3 Pułk Piechoty Morskiej – jednostka wojskowa Sił Zbrojnych PRL, specjalizująca się w operacjach desantowych.
Formowanie i zmiany organizacyjne
30 grudnia 1959 roku, na mocy Zarządzenia Szefa Sztabu Generalnego WP nr 138/Org., 3 Batalion Piechoty Morskiej został połączony z 29 Kołobrzeskim batalionem saperów morskich, tworząc tym samym 3 Pułk Piechoty Morskiej. Jego pierwszym dowódcą został dotychczasowy dowódca 3 bpm, kmdr por. Władysław Furgała, który pełnił tę funkcję aż do rozwiązania pułku.
Pułk ten wchodził w skład Marynarki Wojennej i stacjonował w garnizonie Dziwnów, współpracując z Flotyllą Okrętów Desantowych z Świnoujścia. W trakcie reorganizacji, umundurowanie piechoty zastąpiono mundurami marynarskimi, a stopnie wojskowe zyskały wąskie zielone lamówki, symbolizujące służbę lądową. Czołgi pułku otrzymały charakterystyczne, chociaż nieoficjalne godło państwowe, w postaci białego orła umieszczonego w kotwicy.
Zgodnie z Zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego WP Nr 011/Org. z 16 stycznia 1963 roku, Dowódca Marynarki Wojennej przekazał 3 Pułk Piechoty Morskiej, z wyłączeniem batalionu saperów, dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Do 15 marca 1963 roku, dowódca POW przeformował pułk na 93 Pułk Desantowy, który liczył 5/345 etatów – 700 żołnierzy i 8 pracowników cywilnych, włączając go w skład 23 Dywizji Desantowej. Dodatkowo, z osobowego składu pułku wydzielono 29 Kołobrzeski Batalion Saperów, a czołgi przekazano do 11 batalionu czołgów średnich z Słupska, który również należał do 23 Dywizji Desantowej.
Struktura organizacyjna pułku
W skład pułku wchodziły następujące elementy:
- Dowództwo i sztab
- batalion piechoty morskiej
- batalion saperów morskich
- kompania czołgów (10 czołgów T-34/85M)
- kompania szkolna
- artyleria pułkowa
- plutony: dowodzenia, moździerzy 120 mm, armat przeciwpancernych 85 mm, dział bezodrzutowych 82 mm
- bateria artylerii przeciwlotniczej
- pluton rozpoznawczy
- pluton transportowo-gospodarczy
- izba chorych
- warsztaty
Planowana organizacja wojskowa pułku znacznie różniła się od etatu „P”. W jej skład miały wchodzić:
- Dowództwo i sztab
- trzy bataliony piechoty morskiej
- kompania czołgów
- kompania rozpoznawcza
- artyleria pułku:
- bateria artylerii dział kal. 85 mm
- bateria moździerzy
- bateria 82 mm dział bezodrzutowych
- dywizjon przeciwlotniczy
- kompania saperów
- kompania łączności
- pluton obrony przeciwchemicznej
- pluton miotaczy ognia
- kompania transportowo-gospodarcza
- pluton porządkowo-ochronny
W czasie pokoju pułk liczył 832 żołnierzy, w tym 83 oficerów. Po mobilizacji, jego liczba miała wzrosnąć do 2381 żołnierzy, w tym 192 oficerów, 434 podoficerów oraz 1755 żołnierzy korpusu marynarzy.
Na wyposażeniu, według etatu „W”, znajdowały się: 16 czołgów T–34/85, 63 działa bezodrzutowe, 6 dział kal. 85 mm D-44, 6 dział przeciwlotniczych kal. 37 mm, 6 moździerzy kal. 120 mm, 24 przeciwlotnicze karabiny maszynowe PKM–2 oraz 10 transporterów PTG.
Przypisy
Bibliografia
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6. Brak numerów stron w książce.
Wojciech Mazurek. Czołgiści w marynarskich mundurach. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2014(126), 2014.
Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X-XX wiek. Materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999 r. Praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.