Przemyśl (bez numeru)
- pluton zwiadu – według etatu 2/137 – Przemyśl (bez numeru)
- pluton samochodowy – według etatu 2/138 – Przemyśl (bez numeru)
Na podstawie oddzielnego rozkazu, sformowany został Wydział Informacji 30 DP.
Na dzień 2 listopada 1952 roku, dywizja liczyła: 449 oficerów, 1499 podoficerów, 1954 szeregowców, 920 elewów, 95 kontraktowych oraz 437 koni.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Zdzisław Barszczewski: Przywrócone życiu. Rozminowanie ziem Polski. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 1998. ISBN 83-11-08751-2.
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.